Wij dromen vaak van Babelse bibliotheken waar torenhoge boekenkasten als mahoniehouten reuzen rij aan rij staan en tijdloze bibliothecarissen als schildknapen ronddwalen hier en daar een boek in de hand nemend, en na het vluchtig doorbladerd te hebben, het desbetreffende werk weer wegleggen, in de hoop zo het ultieme boek te vinden.
Bij de eerste beluistering van Lost And Safe overviel ons eenzelfde gevoel van thuiskomen: de minimale klanken en vele citaten her en der gesprokkeld geven het geheel een bevreemdend gevoel dat wij tot op heden alleen in ons hoofd terugvonden. We mogen echt niet meer vergeten onze pillen op tijd in te nemen.
Hoe dan ook The Books hebben met Lost And Safe hun derde album uit en durven wij stellen hun beste? Tot op heden hebben wij hun werk ook maar doorgesnuisterd op zoek naar dat ene citaat dat het allemaal de moeite waard maakte, maar Thought For Food noch Lemon Pink konden ons bekoren. Lost And Safe is dan ook een aangename zij het nog steeds bevreemdende verrassing geworden.
The Books hebben een heel specifieke werkmethode: zang, stemsamples, strijkers en/of akoestische gitaren worden omgebogen tot iets wat zich als geheel houdt tussen Hood en zogenaamde glitch. Klinkt dit vergezocht en intellectueel? Ja. Klinken de songs vergezocht en intellectueel? Hmm, we zijn er eerlijk gezegd nog niet uit. We vinden dit een prachtplaatje maar we kunnen onze vinger niet op de zere wond leggen. We hebben ons al suf gezocht naar dat ene ding dat dit album speciaal maakt maar we vinden het niet.
Voorlopig houden we het er op dat ze er in slagen om muziek, stem en samples zonder meer tot een geheel te smeden maar bent u daar iets meer mee? Wat verwacht u nu eigenlijk van ons? Wil u weten hoe ze er in slagen om van "Venice" een verhaal te maken waar je geboeid naar luistert of weet u liever dat "None But Shining Hours" als een minimalistische Hood klinkt? Wat verwacht u nu eigenlijk van ons?
"If Not Now, Whenever" geeft onze groeiende wanhoop dan ook treffend weer: "Can we talk some more? I don’t know. I don’t either. (…) I’d like to go home and go to sleep, I’d like to go home and go to sleep. (…) If you work very hard my boy, someday you may become, uhm…woman. (…) I’m not doing ok. I’ve got a cramp in my left arm. (…) And I feel like hell. (…) I wonder if I could? Of course you can. I don’t know. True. I have tried. Will you try harder now? (The situation there is too confused, what is this, what’s he talking about) I will try too. (…) The books. I can’t find the books, they must be in La Jolla."
In de Babelse bibliotheek ligt een boek waar alle antwoorden instaan, het boek der boeken. Als een waanzinnige bibliothecaris hebben we ons suf gezocht naar dat ene boek. Als een waanzinnige recensent hebben we Lost And safe kapot geanalyseerd op zoek naar dat ene stukje dat alles duidelijk maakt, maar net als die ene bibliothecaris daagt het ons dat het voldoende is te weten dat het boek, het antwoord, er ligt en zolang we er niet toevallig op stuiten, zal het geheim niet ontsloten worden. Maar we hebben er vrede mee en in ondertussen snuisteren we rustig verder in Lost And Safe. Snuistert u vooral rustig mee maar gedenk dat ook in onze bibliotheek stilte een vereiste is.
