Goed tien jaar ondertussen staan de weerbarstige tekeningen van Gummbah in diverse bladen uit nog meer diverse landen. Hoewel de link met Kamagurka niet te ontkennen valt, is Gummbah er in die tien jaren in geslaagd uit te groeien tot een van de meest intrigerende én originele tekenaars uit de Lage Landen.
Met het verschijnen van Daar Gaat Fout Varken bundelt uitgeverij De Harmonie — voor het eerst in kleur! — de beste tekeningen van de afgelopen jaren. Zoals de titel al lichtjes indiceert, vormen de kortverhaaltjes rond Fout Varken de rode draad van deze bundeling. Fout Varken, een strak in het pak gestoken zwijn, is een misantroop eerste klas, zij het dan een met een sporadische poëtische inslag. De tekeningen rond deze sombere viervoeter die — per ongeluk lijkt het wel — in een nog somberdere mensenwereld terechtgekomen is, vormen een prima leidraad doorheen het universum zoals het hier door Gummbah geschapen wordt.
In dat universum loopt niets op rolletjes en is tragiek de orde van de dag. Of het nu gaat over het liften van kutten, kaalheid als de straf van God of toogverhalen over een trip naar Chocowakije, telkens zijn de personages losers eerste klas, en daarmee een kolossale uitvergroting van de loser die diep in elk van ons zit. De lachstuip die de cartoons veroorzaken, wordt zeer vaak onderbroken door een zekere gêne over je eigen pret: de moffenhoeren, perverten en andere zakkenwassers worden, of het nu stripfiguren zijn of niet, van hun meest kwetsbare kant getoond en in de openbaarheid gegooid. Het is dit voyeuristische trekje, dat zelden in stripverhalen terug te vinden is, dat er mee voor zorgt dat de tekeningen van Gummbah zo aantrekkelijk zijn.
Waar het etaleren van andermans leed doorgaans alleen maar aversie oproept, kunnen we er in het geval van Daar Gaat Fout Varken niet genoeg van krijgen. Niet alleen omdat het gaat om fictie, maar ook omdat het zo over the top is dat je moeilijk onbewogen kan blijven wanneer je een tekening uit dit album onder ogen krijgt.
Zelfs al kan je Gummbah met een beetje slechte wil verwijten dat de man makkelijk scoort door zoveel mogelijk perversiteiten aan het papier toe te vertrouwen, dan nog kan je niet rond het talent van de tekenaar heen. Hoe rudimentair zijn tekeningen en teksten ook zijn, op de een of andere manier weten ze steeds een snaar te beroeren, een prima bewijs dat je geen virtuoos tekenaar hoeft te zijn om volwaardig uit de hoek te komen. In deze lijkt Gummbah zich meer en meer te ontpoppen tot de Ramones van het tekenaarsgilde. Wij hopen alvast dat de algemene erkenning bij hem niet zo lang uitblijft.
