Atlantic 2005
Warner
Het zijn rare tijden. Terwijl het de natte droom is van de Britse
premier Blair de geschiedenis in te gaan als het flinkste jongetje
uit het klasje van meester Bush, zien we in de muziek het
omgekeerde: nieuwe Amerikaanse groepjes die in de eerste plaats
muziekminnend Engeland willen bekoren en bijgevolg hun uiterste
best doen om te klinken als één of andere grote naam uit de Britse
muziekgeschiedenis (bij voorkeur iemand uit de jaren ’70 of ’80).
Enkele verschijningsvormen van dit fenomeen – bands die aan deze
kant van de grote plas op iets meer bijval kunnen rekenen dan in
eigen land – We Are Scientists, The Killers en The Bravery (hoewel,
worden deze laatste eigenlijk ergens écht goed bevonden?).
Aan dit rijtje mogen we sinds kort ook Louis XIV toevoegen, een
viertal uit San Diego. Hun inspiratiebron moeten we voor één keer
niet zoeken in de postpunk en new wave van eind jaren ’70, begin
jaren ’80. Louis XIV, geesteskind van producer-muzikant Jason
Staehler Hill, haalt de mosterd bij de glamrock uit de eerste helft
van de seventies. Potsierlijk uitgedoste acts als The Sweet, Slade
en Mud wilden toen vooral entertainen en hielden het op muzikaal
vlak dan ook eerder eenvoudig. ‘The Best Little Secrets Are Kept’
slingert ons regelrecht terug naar dat tijdperk. Net als de
glitterrockbands van toen, zal ook Louis XIV met deze plaat
uiteenlopende reacties uitlokken bij het publiek. Wie de humor er
van inziet, zal van dit werkstukje genieten; azijnpissers,
pezewevers en andere droogstoppels zullen na één luisterbeurt met
heimwee terugdenken aan het tijdperk van de Grote
Boekverbrandingen.
We zeiden het al: glamrock moe(s)t in de eerste plaats eenvoudig en
vooral heel erg fun zijn, en dat hebben de lui van Louis XIV erg
goed begrepen. Op muzikaal vlak worden hier verre van baanbrekende
dingen gedaan, maar de amusementswaarde is onwaarschijnlijk groot.
Wie de EP ‘Illegal Tender’ in huis (of van het net) haalde, weet
dus wat hem/haar te wachten staat: véél Bowie (er huppelen hier
nogal wat halfbroertjes rond van ‘Jean Genie’), een vleugje Iggy
Pop, behoorlijk wat Slade/Mud/The Sweet, maar vooral héél véél Marc
Bolan. (In ‘A Letter to Dominique’ lijkt het zelfs of een hele
T.Rex werd gekloond.)
Een fraaie achterkant van een naakte dame siert, samen met de
welbekende ‘Parental Advisory’-waarschuwing, het hoesje van deze
cd. Moraalridders zullen echter, zelfs na zevenendertig
emancipatiegolven en evenveel seksuele revoluties, struikelen over
de songteksten. Hill en compagnie propageren immers de geneugten
van de vrije liefde en doen dat met overtuiging. Niks moet, alles
kan, en indien mogelijk zelfs met zoveel volk tegelijk, zonder
onderscheid van rang, stand, afkomst en leeftijd. ‘Well, you’re
looking like something I won, and your little Asian friend, she can
come if she wants‘, klinkt dat dan in ‘Finding Out True Love Is
Blind’. In ‘Paper Doll’ wordt dat: ‘Sing me a song, bang me like
girls in Hong Kong; I know I ain’t correct, but politics is so much
better when there’s sex‘ klinkt het in ‘Paper Doll’ (de VLD
heeft al gevraagd of ze dit nummer als campagnelied mag gebruiken
voor de volgende verkiezingen), en in ‘Pledge of Allegiance’ ten
slotte maakt Hill zijn vrouwelijke luisteraars diets dat ze
‘don’t have to go to the pool if you want me to make you
wet‘.
De eerste acht tracks zijn met andere woorden acht varianten op
hetzelfde thema: de vleselijke liefde in al haar facetten.
Voorspelbaarheid troef, denkt u dan, maar dat is buiten de laatste
twee songs van ‘The Best Little Secrets Are Kept’ gerekend. De
glitter en de glamour zijn hier plots heel ver weg. ‘All the Little
Pieces’ is een rechtstreekse afstammeling van de Lennon-songs op de
dubbele witte van The Beatles, en weet zelfs (een beetje toch) te
ontroeren. Het sobere, donkere ‘Ball of Twine’ is zelfs het
absolute tegengestelde van de feestelijke glamrock die 80% uitmaakt
van deze plaat, en eigenlijk de enige song waarin de band haar
Amerikaanse afkomst voor een stuk onthult. Een raar en onverwacht
einde dus voor ‘The Best Little Secrets Are Kept’, dat hoe dan ook
een plaatje blijft waar we best niet te veel bij nadenken. Ons
devies in deze luidt dan ook: (wazige) blik op oneindig, verstand
op nul en alle remmen los!
