Wordt 2006 een jaar met een hoog rock-’n-roll-gehalte? Blijkbaar wel, als we een blik werpen op de platen die in januari in de rekken belanden. Binnenkort verschijnt het langverwachte debuut van The Arctic Monkeys, maar in afwachting van deze release kunnen de liefhebbers van no-nonsense-gitaarrock zich al laven aan het debuut van The Beautiful New Born Children.
De populariteit van garagerock vertoont een grillig patroon. Af en toe komt het genre aan de oppervlakte, vaak dan nog met bands die door diehardgaragisten met misprijzen worden bekeken. The Strokes bijvoorbeeld zorgden eind 2001 voor een hernieuwde interesse in het genre en bij uitbreiding in de godfathers ervan, zoals Ramones, The Sonics en The Stooges, die prompt zelf opnieuw op tournee vertrokken. Echt interessant werd het de laatste jaren pas toen The Thermals ten tonele verschenen. Bij het beluisteren van hun albums had je het gevoel alsof er iets heel opwindends gaande was en er elk ogenblik een plaat kon verschijnen die eenzelfde schokholf als Nevermind teweeg zou brengen. Niets van dat alles gebeurde echter en het genre verdween weer uit de belangstelling.
Uiteraard valt er ook iets te zeggen rond de afbakening van het genre zelf. Wat is garagerock en wat niet? Een discussie die net zoals in de gevallen van punk en — zucht — grunge eindeloos gevoerd kan worden. Laten we het houden op pretentieloze gitaarmuziek zonder al te veel franjes die op (schijnbaar) simplistische wijze tot stand komt. Of The Arctic Monkeys volledig onder die noemer horen, valt nog af te wachten, voor The Beautiful New Born Children klopt de omschrijving alvast perfect.
De negen nummers die samen Hey People! vormen, knallen uit je speakers in nog geen vijfentwintig minuten. Eat your heart out, Ramones. Doordat afsluiter "Up And Down And Round And Round" vlot over de zes minutengrens gaat, blijft er voor de andere nummers nog een minuut of twee per song over. Concentratie is dus vereist bij het luisteren naar deze plaat, wil je alle nummers gehoord hebben. Concentratie is eveneens geen slechte zaak voor wie tegenover medeluisteraars wil uitpakken met zijn muzikale bagage. Zo hoorden we, om u maar een indicatie te geven, binnen een tijdspanne van drie minuten verwijzingen naar Nirvana en The Strokes. Hier is trouwens geen wedstrijd aan verbonden.
Hey People! is gelukkig meer dan een muziekkwis in albumvorm. The Beautiful New Born Children weten hoe ze songs moeten schrijven die niet vervelen, ondanks het feit dat de band overduidelijk nog niet op de hoogte is van het bestaan van meer dan drie akkoorden. Die drie akkoorden worden dan ook tot het uiterste benut. Soms wordt er zeer lang een akkoord vastgehouden, waardoor een spanning gecreëerd wordt die vervolgens met een heerlijke akkoordenwissel tot ontlading komt. Alleen in "Up And Down And Round And Round" word je tolerantie als luisteraar op de proef gesteld, maar wie al eens een plaat van Mudhoney en Pixies oplegt, zal grijnzend beginnen meeknikken terwijl de muziek zijn gehoorbuis van dissonante gitaren blijft voorzien.
Prima debuut, zijn we geneigd te oordelen over Hey People!. Nummers als "Left, Right, Forward", "A Good Dose" en "Ok, Allright, Fine" zijn nu eenmaal van het type dat wij opleggen voor we naar optredens in donkere, zweterige krochten trekken. Aangezien we daar altijd de tijd van ons leven beleven, kunnen we deze plaat met uitgestreken gezicht een klein meesterwerk noemen.
