Verfrissend. Het is heerlijk een band in één woord te kunnen omschrijven. Het maakt de taak van een recensent overbodig. Niet getreurd, het geeft hem gelegenheid om wederom veertig minuten aan een nieuwe luistersessie te spenderen.
In een vorig leven ging Flexa Lyndo nog door het leven als De Profundis en scoorde hij enkele bescheiden hitjes over de taalgrens met "I’ll Be The Last Loser In The World" en "Sweet Ordinary Life". Stuk voor stuk indiepoppareltjes die zich knus in je gehoor nestelen. Taalkundig bleek De Profundis vooral gelieerd te zijn aan hordes witgeschilderde en zwartgelakte gothics en dus besloot de band wijselijk te reïncarneren als Flexa Lyndo. Gothics bleken knus niet erg op prijs te stellen. Ze weten niet wat ze missen.
Geheel terecht borduurde Flexa Lyndo in de marge voort op zijn reeds uitgezette indiepoplijn en verblijdde de groep de Waalse scène met nog enkele degelijke albums als 45 Minutes en Little Everyday Masterplan. Wereldschokkend is het allemaal niet maar, zoals eerder aangehaald, zijn het fijne liedjes waar een kracht achterschuilt die een enthousiasteling al snel Sonic Youth doet gillen. Een gemiste wereldhit ("Girls On The Screen"), een prestigieus voorprogramma (Placebo) en enkele jaren later broeit het weer onder de hersenpan van zanger Loïc en hergroepeert de band zich om een nieuwe plaat op te nemen.
Belangrijkste struikelblok voor bands als Flexa Lyndo is dat liefelijk al snel ontaart in ronduit saai. Het lijkt alsof ze dit gegeven willen counteren door de plaat te openen met een vreemdsoortig triphopnummer dat een ongezonde dosis Massive Attack in zich herbergt. Puberale spielerei als voorbode van een totaal gebrek aan inspiratie resulterend in iets onsamenhangend innovatiefs? "Grand Jumble Army", de single, toont al een schijn van de ware Flexa Lyndo maar deze venijnige schop tegen Sonic Youths kleine teen is niet geheel representatief voor de rest van de cd.
Een track als "Lo" valt duidelijk onder te brengen in de categorie van de gedoemden tot vergetelheid. Van de aanzwellende strijkers tot de in zelfbeklag gedrenkte lyrics (psychiatervoer uitmondend in levenslang straatverbod), ieder cliché van het genre wordt Nutella-gewijs breed uitgesmeerd. De vrees dat de trekker definitief overgehaald wordt, is echter ongegrond. "Cleo" fungeert als uitermate aantrekkelijke revanche en moet zowat een van de fijnst geproduceerde composities zijn uit de vaderlandse popgeschiedenis. Van begin (gek gitaarintrootje) tot einde (spacy-uitfadende klanken) ademt dit nummer muziek en doet het bij de ware fan spontaan een traan opwellen. De triomfantelijke lach van een getormenteerde ziel is ook op zijn plaats voor "Get Down To Work" (u moest er al zijn) en "Bang On The Motorcade". Laat dit een serieuze trap tegen de kloten zijn van de bullebakken die Flexa’s boterhammetjes steevast in de afvalbak keilden op schoolplichtige leeftijd. Toch dient er nog enige mannelijkheid bewezen te worden en niets beter op zo een moment dan een subtiele rocker als "Beyond The Satellites" ertegenaan te smijten. Met verve. Het gemiddelde Slash-materiaal wordt hier gedegradeerd tot een hoop brallerige klanken.
Spanningsopbouw ten top in het controversieel getitelde "Love The Bomb" dat als een doorsnee kruisraket halverwege het refrein tot ontploffing komt. Met steun van gastzangeres Marie V., wiens vocale sterkte een toegevoegde waarde is gespreid over het hele album. Meeslepend klinkt ook "The Things You Wanne Have" dat heerlijk ontaardt in een gitaartechnisch kluwen. Mierzoete pianoballad "Europe Slump" daarentegen mist het puntige dat Flexa Lyndo zo kenmerkt. Er wordt maar doorgeëmmerd over existentiële vragen wat uitmondt in een langgerekte geeuw. "Bad Film Outtake" weigert ook maar enige medewerking tot een vorm van beoordeling. Het is een weinig boeiend niemendalletje dat in te delen valt bij plaatvulling.
Flexa Lyndo heeft met Slow Club een grillig indiepopschijfje afgeleverd. De evenwichtsoefening tussen integer en saai wordt in het voordeel van integer beslist, hoewel er soms toch vervaarlijk naar saai overgeheld wordt. In de slipstream van grotere Waalse bands als Girls in Hawaii en Ghinzu parkeert de groep zich met een meer volwassen plaat waar je niet onverschillig tegenover kan staan. Over veel eeuwigheidswaarde beschikt de plaat niet, gedoemd tot de vluchtigheid is ze evenmin.
