Onze gemiddelde muzikale held schreeuwt getormenteerd in de micro, schrijft vertwijfelde nummers over de verdorven schoonheid van dit hellegat en haalt bij voorkeur zijn achtentwintigste verjaardag niet. Omdat het in zomertijd altijd iets lichter mag — we hebben ons zwart leder al vervangen door modieus linnen — gingen we ook op muzikaal vlak op zoek naar wat verfrissende afwisseling. En je zal het altijd zien: net op dat moment kwam Roy Paci door een openstaand raam binnenwaaien. Het cocktailuurtje kan beginnen.
Bij goddeau zijn we er altijd als de kippen bij om stereotypen naar de prullenmand te verwijzen. Zo is het een grote misvatting dat Sicilië enkel bevolkt wordt door keurig in het streepjespak gezeten maffiosi met achteruitgekamde haren. Het Italiaanse eiland heeft zoveel meer te bieden. Keurig in het streepjespak gezeten trompettisten met strak achteruitgekamde haren, om maar eens een voorbeeld te geven. De Siciliaan Roy Paci maakte op trompet eerder al het mooie weer bij onder andere Manu Chao. Als frontman bij de band Aretuska laat hij nu een nieuwe plaat vol zomerse deuntjes op de wereld los.
Toegegeven, Belle Perez ziet er verdomd lekker uit, maar voor de rest vinden we zelden onze gading in zuiderse muziek. Alleen al het vernoemen van de naam Ricky Martin doet ons met paniekerige blik onder de keukentafel schuilen. En ook het leeuwendeel van de wereldmuziek laten we — wegens te braaf, te naïef en teveel geitenwollen sokken — liever aan ons voorbijgaan. Voor Manu Chao hebben we echter altijd een uitzondering gemaakt. Niet alleen werkt zijn muziek zo verdomd aanstekelijk, bovendien verwoordt hij zijn idealisme bijtend genoeg om geloofwaardig te zijn. Bij uitbreiding geldt die uitzondering nu ook voor Roy Paci en Aretuska.
Aretuska is bij uitstek een skaband. Niet meteen het genre waarin we heel goed thuis zijn, dat willen we best toegeven. Maar dat betekent niet dat we niet kunnen genieten van de opzwepende ritmes en schallende trompetten. Naast die obligate ska vinden we op Parola D’Onore flarden reggae en hier en daar wat zogenaamde wereldmuziek van de betere soort. Roy Paci heeft er zelfs een DJ bijgehaald om het geheel een hippe toets mee te geven. Onder meer "Gastarbeiter" wordt door het scratchwerk van DJ Tsura opgeluisterd.
Parola D’Onore begint feestelijk met "Superreggae Stereomambo", onze soundtrack bij deze zomer. Het nummer mag inhoudelijk dan wel niet veel om het lijf hebben, toch slaagt Paci erin om een politieke boodschap te laten doorschemeren, door te wijzen op de verbondenheid tussen Zuid-Amerikaanse, Afrikaanse, Palestijnse en andere volkeren. Het is zeker niet de laatste keer dat Paci zijn boodschap verkondigt. Niet dat we de teksten zo goed begrijpen — ons Italiaans is niet meer wat het geweest is —, maar titels als "Shock Politik" en "Gastarbeiter" laten weinig aan de verbeelding over. Bij momenten komt de grens van de prekerigheid vervaarlijk dicht in de buurt, zeker wanneer Paci goedkope slogans gaat gebruiken als "drop the debt not the bombs". Maar u weet hoe dat gaat, zelfs zedenlessen gaan er vlotjes in als ze verpakt zitten in leuke zomermelodieën.
En die melodieën zijn er bij de vleet. Naast "Superregae Stereomambo" zullen vooral "Viva La Vida", "Nesci Lu Suli" en "Malarazza" succesnummers zijn op uw barbecues. Naast de uitstekende pensen van de slager om de hoek uiteraard. Verder mag ook het seksueel getinte "Up And Down" er best wezen. Ideaal om uw verbeelding de vrije loop te laten bij gebrek aan een échte zuiderse schoonheid. Alleen "Pizza E Sole" lijkt een behoorlijke miskleun die eerder geschikt is voor de gemiddelde bejaardencruise. Al bij al een erg genietbare plaat van Roy Paci & Aretuska. De kans dat u deze zomer nog iets zonnigers hoort dan Parola D’Onore is wellicht klein. Het occasionele gepreek moet u er dan maar even bijnemen. En als u ons nu wil excuseren, het is hoog tijd voor een feestje: Superreggae Stereomambo!
