Het Ammerzoodse John Wayne Shot Me maakt speelse, zonnige indierock in de stijl van Miam Monster Miam, Fence, Nemo, Mitsoobishy Jacson en Ultracowboy. Daarmee zijn ze in België alvast aan het juiste adres, al krijgen ze dan nog te kampen met een kritisch en verwend publiek. Nochtans zien wij voor deze leuke band een zeer mooie toekomst weggelegd.
Waarschijnlijk heeft dit verrassende groepje uit Nederland zelfs nog nooit gehoord van de Belgische indiebands waarmee we hen vergelijken. Zelf geven ze vooral Amerikaanse voorbeelden als Daniel Johnston, Big Star en Guided By Voices aan als inspiratie voor hun muziek. Toch zien we deze Ammerzodianen vooral voorbestemd voor een publiek met een groot hart voor de Belgische lofi.
John Wayne Shot Me begon haar carrière met een paar compilaties{image}, een splitalbum met Poney en Super Prestige, maar ook een opvallende split-ep die ze deelden met niemand minder dan Grandaddy. Ze tekenden bij het Belgische 62TV Records en in 2001 verscheen de debuutplaat Fortran Catapult. Dat album werd vrij goed onthaald in België, Nederland, Zweden en Noorwegen en dus begon de groep een Europese tour. Op die tour liepen ze Kimya Dawson van de Moldy Peaches tegen het lijf, met wie ze samen in een kamer backstage een liedje opnamen, en al vlug waren de eerste stenen voor een tweede album gelegd.
Een half jaar geleden ontvingen we dan de ep Let Sleeping Monsters Sleep, die het album The Purple Hearted Youth Club vooraf ging. Het plaatje deed ons eerlijk gezegd niet veel, maar na The Purple Hearted Youth Club eens goed beluisterd te hebben weten we ook waarom. John Wayne Shot Me is bedreven in kleine miniatuurtjes van songs, en die hebben op een ep van zeven tracks met een duur van slechts dertien minuten, geen tijd noch de ruimte om tot hun recht te komen.
Op The Purple Hearted Youth Club kan John Wayne Shot Me gelukkig wel met die overtuiging tevoorschijn komen. De vrij eenvoudige deuntjes, die ze mooi aanvullen met een orgeltje en speelse geluidseffecten, komen er volledig tot hun recht. De single "Let Sleeping Monsters Sleep", die de ep nog een beetje interessant hield, blijkt op dit album overigens maar pure middelmaat in vergelijking met de rest. Wat moet betekenen dat de groep het deze keer wél bij het rechte eind heeft.
The Purple Hearted Youth Club heeft naast de karakteristieke titeltrack, die zomaar naar The Beatles refereert, ook nog wel een paar extra verrassingen in huis. Zo is er natuurlijk de bijdrage van Kimya Dawson aan "Building Robots", maar ook Fabrice en Lionel Detry van Austin Lace mogen figureren in een aantal nummers. John Wayne Shot Me covert ook "Hey You, What’s That Sound" van Les Rhytmes Digitales en bewijst dat ook deze floorfiller in een lofi indiemix perfect kan werken. Het zijn natuurlijk allemaal maar kleine details, maar ze dragen er mooi toe bij dit album nóg aanstekelijker te maken.
We kunnen dan ook niet ontkennen dat we met John Wayne Shot Me weer eens een lekker bandje hebben ontdekt, waarvan we hopen dat het nog heel lang zal leven. En wie weet is John Wayne Shot Me in Nederland ook wel het begin van een nieuwe scene, naar het mooie voorbeeld van ons land waar het indievirus zich intussen zeer mooi heeft verspreid. I know, it’s only rock ’n roll, but….
