Als chroniqueurs van de hedendaagse pop en rock worden wij
verondersteld een streng maar rechtvaardig (en vaak hard) oordeel
te vellen over de releases die op de markt worden gegooid. Een
hondenstiel, als u het ons vraagt, want niet zelden druipen heel
wat van die plaatjes van de goede bedoelingen en krijgen we het
nauwelijks over ons hart die laatste worp waar artiest X of Y toch
o zo trots op is, met de grond gelijk te maken. Ook ‘Fábrica de
Cemento’, het cd-debuut van de Spaanse Una was zo’n plaatje dat ons
van bij de eerste aanblik toeschreeuwde: “Fragile! Handle with
care!!!“.
Een eerste, verkennende doorrit leerde ons dat deze dame
voornamelijk grossiert in charmante, fragiele luisterliedjes; niks
meer, niks minder. Dat wordt een moeilijke, dachten we toen. Stel
dat er van heel dit plaatje na vijf, tien, twintig luisterbeurten
niks is dat ons aan de ribben blijft plakken, hoe moeten we dat dan
op een tactvolle, doch onderbouwde manier onder woorden brengen?
Intussen zijn we een paar weken (en luistersessies) verder en ja,
hoor: er is wel degelijk iets blijven hangen van de tien liedjes
van Una.
Una (echte naam: Isabel Lopez) is niet meer zo piep (in leeftijd
overtreft ze de gemiddelde recensent) wanneer ze besluit haar
liefde voor muziek ook actief te beleven. Beroepshalve brengt ze op
dat moment haar dagen door in een kiosk, in een dorpje niet ver van
Madrid. Daar verkoopt zij loterijbiljetten van ONCE, de organisatie
die zich inzet voor blinden en slechtzienden (en niet zo heel lang
geleden nog een wielerploeg sponsorde). Ondertussen doodt ze de
tijd met haar gitaar, en tokkelt zo een aantal songs bij elkaar
waar ze eigenlijk wel meer mee wil doen. Nu wil het toeval dat zij
medio de jaren negentig een tijdlang in Amsterdam heeft gewoond, en
daar goeie maatjes werd met Rick Treffers van Mist – toen al en nu
nog steeds één van Nederlands fijnste bands. Treffers en zijn
kornuiten moeten geen twee keer nadenken wanneer hen wordt gevraagd
of zij in zee willen gaan met Lopez.
In 2003 wordt er druk gependeld tussen Madrid en Amsterdam (en ook
hier steekt ONCE een handje toe) en weten de jongens van Mist het
ruwe songmateriaal van Lopez om te bouwen tot knappe, vakkundig
gearrangeerde songs. Een meisjesdroom gaat in vervulling!
Op ‘Fábrica de Cemento’ staan tien liedjes, zeven in het Spaans en
drie in het Engels. Dit vermelden we hier niet zomaar, het is
opvallend dat heel wat van de magie die Una uitwasemt wanneer ze
‘het’ doet in haar moedertaal gewoonweg vervliegt wanneer ze
overschakelt op het Engels. Jammer, want muzikaal en compositorisch
zijn dit misschien wel de meest hitgevoelige songs. Het zou ons dan
ook niet verbazen dat het uit commerciële overwegingen is dat er
werd overgeschakeld naar het meer toegankelijke Engels. Voor het
overige zult u ons niks slechts horen vertellen over deze plaat. Je
hoort overduidelijk naar welke muziekjes Una’s voorkeur gaat: het
rustige chanson, melodieuze gitaarpop (al of niet met franjes),
kampvuurliedjes en de singer-songwriters van de jaren ’60. Niks
opzienbarends, denkt u misschien, maar de Spanish touch
geeft deze muziek toch een zekere meerwaarde.
Una heeft onmiskenbaar talent, maar we hopen dat zij zich bij een
volgende gelegenheid weer zal laten bijstaan door de jongens van
Mist. Als ze zich dan beperkt tot haar eigen taal en zich als
songschrijver blijft ontwikkelen, dan zit er misschien nog wel een
classic in!
