Terwijl avant-folkers CocoRosie en zelfverklaarde wereldverbeteraars A Silver Mt. Zion het Koninklijk Circus inpalmen — proef de ironie — wordt in de tuinen van de Botanique een heel andere toon aangeslagen, maar trefzeker was die helaas niet.
"We zijn als dwergen die op de schouders van reuzen zitten", schreef de al bij al toch niet onverdienstelijke Sir Isaac Newton aan een vriend, en daarmee geeft hij eigenlijk perfect José Gonzáles weer. De zachtmoedige bard teert al enige tijd op de cover "Heartbeats" van The Knife en dankt zijn bekendheid vooral aan een reclamespotje dat deze song oppikte. Het is dan ook dringen, duwen en trekken in een overvolle tent om toch maar een glimp van señor Gonzáles op te vangen.
Dat de temperatuur in de tent al snel gevoelig stijgt, is echter niet de verdienste van Gonzáles, maar wel die van het warme weer en het en masse aanwezige publiek dat vooral voor "Heartbeats" gekomen is. De makke en erg brave setlist van Gonzáles stoot niemand voor het hoofd en maakt duidelijk hoezeer de man allemans vriend is. ’s mans nummers zijn dan ook vooral geschikt als achtergrond bij een zomerse barbecue.
De tweede hit van de avond is Venus. Over de taalgrens zijn ze duidelijk populair, want na hun doortocht in het Koninklijk Circus treden ze nu in reguliere formatie aan. Een belangrijk deel van het publiek is overduidelijk voor deze Brusselaars afgezakt en lust er dan ook pap van. Toch slaagt Venus er maar niet in om hun zwakke rockcomposities duidelijk in te kleuren. Het gebruik van de contrabas en viool kunnen niet verhullen dat hier een dertien-in-een-dozijn rockgroep optreedt, en dat terwijl de laatste warme zonnestralen lonken.
Wanneer Architecture In Helsinki dan eindelijk aantreden mag, is een deel van het publiek, dat overduidelijk voor Venus of José Gonzáles kwam, terug verdwenen. De vrolijke Aussies laten het uiteraard niet aan hun hart komen. "Neverevereverdid" zit al heel vroeg in de set en is toonaangevend. Springerig en vrolijk wordt door In Case We Die geraasd. De complexe songstructuren en vele tempo-, melodie- en ritmewissels worden live wel heel slordig afgehaspeld.
Maar Architecture In Helsinki wil vooral een feestje bouwen en Brussel roemen; dat de uitvoering van de songs daar onder te lijden heeft, is bijkomstig. Groepsleden switchen zonder gene van plaats en instrument, en het publiek wordt opgeroepen te dansen, of af en toe met een flinke knipoog beledigd: "There is always a shithead who asks for that song." Architecture In Helsinki is — en dat wordt nog maar eens duidelijk — een groep die het allemaal niet zo ernstig wil nemen.
Het kunnen uiteraard niet allemaal hoogvliegers zijn en een valse noot is altijd mogelijk maar deze avond wist met zichzelf duidelijk geen blijf. Vriendendiensten (Venus), hypes (José Gonzáles) en gestoorde Aussies (Architecture In Helsinki) mogen op papier dan wel een mooie combinatie lijken, in de realiteit slaat het als een tang op een varken. Au suivant!
