- Morrissey: You Are The Quarry Mozzer tekende dit jaar voor de scherpste teksten, leverde enkele van de leukste singles en liet de concurrentie grijnzend enkele bochten achter zich met zijn beste cd in jaren.
- The Blue Nile: High Deze Schotten met een zee van tijd kunnen op ons engelengeduld blijven rekenen. Op voorwaarde dat de kwaliteit even hoog blijft als deze melancholische lap superieure popmuziek.
- Elliott Smith: From A Basement On The Hill Meer dan waardig, bij wijlen ondraaglijk mooi slotgebed van een knap artiest en een mooie mens. Ontroering werd zelden beter en gracieuzer verpakt dan dit.
- American Music Club: Love Songs For Patriots Tien jaar bleek overbrugbaar: een onverwacht hartverwarmend weerzien met deze club. Bleek dat ze ook nog een koffer volgestouwd hadden met sprankelende songs.
- Wilco: A Ghost Is Born Verbluffende lang uitgesponnen gitaarplaat (inclusief heerlijk moerassige Neil Young-gitaren). Het ene moment koortsig, het andere moment zalvend. Bevestiging van een grote groep.
- Howie Day: Stop All The World Now Had U2 dit jaar iets teveel slagen nodig voor enkele aardige popsongs, dan sloeg Howie Day wel een hole-in-one met deze Stop All The World Now. Pure powerpop, met dank aan (mvs) voor de tip.
- Tom Waits: Real Gone De laatste Tom Waits was fantastisch wroeten in de pruttelende modder. Superieure ketelmuziek voor gevorderden. Ook zonder die vertrouwde piano kon hij ons een uitstekende plaat bezorgen. Jammer van zijn verwaande eliteconcerten, al kost het hem weinig plaatsen voorlopig.
- Sophia: People Are Like Seasons Al van in het begin van dit jaar een vaste klant. Een plaat voor, dat treft, alle seizoenen. Minder energiebesparend dan The Blue Nile, maar ook een warm plaatje. En “If A Change Is Gonna Come” leverde ons de zuiverste adrenaline dit jaar.
- Franz Ferdinand: Franz Ferdinand De wereldbeker voetbal zullen de Schotten nooit winnen, maar met Franz Ferdinand hebben ze wel alweer een stevige popploeg in hun rangen. IJzersterke singles en de goedkeuring van Morrissey. Der Franz komt er wel.
- Ed Harcourt: Strangers Groeiplaat van deze sympathieke Brit. Minder sterk en intens dan Ryan Adams, maar haalde uit dezelfde vijver enkele straffe nummers naar boven.
Haalden het niet, maar waren toch verantwoordelijk voor enkele heerlijke momenten: Grant-Lee Phillips, Nick Cave & The Bad Seeds, Groep Jezus, U2, Brian Wilson, Daan, Jim White en Mark Lanegan Band. Weinig concerten, maar toch fantastisch gevonden: The Twilight Singers op Pukkelpop (via streaming en citroenjenever), Finn Brothers (AB Club), Mauro & The Grooms (Maanrock) en Pixies (Rock Werchter).
