Er is een theorie die zegt dat de beste muziek uit kruisbestuivingen ontstaat. Die denktank heeft er met The Heartattacks een argument bij. Yakuza Tomo kwam naar Europa om het heilige woord van de Japanse noise te verkondigen, omringde zich vervolgens door een plaatselijk stelletje langharige tekkels, en richtte met The Heartattacks ineens een van de meest lawaaierige garage-groepen van het Europese continent op.
Ofschoon het gemakkelijk mag lijken lawaaierige garage te maken, is dat zeker niet altijd zo. Zo zijn er genoeg garage-groepen die keihard op hun bek gaan omdat ze inhoudloos lawaai tout court maken. Zo’n groepen staan echter loodrecht op een groep als The Heartattacks, die met hun debuutplaat aantonen dat het ook anders kan, al moet je Here Comes The Heartattacks nog wel een minimum aan tijd gunnen om haar volledig tot haar recht te laten komen.
Hoe het mogelijk is dat smerige, lawaaierige garage niet per definitie instant inflammable is? Op die vraag geeft Here Comes The Heartattacks een antwoord. De plaat bestaat uit een grote, massieve muur lo-fi noise, van waaruit de plaat haar geheimen beetje bij beetje prijsgeeft, waardoor de luisteraar zelf een beetje naar de songs achter de wall of sound op zoek moet gaan. Daardoor vangt hij echter twee vliegen in een klap: hij haalt er ineens een lekkere garage-plaat en een boeiende groeiplaat mee in huis.
Toch is het niet correct The Heartbreakers als complete noise af te doen. Je hoort er de invloeden uit de Japanse noise wel degelijk in terug, maar The Heartattacks laten die invloeden nooit de overhand nemen. Het maken van verteerbare rock-’n-roll blijft een minstens even belangrijke zaak, wat ervoor zorgt dat de groep het nooit tot het soort halsbrekende toeren van experimentele noise-groepen als Electric Eels en The Hospitals laat komen.
Dat bepaalde parels zich in die modderpoel al wat vlugger laten opmerken dan andere, werkt het effect van een groeiplaat in de hand. Songs als "Dating Time" en "Better Go" zijn de ideale aanknopingspunten om ervoor te zorgen dat Here Comes The Heartattacks nét niet te moeilijk is om de luisteraar in de initiële fase te laten afhaken, en hem tot extra luisterbeurten te blijven uitnodigen.
Die prikkel is nodig, want songs als "Sort It Out" en "Daddy’s Gotta Go" hebben echt wel wat meer luisterbeurten nodig om al hun geheimen prijs te geven. En dan hebben wij het nog niet eens over "Duelling Assholes" gehad, een song die in de eerste dertig seconden een paar keer volledig stil valt, maar die The Heartattacks toch maar als afsluiter voor de plaat hebben gekozen. Het is een song waar wij nog altijd geen vat op hebben, maar dat is ook totaal niet nodig aangezien het toch de allerlaatste song van Here Comes The Heartattacks is, en de groep er voorzichtigheidshalve bij heeft vermeld dat het een bonustrack is.
Dat maakt dat The Heartattacks met Here Comes The Heartattacks een sterke debuutplaat hebben afgeleverd, waarmee ze bewijzen dat ze zeker relevant genoeg zijn om ons naar een vervolgplaat te laten uitkijken. Relevantie heeft nu eenmaal niets te maken met de vraag of iets nu al een keer is gedaan of niet, maar alles met het feit of het goed gedaan is. Voor de hartstochtelijke Heartattacks zetten wij het licht alvast op groen.
