Het is officieel: promojongens leven in een ander zonnestelsel. Ze bewonen er zelfbevloeiende maatschappijtjes waar ze zich wijden aan hun kunst: het ophemelen van de armzaligste releases. De opdracht voor deze week: schrijf een lovend tekstje bij Sepultura’s nieuwe live-dubbelaar. De creatieveling van wacht zonderde zich terstond af in z’n appelblauwzeegroene ruimtecapsule, om zich pas vele weken later weer onder de levenden te mengen.
Isolatie lag al eerder aan de basis van meesterwerkjes, en ook hier wierp het zijn vruchten af. "Sepultura’s current songs always indicate the future of heavy metal" buldert men hoogmoedig. Tja. Als u het zegt. Wanneer een live-album als dit enkel noemenswaardige momenten beleeft bij het passeren van oude gloriën, weet iedereen hoe laat het is. Rake oorvijgen als "Innerself/Beneath the Remains", "Refuse/Resist" en natuurlijk "Roots Bloody Roots" zijn al (minstens) een dikke tien jaar oud, terwijl het nieuwere werk één vervelende pot inwisselbaar nat is. Enkel "Bullet The Blue Sky", nota bene een U2-cover, kan tegenover zoveel vergane glorie een pluimpje in de weegschaal gooien. Zo’n pijnlijk geval van zelfoverschatting hebben we niet meer meegemaakt sinds de irritant artificiële mediahype rond Metallica’s St.-Anger.
Een vergelijkende studie met laatstgenoemd misbaksel brengt nog meer interessante punten van gelijkenis aan het licht. Er is eveneens die allesoverheersende snaardrum, een serieus minpunt voor een album dat voor een aanzienlijk deel op blastbeats hobbelt, en diezelfde mottige mix — wij hoorden, in alle eerlijkheid, bootlegs die beter klonken. De geluidsmuur waar Sepultura ooit voor tekende is hier verworden tot een strookje kippengaas waar zelfs Baziel, het schurftige konijn van de bloemschikkenhobbyclub, zich op zijn meest knuffelbare wortelvreetbuien niet door laat afschrikken, terwijl de gitaren spinnen als goedzakkige katers die liever in de lentezon soezen dan dapper achter muizen aan te hollen.
Gelukkig had St.-Anger geen intro. De intro. Heikel punt voor elk metalalbum, al kan het, indien toegepast, een onmiskenbare toegevoegde waarde hebben. Zo zijn er het legendarische en zeemzoete "Ecstacy of Gold", dat Metallica-concerten sinds mensenheugenis inluidt, het obligate akoestische gitaarriedeltje, de bombastische Gregoriaanse gezangen en/of de symfonische niemendalletjes. Sepultura wist niet goed waarvoor te gaan en koos dus maar voor het totaalpakket: alles op een drammerig hoopje, dat kon gewoon niet mislukken. Om de Latino-achterban tevreden te stellen werd er ook nog een Spaanse donderpreek voorop gegooid. Met als resultaat dat u bij de eerste beluistering vier minuten en achtenveertig seconden lang op uw honger blijft zitten. Er vallen leukere dingen te beleven wanneer het net geen sneeuwbedekte grassprietjes uit de grond vriest en een kilometer of vijf per fiets door uw met slaapachterstand opgezadelde zelve bedwongen dienen te worden. Naar muziek luisteren, bijvoorbeeld.
Eerlijk is eerlijk: het werkt allemaal een stuk beter op de dvd-versie. De bakken oogwit die zanger Derek Green gul het publiek in loenst, zitten daar voor veel tussen. Een forsgekruinde boom van een vent als deze komt u liever niet tegen wanneer u ’s avonds laat op uw eentje door het donkere Amazonewoud struint. Ook de magie van de jungletroms komt beter tot z’n recht wanneer u de ebbenhouten stokjes zelf door de lucht ziet klieven.
Dat verandert echter niets aan het feit dat eenentwintig tracks er nog steeds een stuk of dertien te veel zijn. Misschien had Sepultura er gewoon beter aan gedaan een bondiger livedocument uit te brengen. Zoals de zaken er nu voor staan, voelen we onze kostbare testosteronspiegel immers eerder aangesproken door de gedachte aan een theekransje met de verzamelde knuffelbeestendelegatie dan door Live In Sao Paolo, en dat is jammer: bloeddorstige junglepanters zijn een stuk spannender gezelschap dan pluchen schildpadden met paarse vlekken die lichtjes slurpen terwijl ze drinken.
