Met ogen wijd open stonden we enkele jaren geleden op de
openingsdag van Werchter te kijken naar de megaprestatie van die
vier jongens die onder de naam The Rapture de Marquee in
lichterlaaie zetten. Drie hits, ‘Sister Savior’, ‘I Need Your Love’
en vooral ‘House of Jealous Lovers’ hadden van deze New Yorkers
terecht een hype gemaakt. Pitchfork Media deed zijn duit in het
zakje door Echoes tot plaat van
het jaar te bekronen. Vijf lange jaren had het The Rapture gekost
voor ze dat succes konden bereiken en nog eens drie jaar later
proberen ze dit met ‘Pieces of the People We Love’ te herhalen.
Hierbij zal één probleem hen zuur opbreken: een knaller als ‘House
of Jealous Lovers’ hebben ze niet op plaat gekregen. Toch is
‘Pieces of the People We Love’ verre van mislukt. Laten we het
woord ‘degelijk’ gebruiken voor dit album waarop een aantal frisse,
sterke songs worden afgewisseld met een aantal minder frisse,
minder sterke.
Post-post-punk, of de herwaardering van de post-punk, een meer
complexe en experimentele maar minder politieke variant op de
eigenlijke punk van de jaren zeventig, ontstond in het begin van
deze eenentwintigste eeuw en kent met The Rapture via hun tweede
langspeler ‘Echoes’ een van de grote, sturende vertegenwoordigers.
Ach, schrap ‘een van de grote’ en maak daar maar ‘de grootste’ van,
want elke dance punk band van vandaag is beïnvloed door dit viertal
rond Luke Jenner. Jammer voor hem is de overgave en explosiviteit
van het vorige album op ‘Pieces of the People We Love’ veel te
weinig tot nauwelijks te bespeuren. De onmiskenbare stijl van The
Rapture – hoge kreetjes, de alomtegenwoordige beat en een saxofoon
om het wat vuriger te maken – is intact gebleven.
Het begint allemaal zeer prima met het grammaticaal bijzonder
interessante ‘Don Gon Do It’, wat zoveel betekent als ‘vergeet maar
dat ik het zal doen’. Het nummer trekt zich op gang met vier
achtereenvolgende reeksen van a-klanken, vier keer luider tot de
normale sterkte bereikt is. Er is duidelijk over deze intro
nagedacht. Een lekker basritme in de strofen maakt plaats voor een
catchy refrein dat deze opener het nodige hitpotentieel
bezorgt.
Minstens evenveel van datzelfde potentieel bezit single ‘Get Myself
Into It’, waarin Jenner het heeft over iemand die er eens goed wil
invliegen. Dat je voor de vindingrijke teksten nooit bij The
Rapture hoefde te zijn, bewijst deze “Gotta get myself into it /
wanna help me do it?” eens temeer, maar kom, om te dansen heb
je geen mooie woorden nodig. En op deze punky beats zal gedanst
worden, van de hipste clubs van New York tot op de chirofuif in uw
stedelijk ontmoetingscentrum.
Omdat we ook wel eens graag een gitaar horen rocken, en wij niet
alleen, verdient ‘The Sound’ onze aandacht. Even lijkt het zelfs of
we een metalnummer voorgeschoteld krijgen, maar na dertig seconden
komt het besef: dit is toch The Rapture. Vooral de aanloop naar het
refrein is zeer bekoorlijk, waarin Jenner zijn schreeuw “oh come
on” ondersteund ziet door een zwelling van elektrische
gitaarklanken. Meer van deze vernieuwende nummers en de plaat was
een stuk aantrekkelijker geweest.
De award voor meest originele titel gaat naar ‘Whoo!
Alright-Yeah… Uh Huh’. Ook muzikaal haalt het de top-4 van dit
album. Gitaarstoten van een seconde, met telkens een seconde
stilte, vormen de belangrijkste basis tot de helft van het nummer,
wanneer het ritme wordt opgetrokken en Luke Jenner een uiterst
dansbare dialoog aangaat met enkele meiden.
Vermeldenswaard zijn ‘Pieces of the People We Love’ en ‘Callin Me’.
Beide zijn niet de meest dansbare nummers op dit schijfje en hebben
ook niet de pretentie dit te willen zijn. Vooral ‘Callin Me’ toont
Jenner als een meer klassiek zanger, en het moet gezegd, het gaat
hem goed af. Dat we vier songs nog niet vermeld hebben, zou er wel
eens kunnen op wijzen dat ze de moeite van de bespreking niet waard
zijn. En ja hoor, zo blijkt. Meer nog, ze halen het niveau naar
beneden. Vooral afsluiter ‘Live in Sunshine’ is een sof van
jewelste, die ze beter in de studio hadden achtergelaten.
Ja, we zijn ietwat teleurgesteld over ‘Pieces of the People We
Love’ dat niet voldoet aan de hoge verwachtingen die na ‘Echoes’
werden gecreëerd. Laat ons toch het goede onthouden, want niet
alleen klinkt het geheel een stuk professioneler dan het vroegere
werk, ook het niveau van de nummers ligt wat dichter bij elkaar.
Graag hadden we dat nog iets hoger gezien.
