De hele maand december blikt goddeau.com terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2010. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Een couch potato is Carl Barât dit jaar allerminst geweest: hij pende Threepenny Memoir: The Lives Of A Libertine, een autobiografisch boek neer, er was met zijn compadres Pete Doherty, John Hassall en Gary Powell de schuchtere aanzet tot een Libertines-reünie (de band speelde in 2010 op de festivals van Leeds en Reading) en in het najaar verscheen ook zijn — toegegeven — nog wat onvoldragen debuutalbum. En voor de goddeaulezers die al eens openstaan voor Story-weetjes: biologisch is Barât ook al een bezige bij gebleken want onlangs werd hij vader van een gezonde dochter Eli. Boeiend en innemend en een tikkeltje onzeker, de (ex-)Libertine, en hij praat als Sylvester Stallone op speed. Dit wist hij goddeau diets te maken:
enola: Je gooide tegelijkertijd een plaat en een boek op de markt: zat daar een marketing strategie achter of wat het iets dat nu eenmaal voor jou persoonlijk op dat moment noodzakelijk was?
Carl Barât: “Goh, ik werkte er tegelijkertijd aan, het boek ’s morgens, de plaat ’s avonds. It made sense, really. Ik zie het als een proces in mijn leven, een voor mij belangrijke catharsis.”
enola: Je bent 32. Is dat niet ietsje te jong om al een autobiografie te schrijven?
Carl Barât: (een beetje gepikeerd) “Met alle permissie maar ik vind dit een vrij onnozele vraag.”
“Het is moeilijk voor mij om vooruitgang te boeken zonder mijn verleden eens te evalueren. Je vraag is waarschijnlijk: had ik dit niet wat moeten opsparen voor later maar het boek wordt daarom niet voor niets — en dat was een tactische zet — een memoire genoemd. Er is niets definitiefs aan en misschien volgt er nog meer over enkele decennia. Ik wilde met deze plaat en het boek een periode beter begrijpen, iets wat me de mogelijkheid zou bieden om een hoofdstuk af te sluiten en verder te gaan met mijn leven.”
enola: Het boek is een soort picareske vertelling met ruimte voor contemplatie. Menselijke gieren en allerhande outsiders passeren de revue, je vertelt over je omzwervingen en ook drinkgelagen, het betrekken van kraakpanden, prostituees, verslaving, inbraak, paranoia en gebroken vriendschap komen aan bod. Wat heeft het leven jou tot nu toe geleerd?
Carl Barât: “Op het gevaar af om als een hippie te klinken: ik kom van een plaats vol liefde. Ik kan nu naar het verleden kijken en zeggen: je kan je problemen en de anomalieën in het leven beter aanpakken als je afkomstig bent van een stek waar openheid en goedheid hoogtij vierden.”
enola: Waarom heb je met het album Carl Barât geen gitaarplaat à la Libertines of Dirty Pretty Things uitgebracht?
Carl Barât: “Er zijn uiteraard parallellen, ik heb het geschreven en het is mijn stem. De essentie van mijn persoon steekt erin maar ik haalde er wel de gitaren grotendeels uit.”
enola: Heb je twijfels gehad bij het afleveren van een introspectief album?
Carl Barât: “Ja, ik dacht dat niemand het ging lusten. Maar als ik vroeger materiaal schreef naar de smaak van de mensen, naar wat ze verlangden, dan was dat nooit 100% goed. Dus heb ik op een “egoïstische” manier aan de plaat gewerkt en geschreven.”
enola: Zou je over enkele jaren nog een Carl Barât, deel twee kunnen uitbrengen?
Carl Barât: “Heel goed mogelijk. Of opnieuw met gitaren. In het leven geldt:Never say never. Momenteel ben ik daar totaal niet mee bezig want dit is een drukke periode.”
enola: Waar komt die nostalgie, die honger, dat verlangen naar een onbezoedeld Albion vandaan?
Carl Barât: “Elke vorm van honger komt uiteindelijk voort uit een gemis. Je hebt dromen, verlangens, je wil ergens toe behoren. Heel veel nostalgie komt voort uit het gemis naar een tijd die nooit heeft bestaan, je gaat sowieso bepaalde dingen romantiseren. Romantiseren is per definitie iets verfraaien. Ach, ik neem aan dat we uiteindelijk allemaal bedrogen worden (lacht).”
enola: Een aantal vragen over de nummers op de plaat dan maar. In “The Magus” som je allerlei kwalijke kwaliteiten van de mens op en dan zing je “Keep your wits about you and you’ll see another day”. Het verhaal van jouw leven?
Carl Barât: “Dit is inderdaad heel goed van toepassing op mijn eigen leven. Raar maar waar maar ik had bij dat nummer een soort visioen over bezet Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog: als die Duitsers vertrokken zijn, dan drinken we een stevige cognac maar momenteel moeten we de situatie nog wat uitzweten. Laten we er nu dus nog even het kopje bijhouden.”
enola: In “Je regrette, je regrette” heb je het over: “I got stuck in Harlem my ears ringing with the sound of angry birds”. Een bird is hier uiteraard een meisje, een griet. Heb je dan zoveel kwaaie meiden gekend?
Carl Barât: (lacht) Yeah, loads. De vorige journaliste wist dat niet, en dacht aan boze vogels. Stelde een vraag wat ik daarmee bedoelde (lacht).”
enola: Tussen haakjes: ik heb goed nieuws voor je, de interviewster die na mij komt, is een spetter.
Carl Barât: (lacht)”You like your ladies, don’t you?”
enola: Het feit dat we elkaar ontmoeten heeft te maken met liefdesverdriet: ik begon namelijk voor goddeau te schrijven om een gebroken hart te laten helen. Het album is doordrenkt met ldvd, in songs als “She’s Something”, “What Have I Done” of “So Long My Lover”. Wat is jouw medicijn tegen een vertrappeld hart?
Carl Barât: “Als je goed kijkt (neemt de cd ter hand en overloopt de songs), dan zie je een gradatie: verliefd worden, romantiek, een breakup, vrouwenhaat. Daarom is de allerlaatste song van het album “Ode To A Girl”, dat is dan weer optimistisch. De pijn behoort daar tot het verleden. Tijd is het middel tegen een gebroken hart, dan ben je pas weer klaar om verder te gaan. Plots, zonder dat je dat ook echt gewaar bent, besef je dat de pijn verdwenen is en kan je aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Dat kan je niet met volle intentie doen, je moet echt wachten tot het gebeurt.”
enola: Op “Carve My Name” klonk heel wat verbittering. “Never Speak Of Love Again, zo spreek je je verloren geliefde aan.
Carl Barât: “Toen zat ik in een bittere fase en als je dat zingt, klinkt het als een schreeuw om hulp. Je wil niks meer van de liefde horen want je werd gekwetst.”
enola: In de upbeat song “Run With The Boys” lijk je verscheurd te zijn tussen de keuze om tijd met je geliefde door te brengen of uit te gaan met je kameraden. Waargebeurd, neem ik aan?
Carl Barât: “Zeker weten, het vinden van dat evenwicht is vaak aartsmoeilijk.”
enola: Jane Austen schreef ooit “Friendship is certainly the finest balm for the pangs of disappointed love”. Akkoord?
Carl Barât: “Daar zit zeker heel wat waarheid in. Good old Jane Austen (lacht). Ik hou van lezen (ziet mijn beduimeld exemplaar van “The Summing Up” van Somerset Maugham naast hem liggen). Deze heb ik nog niet gelezen, het is zijn autobiografie, niet waar?”
enola: Wel, zijn eerste, om eerlijk te zijn en eigenlijk is het eerder een verzameling van zijn gedachten. Maugham dacht dat hij — toen hij in de zestig was — niet lang meer te leven had, maar uiteindelijk werd hij 91 en schreef hij nog een tweede autobiografie.
Nog een woordje over de plaat: Toen ik “The Fall” voor het eerst hoorde, dacht ik: dit is Serge Gainsbourg-materiaal.
Carl Barât: “Heel mooi dat je dat zegt. Gainsbourg, the legendary smoker. Is hij niet aan kanker gestorven?”
enola: Een hartaanval heeft men geveld. En zijn vele tumultueuze liefdesrelaties, denk aan Brigitte Bardot of Jane Birkin.
Carl Barât: “Inderdaad, (lacht), that really wears a man down.”
enola: Je plaat is vrij theatraal en zelf heb je drama gestudeerd in Twickenham. Je speelde ook de rol van Gene Vincent in Telstar: The Joe Meek story.
Carl Barât: “Goh, ik heb niet echt veel toneel gestudeerd. In die dagen voerden die studenten in feite geen klap uit. Inderdaad (denkt na), dat was in Twickenham.”
enola: Volgens imdb heb je ook een rol in Murder In Mind, je bent er “man in gallery”.
Carl Barât: “Een maat van me maakte een kortfilm en (lacht) de camera passeerde langs mijn rug. Ik had dat ding niet eens in de gaten.”
enola: In welke mate verschilt acteren van muziek maken?
Carl Barât: “Acteren is een andere vaardigheid en ik heb er nog niet bepaald veel oefening in gehad maar … gitaar spelen en in het theater op de planken staan, ik voel dat het twee verschillende uitlaatkleppen zijn voor dezelfde emoties. Ik heb in een toneelstuk meegespeeld maar enkel en alleen om na te gaan of ik het wel kon. Het bevalt me wel. Echte, concrete plannen zijn er niet maar er staan momenteel weer enkele opties op dat vlak open.”
enola: Hoe was de reactie van Pete Doherty op jouw album?
Carl Barât: “Hij vond het goed, ik stuurde hem “So Long, My Lover” en She’s Something” en zijn reactie was positief. Ik vroeg hem of hij wilde samenwerken op “Run With The Boys” maar we konden niet tijdig samenkomen om met de song aan de slag gaan.”
enola: Kan je eens de chemie tussen jou en Pete beschrijven?
Carl Barât: “We zijn als broers voor elkaar. We hebben uiteraard onze akkefietjes met elkaar gehad maar als je jaren met elkaar in een heel intense periode optrekt, dan ontstaat er een soort van broedergevoel. Het is een beetje hetzelfde als die mijnwerkers daar in Chili (lacht).”
enola: De denker Socrates zou ooit gezegd hebben dat je geen vrienden moet maken door met complimentjes te strooien, maar door merkbare tekenen van je liefde te geven.
Carl Barât: “Sensible tokens of love, zoals chocolaatjes (lacht)? Een verwarrende uitspraak zonder een bepaalde context, het zegt eerder: complimentjes, neen: do more! Maar ik zou deze woorden niet gebruiken om mijn relatie tot Pete te omschrijven.”
enola: In jouw land zijn rocksterren of voetballers vaak opgejaagd wild van de ongenadige tabloids en ook hier wordt het er niet beter op. Hoe ga je daarmee om?
Carl Barât: “Om eerlijk te zijn, ik tracht hen te ontlopen. Het is aangenaam om bekend te zijn voor hetgeen je op artistiek vlak doet maar niet voor wat daarrond gebeurt. Herkend worden door mensen die niets van me afweten vind ik ook eerder een negatief punt maar ik heb geen problemen met degenen die van mijn muziek houden.”
“Het is vaak een kwestie van: “keep the mouse in the house”. Dit betekent: wees loyaal tegenover je vrouw of vriendin en wees voorzichtig als je per se naugthy wil zijn. Ik tracht het schandaal uit de weg te gaan.”
enola: “You must acquire the trick of ignoring those who do not like you. In my experience, those who do not like you fall into two categories: The stupid and the envious. The stupid will like you in five years time. The envious, never.” is een uitspraak uit de film The Libertine. Johnny Depp speelde er de libertijn John Wilmot. Kan je je daarin vinden?
Carl Barât: “John who?”
enola: John Wilmot, een beroemde 17de-eeuwse libertijn, ook gekend onder de naam Rochester.
Carl Barât: (lacht) “A libertine, I should know that. Prima citaat, ik zal het in gedachten houden. De film zelf vond ik maar niks.”
enola: In een online recensie stond te lezen “Barât doesn’t need to bother – much as he’s never had to bother about being “cool” because he just IS.” Toch las ik dat je bang bent dat men je ooit als een bedrieger zal ontmaskeren. Waar komt die irrationele faalangst en plankenkoorts vandaan?
Carl Barât: “Het is een beetje zoals de eerder vernoemde honger in mij. Het valt niet te genezen, het valt niet op te uit te doven. Om het even wat ik doe, ik kan nooit echt gelukkig zijn. Het is een soort vloek die op me rust. Zelfs als mensen vol lof over jou zijn: als dat je niet gelukkig maakt, speelt dat geen enkele rol. Maar schrijf nu niet dat de fans me niet gelukkig maken, want dat zou pas echt riooljournalistiek zijn en ik ben echt met hen begaan. Die honger, die ambitie: het is, in essentie, beter van ze niet te bezitten, dan wel.”
enola: Om af te ronden: wie zou er in jouw band van overleden legendes zitten?
Carl Barât: “Django Reinhardt, Liberace, Keith Moon, en … (denkt na) ik zou nu iets wreeds kunnen zeggen: Lou Reed (lacht). Onzin uiteraard, de voor de hand liggende keuze zou John Lennon zijn.”
enola: Je bent ook een dj. Wanneer kom je nog eens naar België om op Hindu Nights te spelen?
Carl Barât: “Goh, I’m not much of a DJ. (ziet mijn meegebracht krantenartikel over Hindu Nights met een foto van Paul Gallagher, broer van Liam en Noel)Tjonge, wat heeft die op zijn kop (lacht)? (een trilby hoedje, jc)”
enola: Mijn excuses voor de laatste vraag want die moet jou al een quadriljoen keer gesteld zijn. Komt er een nieuwe Libertines-plaat?
Carl Barât: “Ik hoop eigenlijk van wel maar zoals eerder gezegd: I’m not really good with plans. Ik zou het super vinden maar dat zien we wel volgend jaar.”
