2006 gaat de geschiedenisboeken in als het jaar van de doorbraak van de nieuwe lichting Amerikaanse singer-songwriters, met Sufjan Stevens en Conor "Bright Eyes" Oberst als vaandeldragers. Allebei hebben ze ongetwijfeld veel opgestoken van de gereputeerde producermuzikant John Vanderslice, die met Pixel Revolt zijn meest prestigieuze plaat aflevert.
Pixel Revolt is Vanderslices vijfde plaat in vijf jaar tijd. Hoe de man daar de tijd voor vindt tussen zijn taken als producer en het vele toeren is ons een raadsel. Eén ding is zeker: John Vanderslice heeft een obsessieve passie voor muziek, anders zou hij dit niet volhouden. Samen met collega Scott Solter sloot hij zich op in de studio, die door het duo als een laboratorium behandeld werd: elk geluid werd tot in detail ontleed, en van elk instrument werden kwaliteiten en gebreken blootgelegd.
Muzikaal merk je aan elke song op Pixel Revolt dat hier een producer aan het werk is. Cello’s, klokkenspel, conga’s; ze passeren allemaal de revue maar nooit klinkt het beladen of overdreven orkestraal. Maar de kracht van John Vanderslice ligt zonder twijfel in zijn teksten. Elk nummer is een kort verhaal, soms semi-autobiografisch, soms geschreven vanuit het oogpunt van iemand anders. Zo lijken opvallend veel nummers geschreven door een soldaat, ontdaan door de wanhoop van de oorlog. "Grabbed my throat, heart pumped blood flow / until my clothes were crimson soaked… I lost the reason I’m here", zingt Vanderslice in "Plymouth Rock". Pakkende poëzie. Een antioorlogslied zonder de gebruikelijke pathos. "Trance Manual" beschrijft datzelfde gevoel. Een journalist bezoekt Irakese prostituees, wandelend langs "Mujahidin barricades" en "coalition guards".
"Exodus Damage" gaat dan weer over de wanhoop tijdens en na de aanslag van 9/11, terwijl het feeërieke "New Zealand Pines" herinneringen oproept aan een sobere Sufjan. Het emotionele "Dear Sarah Shu" is een van onze lievelingen, met z’n zweverige cello’s, snelle drumtempo en eigenzinnige boodschap: "in the end, it’s love you"ll have to learn to survive". Een subtiele waarschuwing voor het andere geslacht.
Vanderslice besteedt duidelijk veel tijd aan zijn teksten en dat siert hem. Hij kreeg veel hulp van zijn goede vriend John Darnielle van the Mountain Goats, die de rol van eindredacteur en coauteur op zich nam. Toch is al die aandacht voor tekst en originaliteit misschien ook het grote nadeel van de plaat. Pixel Revolt staat niet bol van de kippenvelmomenten. Wil je voor de volle 100% van deze plaat genieten, dan moet dat op je kamer met een hoofdtelefoon en de teksten bij de hand.
John Vanderslice speelt op dinsdag 7 maart in de Ancienne Belgique in het voorprogramma van Death Cab For Cutie. Kom maar op tijd, want deze Pixel Revolt staat bol van de literaire pop die ook live enkele gevoelige snaren zal raken.