Stijn Ylode en PJ Vervondel verbaasden twee jaar geleden vriend en vijand toen ze als Madensuyu, met hun onbeschrijflijke uit gitaar en drum opgebouwde muziek, een podiumplaats van de Rock Rally in de wacht wisten te slepen. Ondertussen heeft het duo niet stilgezeten en ligt een eerste indrukwekkende plaat in de winkels, wachtend op avontuurlijke luisteraars zoals u er ongetwijfeld een bent.
Bands met twee leden, bij voorkeur een gitarist en een drummer, sinds enkele jaren is het beeld volkomen ingeburgerd. Na The White Stripes, The Kills (min of meer), The Raveonettes (in hun begindagen) en recentelijk nog Deltaheads, brengt ook een Belgische band een full-cd uit in deze bezetting. Madensuyu heeft echter minder gemeen met voorgenoemde bands dan je zou vermoeden. Hoe beperkt het instrumentarium ook mag zijn, de muziek zelf bestaat uit een zelden gehoorde verscheidenheid. Hoewel A Field Between heel coherent klinkt, verkent ze tegelijkertijd zowat alle uithoeken van het muzikale universum, en laat het een groep horen die alle platgetreden paden vermijdt en eerder bezig lijkt met het effenen van een nieuw pad voor een komende generatie bands.
Proberen een etiket te plakken op de muziek die Madensuyu maakt, is zinloos. Her en der hoor je de term postrock vallen, maar dan toch weer op een heel andere manier dan we tot nu toe gewend waren. En wat met die finaleplaats in Humo’s Rock Rally 2004? Alle respect voor de bands die uit die wedstrijd voortkomen, maar een baken van vernieuwing is het toch niet. Of toch wel, uitzonderlijk, aan het werk van Madensuyu te horen. Een kruising tussen Sonic Youth en Sigur Ros is misschien een treffende omschrijving. Muzikaal lijkt Madensuyu zich inderdaad op het kruispunt van deze twee bands te bevinden. Bovendien hebben ze het lef van die eerst groep én de fraaie hoesjes van de tweede.
Wie een klein jaar geleden de e.p. Adjust We in huis haalde, zal niet echt voor verrassingen komen te staan bij het beluisteren van A Field Between, al was het maar omdat drie van de negen nummers op de langspeler herwerkte versies zijn van songs uit de e.p. Toch is het nieuwe er allesbehalve af en worden we elke keer dat we A Field Between opleggen, omvergeblazen als stonden we voor de loop van een kanon.
Daarvoor zorgt onder meer absolute klassieker in wording "Suck On More To Come". Deze song mag wat ons betreft aan rockacademies allerhande aan nieuwbakken eerstejaars gehoord laten worden. Velen zullen ontmoedigd vaststellen dat de lat voor hen te hoog ligt, maar dat hoeft geen drama te zijn. Het bespaart vooral pijnlijke momenten achteraf. "Sugar On" dan weer, is een song van het meest hypnotiserende soort, terwijl het meeslepende "White On My Sight-Field" eindigt in een orgastische drumclimax, iets waar ondergetekende niet vies van is.
Op deze nieuwe plaat blijven de oude nummers zonder probleem overeind. Zo past "Papa Bear", waar we vlinders van in onze buik krijgen — echt waar! — perfect bij het nieuwe "Dido", een song zo fris als een kabbelend bergriviertje. Minder opgewekt, maar daarom niet minder goed — verre van zelfs — is het meeslepende "Should We Ever Fall", een song die misschien wel het meeste de verzoening tussen Sonic Youth en Sigur Ros gestalte geeft.
Ooit, nog niet zo lang geleden, kon je horen beweren dat Madensuyu muziek maakt zonder refreinen, zonder strofes, ja, zonder songs eigenlijk. Die stelling gaat al lang niet meer op, maar toch lijkt de algemene sfeer voor de band belangrijker te zijn dan het schrijven van pure popsongs. A Field Between is dan ook minder een verzameling songs dan wel een heerlijk verslavende trip waar je telkens nieuwe dingen in ontdekt. Een meesterwerkje, dit album.
