Onhollands goed en veel te lang genegeerd, blikt At The Close Of Every Day terug op haar debuut met deze live-CD. Tussen de registratie en het album liggen echter ook nog een EP en een conceptalbum. Tot tranen toe bewogen stond onze wereld een album lang stil.
At The Close Of Every Day wist met haar debuut 16 Horsepowerfrontman David Eugene Edwards dermate te charmeren dat de man hen op sleeptouw nam doorheen hun Europese tour. Het resultaat: een pracht van een live-registratie (AB, 12 november 2003).
Het getuigt van lef of idiotie om een live-album uit te brengen terwijl je de facto nog maar één album uitgebracht hebt. Bij At The Close Of Every Day betreft het echter geen van beide. Tussen het beruchte optreden in onze eigenste AB en het live-album door hebben ze niet alleen de mooie If You Spoke To Me EP uitgebracht maar ook het door 3voor12 terecht tot album van het jaar uitgeroepen conceptalbum The Silja Symphony.
The Sound Of Someone Watching Me opent gedurfd met het Nederlandstalige “Zalig zijn de armen van geest” uit hun gelijknamige debuut. De toon is onmiddellijk gezet voor een avond van ingetogen en intimistische nostalgie die spitsbroeders 16 Horsepower in haar zachtere momenten ook weet te bereiken.
Een set lang worden we getrakteerd op hoogtepunten uit het debuut Zalig zijn de armen van geest. Daarnaast mogen we ook proeven van de eigen gemaakte cover "Under The Milky Way" (The Church) en de ondertussen op The Silja Symphony uitgebrachte songs "September Grass", "Lower World" en "The New Day Revival". David Eugene Edwards haalt op "September Grass" zijn kenmerkende slide-gitaarklank boven waardoor het nummer als een perfecte kruising tussen At The Close Of Every Day en 16 Horsepower klinkt. Maar de kers op de taart blijft toch het wondermooie "The Jesus Heart", uit de EP If You Spoke To Me.
Drummer Minco Eggermans rauwe, diepe stem kerft ongenadig in de ziel terwijl de woorden moeizaam het lichaam verlaten. De gothic country-feel van 16 Horsepower is nergens te bekennen, maar toch herkennen we eenzelfde geest. Opgroeien in het diepe Zuiden of het Polder-Nederland, een groter verschil lijkt niet denkbaar. Oernederlands in hart en nieren weet At The Close Of Every Day de dagdagelijkse Nederlandse regelneverij te ontlopen met haar weemoedige songs die nauwer aansluiten bij een rauwe blues en breekbare Americana dan het vaak bombastische levenslied.
Live-registraties, we hebben er nooit het nut van ingezien als ze niet iets bijdragen tot het oeuvre. The Sound Of Someone Watching Me draagt niets nieuws bij tot het oeuvre van At The Close Of Everyday en toch raden we iedereen aan dit album te kopen. Niet omdat u dan het beste van hen in huis heeft — want wie dit album gehoord heeft, wil onmiddellijk ook de studioalbums — maar wel omdat de songs met zo een ontwapende eerlijkheid gebracht worden, dat we er een heel album lang stil van werden. At The Close Of Every Day is een grote groep, een heel grote groep. Even hebben we gewenst dat de Belgische Omwenteling nooit had plaatsgevonden maar we gunnen het onze buren van harte.
