Een line-up met Cocorosie én A Silver Mt. Zion is voor een rechtgeaarde muziekliefhebber een beetje een double bill. Toch moesten die laatsten het met aanzienlijk minder toeschouwers doen, al lag dat aan het late uur waarop de Botanique hen had geprogrammeerd. Wie bleef, kreeg in elk geval twee goede concerten voor zijn geld.
Iemand fluisterde vooraf dat opener Tarantula "geschifte metal" zou spelen, maar niets bleek minder waar: de band gooide een struikelende set op de planken die nog het meeste deed denken aan DAAU op steroïden. Jammer genoeg bleken de opgepompte Baywatch-look-a-likes al bij aanvang door hun spierversterkende voorraadje heen te zitten, en serveerden ze een makke set waarvan de stukjes maar heel zelden op de juiste plaats vielen — met dank aan Cocorosie’s Sierra Casady, die met haar ijselijke opera-uithalen Tarantula’s schuitje nog net drijvende hield.
Geheel passend bij het tropische weertje buiten, lijkt Cocorosie te gaan voor de exotische zigeunerlook — al lijkt Sierra met haar indianentooi die vergadering gemist te hebben. De zusjes Casady brengen een tweetal beatboxers en een koppel vriendinnen mee die het hele optreden op het podium zullen rondhangen als onfunctionele accessoires. Op het podium wordt dan ook een gezellig feestje gebouwd dat er bij een enthousiast publiek als pap ingaat.
Ingetogen begonnen met songs als "South 2nd" en "Beautiful Boyz" kent de set na verloop van tijd zijn meer levendige opflakkeringen. Zo mag "Noah’s Ark" halverwege overgaan in een cover van Lil’ Kim. Het is opvallend hoe Sierra duidelijk muzikaal de touwtjes in handen houdt, maar het valt evenzeer op dat ze niet zonder zusje Bianca kan: het is haar krakerige bluesstem die bij momenten écht ontroert. Voortgaand op de nieuwe songs lijken de vriendinnetjes wat vocale inbreng te hebben, en ziet het er ook naar uit dat toekomstig werk wat toegankelijker zal zijn. Ergens was zowaar zelfs een zweem R&B te ontwaren. Naar het einde van de bijna een uur en twintig minuten durende set brengt de groep nog een prachtige kampvuurversie van "By Your Side", orgelpunt is zoals gewoonlijk een uitbundig "Japan".
Daarmee is de echte headliner van de avond gepasseerd en dat is te merken: dankzij het late uur mag A Silver Mt. Zion spelen voor een publiek van doorzetters en echte fans. Na het uitstapje als Thee Silver Mt. Elegies vorige herfst, komt de groep nu in haar oorspronkelijke bezetting het één jaar oude Horses In The Sky nog eens live voorstellen.
Na de dreunende set die het publiek afgelopen herfst in Gent sprakeloos achterliet, lijkt dit een stap terug. Hier is vooral de folky kant van de groep aan het woord, met meer nadruk op het songgehalte dat de nummers van die laatste plaat in zich droegen. Het kampvuurgevoel overheerst, maar de intensiteit die dingen kan omwoelen, ontbreekt vanavond.
Gelardeerd met wat improvisatiestukken krijgen we een sterk "God Bless Our Dead Marines", "Mountains Made Of Steam" (frontman Efrim: "dit gaat over het soort plannen dat je ’s nachts aan de toog maakt") en "Horses In The Sky". Het nieuwe "Blind Blind Blind" lijkt weinig vernieuwend tegenover het huidige Silver Mt. Ziongeluid, maar het behoort wel tot het sterkere werk van de groep.
"Ring Them Bells (Freedom Has Come And Gone)" eindigt in een korte drone, en met een eindelijk dreunend "Take These Hands And Throw Them Into The River" van op debuut Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward wordt nog een toegift gegeven. A Silver Mt. Zion was net als Cocorosie degelijk, maar speelde evenmin een memorabele show. Dit was bij voorbaat voor de overtuigden, en die kregen dan ook waar voor hun geld. We hebben beide acts echter al sterker gezien. De schoolmeester (links van de Phil Bosmans, afslaan voor de Bez) in ons noteert: "voldoende, maar kon beter."
