"Spinvis live is een bende bejaarden" merkte een kennis lachend op toen we hem vertelden van het optreden. En ook de Jong zelf bleek (mvm) al toevertrouwd te hebben dat hij bij voorkeur optreedt met oudere mannen. Toegegeven, bij het aantreden van Spinvis gingen ook onze gedachten ongewild naar het generatiepact uit.
De gemiddelde leeftijd van Spinvis mag dan wel niet hoogbejaard genoemd worden, veel scheelde het toch niet. Een bont allegaartje van oud en jong betrad het podium, waarbij in het bijzonder de trompettist, die verdomd veel weg had van een figurant uit Toen was geluk nog heel gewoon, en een hippieachtige figuur in tafkan de aandacht wisten te trekken. Meer zelfs dan een grijzende de Jong die zichzelf in witte broek gehesen had, als wou hij nog eens extra het rock-als-hobbykarakter onderstrepen, dat we toch nog steeds met ’s mans achtergrond associëren.
Met "De tuinen van Mexico" bleef Spinvis nog trouw aan het origineel maar met het aan Utrecht verbonden "Voor ik vergeet" werd een eerste maal duidelijk dat de liveversies herkenbaar maar anders zouden klinken dan hun studiobroertjes. Een enkele keer kreeg een nummer zelfs een heel ander en harder kleed aangemeten. Een rockende "Ronnie gaat naar huis" bleek klein bier vergeleken met het in alle richtingen uitspattende "Het voordeel van video" dat ongemeen hard klonk — zonder echter ook maar een moment de weemoedige sfeer te verliezen.
Alle nummers van het nieuwe album kwamen aan bod maar de klassiekers van het debuut werden ook niet vergeten: zo klonk "Bagagedrager" nog steeds wondermooi terwijl afsluiter "In de staat van narcose" tot een lange bezwerende trip uitgesponnen werd die de adem afsneed. De afwerking van de songs ging hand in hand met uitgekiende beelden die naadloos aansloten bij de liedjes. Zelfs de voor de hand liggende en ietwat kige beelden van een bagagedrager bij "Bagagedrager" wisten te charmeren. Dat de humor ook live aanwezig was, werd nog eens extra onderstreept door de Jongs droge antwoord op het gejoel om een bis: "Jullie hebben er om gevraagd.", waarna een knap "Lotus Europa" vlekkeloos gebracht werd.
Spinvis blijft ook live een fenomeen. Geen enkele groep weet zoveel verschillende figuren samen te brengen zonder dat er muzikaal ook maar een moment een valse noot weerklinkt. De fijne afwerking in beeld en geluid rechtvaardigde niet alleen de keuze voor een theater/cabaretachtige setting maar gaf het geheel ook een meerwaarde die in "gewone" rockzalen verloren zou gaan. Spinvis bewees eens te meer dat ook heren op leeftijd wel degelijk weten te rocken, zelfs al dragen ze dan een foute witte broek.
