Binnen de intieme setting van de AB-Box komt het zachte werk van At The close Of Every Day uitstekend tot zijn recht. Al blijft het ietwat bizar om een drumstel tussen twee gitaristen vooraan op het podium te zien; live worden Axel Kabboord en Minco Eggerman immers bijgestaan door de Noorse bassist Jan Erik Stig (oa The Spirt That Guides US).
Het optreden zou in tegenstelling tot de laatste twee studioalbums niet opgehangen worden aan een thema, en dus krijgen we eerst enkele nummers uit The Silja Symphonie te horen. Het semi-vrolijke "Maria Tales" wordt gevolgd door de cover "Bang" (Doe Maar), waarbij Stig zowaar voor een vrolijke noot zorgt door de aankondiging in het Engels en het Noors te doen, daar enkele Noorse vrienden aanwezig zijn.
Met "De Zee En Ko" komt de eerste echte weemoedige song aan beurt, en net zoals op het album lijken de woorden Eggerman maar moeizaam te ontsnappen terwijl het spaarzaam gespeelde nummer opnieuw de aanwezigen ontdooit. Op de achtergrond breken opnieuw harten, terwijl Eggerman "Duizend maal heeft Ko gevraagd naar een teken hier op aard, heeft het leven dan nog zin, want niets is meer herinnering" zingt.
"Hallways" wordt daarna geplukt uit het debuut Zalig Zijn De Armen Van Geest, maar bij "’t Hellend Vlak" is het niet — zoals op de site stond — Michiel van Solo die de rol van Spinvis op zich neemt maar wel het voorprogramma Anderson. De song neemt naar het einde toe ook een indrukwekkende wending wanneer de groep zichzelf toelaat loos te gaan in de laatste minuten. Het is een van de weinige keren dat de groep durft af te wijken van de studioversies.
"Stil" doopt de zaal opnieuw onder in een gewijde stilte, terwijl "September Grass" ook live opgedragen wordt aan de slachtoffers van de Estonia. "Uffelte" wordt aangekondigd als een lied over het saaiste en kleinste dorp van Nederland, waarna de drumpartijen — meer dan op plaat nog — de dominante rol opnemen en Kabboord aan zijn gitaarpartijen een countrytwang toevoegt.
Ook het wondermooie "Geef Ons De Ruimte" neemt zijn tijd om de zaal voor zich te winnen, waarna Eggerman het liedboek ter hand neemt en "Ik Weet" aankondigt met "pagina 29". De bisnummers worden daarna door Stig met een grijns voorgesteld als "enkele oudere nummers, pech als je ze niet kent". Het is echter niet het voor de hand liggende "Zalig Zijn De Armen Van Geest" dat de revue passeert maar "The Milky way" van The Church en het nog steeds bloedstollend mooie "The Jesus Heart".
Live verrast At The Close Of Every Day niet echt. Waarheidsgetrouw worden de songs naar voor gebracht, al weten ze als geen ander de intimiteit die de plaat uitwasemt ook live over te brengen. Bij een optreden van At The Close Of Every Day blijf je achter met het gevoel dat de set alleen voor jou bedoeld was. Misschien is dat wel het grootste geschenk en compliment dat je een groep kan geven.
