The Coffin Lids slaagden er twee jaar geleden met hun debuutplaat Rock’N Roll in om ineens met de beruchte Mummies te worden vergeleken. Dankzij enkele door horror geïnspireerde songs en de lofi-productie was die link natuurlijk vrij vlug gelegd. Met het iets gladder geproduceerde ’Round Midnight nemen The Coffin Lids echter afstand van die vergelijkingen, om zich iets duidelijker als échte partyband te profileren.
"Coffin Lids" is Engels voor "doodskistdeksels". Met die trashy groepsnaam en songtitels als "Nite Of The Zombies", "One Foot In The Grave" en "Vampire Girl" legden The Coffin Lids op Rock ’N Roll een basis voor vergelijkingen met The Mummies. Bovendien durfden The Coffin Lids al eens iets van The Mummies te coveren.
Dat het echter tricky is groepen op basis van een lofi-sound met elkaar te vergelijken, bewijst ’Round Midnight. Ofschoon opener "Frankenstein" nog wel een vette knipoog naar horrorfilms bevat, valt er op de plaat een heel stuk minder horror te rapen, zowel op tekstueel als op muzikaal vlak. Dat was met songs als "Be My Girl", "Beer And Rock ’’N Roll" en "Eye On You" eigenlijk ook al zo op voorganger Rock ’N Roll, al viel dat door de smerige productie net iets minder op.
Op de nieuwe plaat hebben The Coffin Lids er echter genoeg van met die maskers op te lopen. ’Round Midnight is een plaat die je de naakte waarheid vertelt: dat The Coffin Lids fuifbeesten zijn die feestelijke garage met veel surfinvloeden verkopen, een combinatie die je op de platen van The Mummies ook wel aantreft, maar die je door de lofi-sound toch wel wat meer tijd en moeite kosten om te ontdekken, wat de twee groepen uiteindelijk — mits enige nuance — toch heel vergelijkbaar maakt.
Dat The Coffin Lids er met ’Round Midnight in geslaagd zijn zich van de grijze achtergrond van lawaaierige garage te distantiëren, vinden wij geen schande, maar eerder een verdienste. Er zijn al genoeg garagebands die lawaai maken om lawaai te maken en met songs als "Teenage Shake Down", "Mad Party", "Shake" en "Creepy Crawl" krijg je werkelijk iedereen aan het dansen. Die gedachte vinden wij als drijfveer op zich al nobel genoeg.
De promosingle "I’m Going To Have My Way (With The 5, 6, 7, 8’s)" bewijst dat het wel degelijk de bedoeling was een feestplaat te maken. De meest swingende song van ’Round Midnight is niet toevallig een eerbetoon aan The 5, 6, 7, 8’s, de Japanse meidengroep uit Tarantino’s Kill Bill, Volume 1, waarmee The Coffin Lids het podium nog het liefst zouden willen delen.
De denkbeelden van een hoop muzikaal correcte garageliefhebbers — die vinden dat garagerock per definitie smerig moet klinken — ten spijt, vinden wij ’Round Midnight wel degelijk een fijne plaat. Het vereist heel wat lef om voor je ware aard uit te komen, en wat The Coffin Lids ons met ’Round Midnight hebben laten zien, bevalt ons uitstekend. Maar nu moet u ons even excuseren, want wij gaan nog eens een plaatje van The 5, 6, 7, 8’s opleggen.
