Regie : F. Gary Gray
Scenario : Peter Steinfeld
Met : John Travolta, Uma Thurman, Vince Vaughn, Christina Milian,
Harvey Keitel, The Rock, Danny DeVito, James Woods e.a.
In de openingsscene van ‘Be Cool’ horen we John Travolta zeggen dat
hij normaal gezien geen sequels doet. De acteur had beter naar zijn
eigen raad geluisterd, want ‘Be Cool’ is het flauwe vervolg op de
in 1995 uitgebrachte komedie ‘Get Shorty’. Misschien is een film
over de filmwereld – ‘Get Shorty’ – gewoon leuker dan een zoveelste
film over de opgeklopte, corrupte muziekbusiness, de wereld waarin
‘Be Cool’ zich afspeelt.
Na zijn avonturen in Hollywood gaat Chili Palmer (John Travolta)
het succes zoeken in de muziekwereld. Hij vindt het in de vorm van
Linda Moon (Christina Milian), een jong gansje dat én de stem én de
looks heeft om het helemaal te maken. Maar er is één probleem: Miss
Moon heeft een vijfjarig contract getekend als zangeresje van een
kitschy girlsband bij platenbaas Nick Carr (Harvey Keitel) en
manager Raji (Vince Vaughn). Deze zijn uiteraard niet van plan dit
contract zomaar uit handen te geven. Chili gaat de strijd aan met
behulp van Edie (Uma Thurman), de vrouw van zijn zopas vermoorde
vriend, platenbaas Tommy Athens (James Woods). Deze werd
neergeknald door een of andere louche toupetdragende Rus, vlak
nadat hij Chili op de hoogte had gebracht van zijn nieuwe plannen :
een film over een jong zangeresje (Linda Moon dus) dat het wil
maken in de muziekindustrie. Chili wordt Edie’s nieuwe partner – in
elke betekenis van het woord welteverstaan – en samen besluiten ze
om de film die Tommy in gedachten had in te ruilen tegen een ware
muziekcarrière voor Linda. Vervolgens gaan de balletjes aan het
rollen. Het is iedereen tegen iedereen : Russische mafia,
platenbazen, rappers, huurmoordenaars, allemaal willen ze wel iets
van elkaar, met als kers op de taart Linda Moon zelf.
Je zou van een film met zoveel nevenplotjes verwachten dat hij je
in volle concentratie op het puntje van je stoel laat zitten, maar
te veel is trop en trop is te veel. Doordat er zoveel verschillende
karakters en milieus opduiken, gaat het grotere geheel en de
eigenlijke plot verloren. Vervelen doe je je niet, maar ‘Be Cool’
is zeker geen film waar je volledig in opgaat. Daarom is hij
eigenlijk ook geen bioscoopfilm, dit is typisch zoiets om thuis te
bekijken onder vrienden, zodat je er af en toe doorheen kunt
tetteren en hardop kunt lachen met de ‘jokes’ die erin steken. Want
dat moet je de film wel nageven, hij bevat een aantal grappige,
bijna hilarische momenten : inside jokes, verwijzingen naar andere
films (onder meer ‘Get Shorty’), en twee van de mafste personages
ooit. De sissy bodyguard van Raji, Elliot Wilhelm (The
Rock), een wannabe acteur wiens trukje met de wenkbrauw Zoolander’s
Magnumblik naar de vergetelheid helpt. En Dabu (André 3000 van
Outkast), de meest klunzige gangsta ooit, die hoopt dat hij tijdens
zijn carrière bij de bende van Sin LaSalle (Cedric the Entertainer)
toch ooit eens iemand een kogel door het lijf mag jagen.
Uiteraard zijn we Quinten Tarantino allen dankbaar dat hij Travolta
uit de B-films heeft weggekaapt door hem een glorieuze come back te
bezorgen in de kaskraker ‘Pulp
Fiction’. Travolta is een pracht van een acteur, maar het wordt
tijd dat hij zich ernaar gedraagt, onder andere door dit soort
films te weigeren. Oké, we kunnen het hem niet kwalijk nemen: dit
hà d een goeie film moeten zijn. Een prent gebaseerd op een roman
van Elmore Leonard (denk aan wat Soderbergh maakte van ‘Out of
Sight’), een kruidvat vol grote namen, en wederom filmkussen met
maatje Uma Thurman. Opnieuw treden deze geboren acteertalenten als
duo op, en ze doen het wederom goed. Ook al lijken ze in ‘Be Cool’
met momenten een persiflage van het jonge en wilde koppel dat we
ons herinneren uit ‘Pulp Fiction’.
Zeker tijdens hun solomoment in de film, de scène op de dansvloer,
waar het dirty dancing van weleer vervangen wordt door een
gestileerde paringsdans. Ach ja, de tand des tijds knaagt nu
eenmaal aan elk van ons, ook al ben je rijk en een ster. Kortom,
Johnny valt in herhaling, en wordt hierdoor stilaan een parodie op
zichzelf. Alweer een dansje opvoeren, alweer de coole mafiosi
uithangen, en ga zo maar verder. Tijd om eens echt iets ‘cools’ te
doen, zou ik zeggen.
‘Be Cool’ doet met momenten denken aan zachtgekookte eitjes zoals
‘Spice World’ en ‘Josie and the Pussycats’. Niet alleen omdat de
thematiek gelijkaardig is, maar ook omdat elke originaliteit
ontbreekt en de clichés je om de oren vliegen (producer maakt
muurbloempje tot superster in paar weken tijd). Indien het de
bedoeling van de regisseur was om de muziekbusiness in haar bloot
gat te zetten, dan is dat niet echt gelukt vrees ik, omdat het er
net niet genoeg over (of onder) was. Ook met de bolle Hollywood
beelden en de slappe songs in dit soort films zijn we ondertussen
reeds vertrouwd. Niets nieuws onder de zon. Jammer ook dat ze voor
het rijzende sterretje een écht rijzend sterretje hebben
uitgekozen. Ik vraag me af voor hoeveel Christina Milian, bekend
van het hitje ‘from AM to PM’, zich heeft kunnen inkopen in deze
promotiefilm. Ze doet op het witte doek alle harten sneller slaan
met haar gouden stemmetje, zelfs dat van Steven Tyler. Niet alleen
Aerosmith frontman leende trouwens zijn kop voor een cameo, ook
andere artiesten zoals Fred Durst en the Black Eyed Peas namen een
mini-rolletje voor zich.
Kortom, ‘Be Cool’ bestaat uit veel grote namen, veel reclame – dit
moet een blockbuster worden – maar ondanks dit alles is en blijft
het een filmpje voor de videotheek.
http://www.becoolmovie.com/