Terwijl de vele vrolijke Franzen Ferdinand over elkaar heen rollen in een allerlaatste poging om de gunsten van het publiek voor zich te winnen met belegen postpunkdeuntjes, en foute relikwieën uit de jaren tachtig als beenwarmers terug opgang maken, worden de interessantere exploten grandioos over het hoofd gezien. Althans toch door de zichzelf tot muziekconnaisseur uitgeroepen goegemeente.
De vinger stevig aan de verkilde pols gehouden, zagen wij deze keer dan ook geen andere mogelijkheid dan het opduikelen van de enkele goddeauveteranen die, hoewel getekend door de jaren tachtig, nog niet voorgoed alle muziek afgezworen hebben. Het selecte clubje van oude knarren onderwierp het debuut van EX PMX aan grondige analyses om tenslotte drie beroertes, twee hartaanvallen en een verhinderde euthanasiepoging later tot het volgende besluit te komen: die jaren tachtig waren zo slecht nog niet.
EX PMX wil zoveel zeggen als EXperiments of Peter MaX, een Deens kunstenaar die een eeuwigheid geleden naar Nederland verkaste. Het instrumentarium wordt — net zoals bij Einstürzende Neubaten — opgebouwd uit afval, maar EX PMX houdt zich ver verwijderd van het staalplatencollectief, zelfs al speelt hij leentjebuur bij het grauwe tijdperk waar derderangsacteurs en oude Russen de plak zwaaiden, terwijl het ongebreidelde kapitalisme zichzelf tot Gouden Kalf uitriep.
"Hardboiled" laat dissonante klanken clashen met verstoorde stemmetjes, terwijl een pompend ritme wanhopig probeert de song te overleven. "De jaren tachtig in een millenniumjasje als startschot" mompelt iemand goedkeurend. Waarna Daffy Duck op LSD zich Josh Homme waant — of was het omgekeerd? — in het met toeters en bellen behangen "Bulldog". Een klassieke popsong verborgen achter het hondse uiterlijk van blieps. Die Neue Deutsche Welle marcheert in haar meest experimentele vorm ongenadig doorheen "Radio BANAAN", dat opgebouwd lijkt uit stemsamples, een enkele harde drumslag en alweer veel onbestemd lawaai.
"I" is het eerste echt toegankelijke nummer voor hen die zich dagelijks laten onderdompelen in electronic body music en in de postindustriële religie alle heil zoeken. De Apocalyps is slechts een ctrl-alt-del verwijderd. "Jesus ’round the corner" laat dan ook bleekschetenelectrohiphop door de boxen knallen met haar nieuwe heilsboodschap. Christus wordt niet langer aan een kruis genageld maar als downloadbare Messias wekelijks geüpgraded. Shareware, dat spreekt.
Laat de Rilatine maar aanrukken want "B Tina" stormt alle kanten uit maar struikelt meer dan eens gracieus over met CO2 vermengde heliumstemmetjes. De reis is ten einde: "I’ve been all around" rust op zijn lauweren. Het tweede hoogtepunt van het album en net zo gemakkelijk te verteren als de natte droom van menig bergbeklimmer met hoogtevrees: "PEAK & TOP". Een tweede adem ontvouwt zich als het ontluiken van de lotusbloem maar dat is buiten de waard gerekend. Pimpin’ as fuck ontsporen "XorC PorN" en "SOFT…FAST" immers tot een orgastische orgie van geluiden. Ziekelijk gestoord schrapen ze het laatste vet weg uit de weke onderbuik van een geperverteerde maatschappij. De zoveelste geluidsindigestie.
Als gekooide eenden laten we Scrapheap Bi*Recycled door onze strot rammen tot onze lever wansmakelijke proporties aanneemt. Het sijpelt uit al onze poriën en wordt als lekkernij verkocht. EX PMX laat zichzelf dan ook niet definiëren. Even tijdloos als het betere experimentele electrogeweld uit de jaren tachtig weet Scrapheap Bi*Recycled zijn cultstatus waar te maken. Die oude knarren hebben dan toch nog gelijk gekregen.
