"Breaking up is never easy", zong ABBA halfweg de jaren zeventig, en wat moet dat niet zijn als je vrouw ook nog in dezelfde groep speelt? Het Zweedse viertal liep door de huwelijkscrisissen op de klippen, Fleetwood Mac pakte het anders aan: een serie bittere polaroids over drie stuklopende relaties leverde de best verkopende plaat van de jaren zeventig op.
Toen het koppel Stevie Nicks en Lindsey Buckingham lid werd van Fleetwood Mac, was die groep daarmee aan zijn achtste bezetting toe. En met het songschrijvende echtpaar werd meteen pop in het geluid van de groep gebracht. Was The Mac tot dan toe een echte Britse bluesgroep, onder invloed van de Amerikaanse Nicks en Buckingham werd Fleetwood Mac (1975) de plaat van de doorbraak in de Verenigde Staten. Op het moment dat de opnames van opvolger Rumours werden aangevat, was één en ander echter veranderd in het Fleetwoodkamp.
Niet alleen de relatie tussen Buckingham en Nicks stond op springen, ook het acht jaar oude huwelijk van John en Christine McVie was ondertussen geëindigd in een bitter gevecht waarbij enkel nog peperdure advocaten voor de onderlinge communicatie zorgden. Als klap op de vuurpijl liep ook het huwelijk van sterkhouder Mick Fleetwood op de klippen. Fleetwood Mac was een soap geworden zoals zelfs de minst begaafde scenarist ze niet zou durven bedenken.
Rumours voelt dan ook aan als een compilatie van die bittere e-mails die ooit veel te snel werden verzonden: een serie pijnlijke verwijten die over en weer vliegen, waar de ene uithaal de andere uitlokt. En tussen dat alles een Christine McVie die zich er wat buiten houdt en zwijmelt "You Make Loving Fun". In eenvoudige, rake teksten, krijg je de emoties in het gezicht gesmeten. Herkenning is al te vaak troef.
Met "Second Hand News" is Buckingham het eerst aan zet, en hij valt met de deur in huis: "I know, there’s nothing to say/someone has taken my place", maar hij laat ook weten: "I ain’t gonna miss you when you go". Nicks antwoordt in "Dreams" vinnig "You say you want your freedom/well who am I to keep you down?". Nummer drie, Buckingham opnieuw: "been down one time/been down two times/I’m never going back again" ("Never Going Back Again"). Driemaal een pracht van een popsong, driemaal pure bitterheid. Er volgen er nog zeven.
De bekendste is ongetwijfeld "Go Your Own Way", waarin Buckingham (hij weer) concludeert dat het echt wel gedaan is. Het is uit, niets doet er nog toe, hij moet ze laten gaan. John McVie steekt er een beest van een baslijn onder. Ondertussen probeert Christine McVie het ook van de positieve kant te zien en spoort ze haar ex aan de drank en de drugs te laten: "Don’t stop thinking about tomorrow". Jaren later zou Bill Clinton er iets anders in horen.
De sfeer is bitter en in de lucht hangen de verwijten van verraad. Twee halve songs worden door de hele groep aan elkaar gebreid en het resultaat is "The Chain", waarin alles nog maar eens open en bloot in elkaars gezicht wordt gesmeten: "and if you don’t love me now/you wil never love me again/I can still hear you saying/you would never break the chain". Voor één keer jamt de hele band ook samen met als resultaat de briljante tweede helft van het nummer.
Nicks verkent nog even de ontkenningsfase in het prachtige "I Don’t Wanna Know", McVie komt nog even uithuilen bij de imposante Fleetwood in "Oh Daddy". En dan zijn de laatste bittere woorden opnieuw voor Nicks met "Gold Dust Woman". In een nummer dat even goed over haar cocaïneverslaving gaat als over Buckingham, wrijft ze nog eens goed zout in de wonde: "Well, did she make you cry/make you break down/shatter your illusions of love". Exorcisme werd nooit beter getoonzet.
Zoals het een echte soap betaamt, bleef het verhaal eindeloos aanslepen. Van aflevering naar aflevering — Stevie Nicks daagt niet meer op en Buckingham moet de tapes van Tango In The Night (1987) zo bewerken dat het lijkt alsof haar stem er op staat. Buckingham stapt uit de band. Buckingham stapt weer in de band. Christine McVie kapt ermee, …— sleept het verhaal zich voort. In de jaren negentig verschijnen "Behind The Mask" en "Time" waarin de helft van de band door interimarissen wordt vervangen. Ze worden best vergeten in de discografie. In 2004 staat de groep er opnieuw (behalve Christine McVie) met Say You Will. Het maakt al lang niet meer uit. De perfectie bestaat al sinds 1976. Ze heet Rumours: tien prachtige popsongs, tienmaal het lelijke gezicht van de liefde. Zelden heeft een scheiding zo mooi geklonken.
