De openingsscène doet sterk denken aan die van ‘Reservoir Dogs’
– twee mannen rijden tegen een waanzinnige snelheid doorheen de
straten van een vuile grootstad, schreeuwen hysterisch tegen
elkaar. Op de achterbank ligt iemand dood te bloeden. In ‘Reservoir
Dogs’ was dat Tim Roth, hier is het een hond. Verschil moet er nu
eenmaal wezen.
De wagen behoort toe aan Octavio, een jongeman die in één van de
vele sloppenwijken van Mexico City woont, samen met zijn moeder,
broer en schoonzus. Zijn broer, Ramiro, is een winkelbediende die
wel eens een overvalletje durft te plegen en zijn echtgenote,
Susanna, af en toe een pak slaag geeft. Octavio houdt echter van
Susanna, en ze spreken af dat hij zal proberen aan genoeg geld te
komen om er samen vandoor te kunnen gaan. Om dat geld te
verzamelen, gaat hij met zijn hond deelnemen aan de talrijke
hondengevechten in de stad.
Dat is het eerste verhaal van ‘Amores Perros’, dat eindigt met
de voornoemde auto-achtervolging en een gigantische crash. Achter
het stuur van de andere betrokken wagen zat een beroemd fotomodel,
die samenwoont met de redacteur van een goedlopend tijdschrift. De
redacteur liet zijn vrouw en kinderen in de steek om met het
fotomodel samen te gaan wonen, en net toen hun geluk compleet leek,
gebeurt dit ongeval, dat haar schoonheid voor eeuwig verwoest. De
gemoederen binnen het koppel komen tot een explosie wanneer het
schoothondje van het fotomodel in een gat in de vloer dondert en er
enkele dagen lang niet meer onderuit geraakt.
In het derde deel van de film worden de losse eindjes aan elkaar
geknoopt via het verhaal van “El Chivo”, een huurmoordenaar die als
een zwerver op straat leeft met een roedel honden. We zien hoe hij
achtervolgd wordt door de geesten van het verleden – de vrouw en
het kind dat hij achterliet, vele jaren terug. Hij is getuige van
het ongeval aan het begin van de film, en verpleegt de gewonde hond
van Octavio. Vanaf dat moment komt er een verandering in zijn
leven, en hij wil het moorden en het zwerversbestaan vaarwel
zeggen.
Structureel zijn er duidelijke gelijkenissen met het werk van
Quentin Tarantino, en dan vooral met ‘Pulp Fiction’. Drie verhalen worden door
elkaar verteld, met tussenin een tekst die ons aankondigt wiens
verhaal we nu gaan volgen. Geweld speelt een grote rol, hoewel het
geweld in deze film grotendeels met dieren te maken heeft – de
hondengevechten zijn smaakvol gemonteerd, en een tekst aan het
begin van de film verzekert ons dat er geen dieren mishandeld
werden tijdens het maken, maar ik kan mij voorstellen dat de
gemiddelde GAIA-activist hier een paar slapeloze nachten aan zal
overhouden.
Het is echter een ode aan de vindingrijkheid en het talent van
regisseur Alejandro Gonzales Innaritu, dat ‘Amores Perros’ meer is
geworden dan een zoveelste Tarantino-ripoff; visueel gezien lijkt
de film soms eerder gemaakt volgens de Dogma-principes. Een
bibberig met de hand vastgehouden camera die lak heeft aan alles
wat naar mise-en-scène riekt, en improvisatorisch klinkende
dialogen, geven deze film een realistische urgentie.
Let er ook op hoe de stad wordt gebruikt – als ‘Amores Perros’
één hoofdrolspeler heeft, dan is het wel Mexico City, die wordt
voorgesteld als een vuile, groezelige stad, opgetrokken uit
vuilbruine kleuren en nauwelijks in te ademen smog. Een stad waarin
zowel de diepste armoede en de meest schaamteloze rijkdom terug te
vinden zijn.
Het is over die distinctie dat de film voor een groot gedeelte
gaat – arm en rijk, en dan nog iemand die in armoede leeft hoewel
dat eigenlijk niet nodig is. Alle personages worden aan elkaar
gebonden via hun gezamenlijke liefde voor honden, en hoe die dieren
hun dromen al dan niet kunnen doen uitkomen, een doel kunnen geven
aan hun leven.
Is de boodschap van ‘Amores Perros’ dan een hoopvolle stem die
zegt dat het allemaal in orde kan komen, of een cynische die gewoon
aanduidt dat we allemaal op een sneltrein naar de verdoemenis
zitten? Geen idee, ik denk eerder dat de film erg pragmatisch is
over de menselijke conditie. Inarritu probeert ons gewoon te tonen
voor wat we zijn, en dan mogen we zelf onze conclusies trekken. En
wat zijn we dan? Vechtende honden, die elkaar afmaken als ze de
kans krijgen – maar die ook in staat zijn om liefde en vreugde te
voelen en te brengen.
