Platgeknepen en beurs geslagen waren we, en dan was het addergebroed van Dirty Pretty Things nog niet eens aan zijn set begonnen. Hun prepuberale fanbase schuwde echter vuist noch elleboog om een plekje vooraan te veroveren. Dergelijke idolate toestanden inspireerden ons tot het inzicht dat er maar bitter weinig verschil is tussen de gemiddelde boysband, pak ’m beet Get Ready, en deze Britse rockers pur sang.

Toegegeven, wij waren ook lichtjes opgewonden toen frontman Carl Barât het podium betrad. Zijn post-Libertines-vehikel Dirty Pretty Things staat immers garant voor een opwindende lap smerige rammelrock volgens aloude Britse traditie. En voor iemand begint te zagen dat The Clash zoveel beter was, die band is al lang niet meer. We zullen het hiermee moeten stellen.

En wonder boven wonder, voor Pukkelpop hadden we er nog alle vertrouwen in. Debuutplaat Waterloo To Anywhere wordt door (mvm) de eindejaarslijstjes ingeprezen, niet geheel ten onrechte. Jammer genoeg lijken de dirty pretty things (wat een naam ook) niet in staat dat succes te vertalen naar het podium. Barât werkt zich akelig onverstaanbaar door zijn teksten. En al dat gemompel lijkt niet meer dan een lapmiddel om te verhullen dat hij zijn songs amper beheerst. Intoxicatie met substanties allerhande zal hier wel niet vreemd aan zijn.

Gelukkig schiet de band hem te hulp door hem waar nodig weer bij de les te brengen. En het moet gezegd worden, naarmate de whiskyfles vordert, gaat het niveau al een ietsiepietsie de hoogte in. Waar in het begin een rist songs simpelweg verzopen in een brij van geluid, met zo nu en dan nog eens wat gemurmel erdoor, was er tegen het einde al sprake van enige structuur.

Zowat het hele debuut wordt afgehaspeld met als lichtpunt "Bang Bang, You’re Dead". Al was het maar omdat deze track wel duidelijk te onderscheiden is van de rest. Een enkel Libertines-nummer wordt nog door de mangel gehaald (vermoeden we) om dan te arriveren bij de conclusie dat dit amper een podium waardig is. Rammelrock tot daar aan toe, maar dit is een parodie op het genre.

En die gelijkenis met Get Ready? De danspasjes verschillen inderdaad wezenlijk, maar verder maken beide bands carrière op basis van een imago. Niet meer dan een cultus, door de fans in het leven geroepen. In het geval van Dirty Pretty Things terecht, als de plaat door je stereo raast. Maar dat het live geen ruk voorstelt, deert dat stelletje fanatiekelingen niet. Wel, we gaan er dan ook geen woorden meer aan vuil maken.