Er zijn groepen waarvan de muzikanten nauwelijks gitaar kunnen spelen maar je er toch van proberen te overtuigen dat ze wel degelijk goede garagerock brengen. Aan de andere kant zijn er ook groepen als Digger & The Pussycats, die artiesten met overduidelijk talent tussen de rangen tellen, maar die er ondanks alles toch keer op keer voor kiezen om er een boeltje van te maken.
Het potje ongeregeld dat Watch Yr Back voorstelt, klinkt zotter dan een mus en lijkt muziekrecensenten eens goed bij de neus te willen nemen. Wat moeten wij anders denken van een plaat die heel wat talent blootlegt, maar waarvan de teksten toch overduidelijk allesbehalve ernstig bedoeld zijn, en waarvan de zanger het halverwege de plaat zelfs even nodig vindt om de Eddie Vedder in zichzelf naar boven te halen? Eén ding is wel zeer duidelijk: Digger & The Pussycats is het soort groep dat niet te serieus wil worden genomen.
Nadat de plaat met "Catch Us If You Can" traag op gang is gekomen, maakt de groep met hitgevoelig materiaal als "Sergi", "Pickup At Pony" en "Coming To Get You" nochtans vrij snel een goede indruk. Iets dat bevestigd wordt in "Fashion Victim", waarbij zelfs de New York Dolls niet weg te denken zijn.
Toch laat Digger & The Pussycats geen gelegenheid onbenut om zich als punkgroep te profileren. De groep doet dat in "Coming To Get You" met lyrics die er zwaar over zijn ("You drive like a cunt!"), terwijl het overmelige "Why Wont She Marry Me?" zo zwaar tegen de rest van de plaat afsteekt dat de song gewoon een parodie op zichzelf wordt. In het rebelse "Working At A Desk" klaart de groep de klus dan weer met een song die een regelrechte ode aan de Sex Pistols lijkt.
En toch slaagt de groep er nooit in ons écht aan zijn rock-’n-roll-gehalte te laten twijfelen. Daarvoor klinkt de bluesgitaar veel te dominant, terwijl de songs vaak ook opzettelijk half afgewerkt klinken, wat de indruk wekt dat de groep er zeer bewust met de pet naar heeft gegooid. Dat Digger & The Pussycats zelfs in die omstandigheden toch nog behoorlijk klinkt, moet wel betekenen dat er meer in de groep zit.
Het eindresultaat valt trouwens best te pruimen. Watch Yr Back mag dan nog niet de verhoopte rockplaat zijn geworden die de groep nochtans in de kuiten heeft, als popplaat heeft de plaat wel potentieel en daarin scoort de plaat zelfs niet eens zo slecht. Watch Yr Back bevat haar obligate minimum aan goede singles en weet zelfs met het minder sterke materiaal te boeien. Dat de plaat allesbehalve essentieel is, behoeft natuurlijk geen verdere uitleg, maar dat neemt niet weg dat Watch Yr Back ondanks alles toch nog een leuk hebbedingetje is.
