Een luid, welgemeend “Shiiiit!!” moet enkele maanden
geleden weerklonken hebben in het repetitielokaal van The Kooks,
toen de heer Hun Manager de jongens kwam melden dat hun debuutplaat
zou worden uitgebracht op haast dezelfde dag als die van Arctic Monkeys. In de wetenschap dat
The Strokes en ex-The
Verve-opperhoofd Richard Ashcroft januari in hun agenda hadden
aangestipt als D-day, wist het kwartet uit Brighton meteen dat de
kans te worden uitgeroepen tot Snoepje van de Maand plots erg klein
was geworden. Gelukkig is er aan elke medaille een keerzijde, en
zou het feit dat de immer hysterische Britse rockpers haar vizier
vandaag vooral richt op de enigszins overroepen Arctische Apen op
lange termijn wel eens een zegen kunnen zijn voor The Kooks.
Een eerste blik op het cd-hoesje voorspelde evenwel niet veel
goeds. Afgaande op het booklet vreesden we even te maken te hebben
met een stelletje poseurs, voor wie verpakking (de
Libertines-meets-Strokes-look) belangrijker is dan de inhoud.
Tegenwoordig volstaat het al dat je kan aantonen dat Pete Doherty
ooit werd gesignaleerd binnen een straal van vijf kilometer van je
repetitiehok om een platencontract los te peuteren. We hadden onze
slagersmessen dus al gewet en het hakblok vanonder het stof
gehaald, alvorens ‘Inside In Inside Out’ los te laten op onze
woonkamer. Na één beluistering bleek echter hoezeer we ons hadden
laten vangen door de stoere melkmuilen die ons ‘onverstoord’, haast
onverschillig aanstaarden op de groepsfoto’s. Achter de attitude
gaat wel degelijk een forse scheut talent schuil.
Als geheel laat deze plaat zich nuttigen als een fles frisse
schuimwijn. Na het openen van de fles (laat de kurk daarbij luid
genoeg knallen, om de fletse, akoestische opener ‘Seaside’ te
overstemmen) worden we meteen vergast op een uiterst sterke reeks
van zes (6!) sprankelende, tintelende maar vooral aanstekelijke
gitaarpop en -rocksongs, die we na amper drie luisterbeurten tot
wanhoop van onze buren luidkeels meezingen. Wereldschokkend is het
allemaal niet, vernieuwend en genreverleggend al zeker niet. Maar
Luke Pritchard en de zijnen doen het met zoveel overtuiging dat je
niet anders dan gecharmeerd kan zijn door de puike, melodieuze en
opwindende singles ‘Sofa Song’, ‘You Don’t Love Me’ en ‘Eddie’s
Gun’, een song over een zelfverklaarde womanizer die op het moment
van de waarheid echter in de steek wordt gelaten door zijn
windfluit. ‘See the World’ is van dezelfde orde als de singles en
ook ‘If Only’ is een snedige, nijdige rocker, maar dat het er niet
altijd even snel en hard moet aan toegaan om te scoren, wordt
bewezen met ‘She Moves In her Own Way’ en (vooral) ‘Jackie Big
Tits’, twee songs waarmee de groep erg dicht in de buurt komt van
de perfecte popsong. Met ‘Time Awaits’ tenslotte slagen The Kooks
met verve voor het onderdeel
‘bricoleer-een-song-met-zoveel-mogelijk-uiteenlopende-ideeën’.
Jammer genoeg is het niet al goud wat blinkt op deze plaat.
‘Matchbox’ klinkt een halve minuut erg veelbelovend, maar gaat dan
in tegenstelling tot ‘Time Awaits’ ten onder aan een overdosis
ideeën. ‘Naïve’ is in hetzelfde bedje ziek en wordt pas weer
genietbaar tijdens de outtro. ‘I Want You’ klinkt zowaar als een
afleggertje van een slechte Suede-imitatie, terwijl ook de
afsluiter – het duffe ‘Got No Love’ – wat ons betreft mag
weggemoffeld worden in één of andere gesloten instelling. Maar alle
gekheid op een stokje, laten we dus vooral niet vergeten dat dit
nog maar een debuutplaat is, ni’waar?
The Kooks stonden in het verleden in het voorprogramma van The
Thrills en van The Subways. Het verwondert ons niet dat de groep in
de smaak viel bij de fans van deze bands. Het songmateriaal is
melodieus en verfijnd genoeg om fans van The Coral, Magic Numbers,
Supergrass, The Thrills en noem-maar-op te bekoren, maar tegelijk
klinkt het allemaal ook ruw en rauw genoeg om aansluiting te vinden
bij het legertje fans van The Strokes, The Libertines en
consoorten. In deze optiek deden ze alleszins véél beter dan Johnny
Borrells Razorlight, met het eerder tegenvallende ‘Up All Night’.
Wanneer The Kooks zich niet te gauw het hoofd op hol laat brengen
door meneren met slechte bedoelingen (en fotomodellen met slechte
manieren) en niet overhaast te werk gaan, staat hen nog een mooie
carrière te wachten. Wie weet trakteren ze ons dan binnen enkele
jaren wel op heuse champagne!
