Op zijn vorige album kwam The Tallest Man On Earth alleen thuis na zijn scheiding, op nummer vijf komt de Zweeds-Amerikaanse bard weer z’n voordeur uit. De herinneringen blijven, maar de wijde wereld wenkt.
Dark Bird Is Home uit 2015 was een donkere, introspectieve plaat, de diepe zucht die Kristian Matsson slaakte na een troebele periode. Daarop volgde de nodige stilte, die hij in 2017 doorbrak met zijn The Light In Demos: mijmeringen en interpretaties door een artiest bij wie het zo langzaamaan opnieuw muzikaal begon te kriebelen. Meer dan bezigheidstherapie bleek het effectief de aanzet voor een nieuw album. Over “I’m A Stranger Now” zei Matsson in oktober 2017 nog het volgende: “This song might be nothing more than a daydream. I’m not sure if I’ll ever refine it or record it for real. Sometimes I just have ideas in my head that I need to get out so I can move on.” Maar zie: op dit I Love You. It’s A Fever Dream. krijgt de song een studioversie die schouder aan schouder mag staan met de meer uitgeklede demoversie. Moving on!
Voor een stuk is de persoonlijke zwaarmoedigheid van Dark Bird Is Home ook nog aanwezig in de opener “Hotel Bar”. Daar eindigt het refrein (“All I can do is say things will be fine / Some days we will be in the same town”) een eerste keer in mineur, alsof Matsson verscheurd van twijfel wegkijkt van de bezorgde blik van een ex-geliefde. Iets verder in de song kijkt Matsson die persoon recht in de ogen om te bevestigen dat alles goed komt, altijd. De toon is gezet, alle ramen en deuren staan open – letterlijk, op het verdoken sleutelnummer “What I’ve Been Kicking Around”: “I open up the windows now / Let the wind right through my country home” – en muzikant en luisteraar laten zich welwillig door de wondere wereld naar buiten sleuren.
Omgekeerd zit de hervonden positieve blik op de toekomst die Dark Bird Is Home bij momenten had (“Slow Dance”, bijvoorbeeld), ook en vooral in grotere mate in I Love You. It’s A Fever Dream.. Het eerder vermelde “I’m A Stranger Now” toont Matsson in vorm als nieuwe man in een oude wereld, maar ’t zal er altijd een zijn die hij met plezier verkent. Die wijde wereld is vaak tussen de lijnen door fysiek aanwezig, zoals op “Running Styles Of New York”, of het ingetogen “I’ll Be A Sky” (“I’ll be a sky so full of emptiness”), waarin hij de “clouds of my mistakes” bereist. “There is a world within the world somehow”, mijmert de singer-songwriter daar verder.
Hier en daar klinkt een harmonica, piano of banjo, maar de kern van The Tallest Man On Earth is en blijft Matssons stem en gitaar. Die doen hier niets mis maar ook niets wat ze nooit eerder deden, en ook die flarden instrumentatie die hij ter opsmuk toevoegde zullen fans vertrouwd in de oren klinken. Een universele song uit de beginjaren als “The Gardener” of “King Of Spain” zit er misschien niet meer in, maar dat hindert niet. Wat we in de plaats krijgen, is goudeerlijke emotie door een geboren vakman. Bakken troost ook. En warmte, vooral warmte. The Tallest Man On Earth staat er, nog altijd met kop en schouders boven de concurrentie.
