Weg is de lange baard die Josh T. Pearson het uitzicht gaf van een oudtestamentische prediker. Op de hoes van zijn tweede soloalbum staat de Texaan zongebruind, trendy jasje cool over de schouder gedrapeerd en met een fijne snor die hem eerder op een afgelikte kapper doet lijken dan op een muzikant. Le nouveau Josh T. Pearson est arrivé.
De prijs voor de meest productieve muzikant zal Pearson nooit krijgen. In 2001 debuteerde hij als frontman van Lift To Experience met het zwaarmoedige, ambitieuze dubbelalbum The Texas-Jerusalem Crossroads, een conceptalbum dat ergens tussen slowcore en country in zat. Spoedig na dat album hield de band het voor bekeken en het duurde tien jaar vooraleer Josh T. Pearson weer het hoofd boven water stak. Met Last Of The Country Gentlemen zorgde hij voor een van de meest indrukwekkende albums van 2011. Een sombere en aangrijpende terugblik op zijn op de klippen gelopen relatie met lange, spaarzame nummers waar de pijn en het verdriet aan kleefden.
Zeven jaar zijn er verlopen sinds de release van Last Of The Country Gentlemen. Plots is Pearson terug, nadat hij jaren uit de muziekscene verdwenen leek te zijn. Zijn drang om nieuw werk uit te brengen, en daarbij zijn bestaande reputatie radicaal om te gooien, dreef hem ertoe om in drie dagen deze The Straight Hits! op te nemen. Gedaan met de mistroostige nummers van zijn voorgangers. Hier moesten de nummers eenvoudiger zijn, levensvreugde uitstralen en aan een reeks regels — zelf noemt Pearson het “de vijf pilaren” — voldoen: een vers, refrein en brug, een tekst van niet langer dan zestien lijnen, het woord “straight” in de titel (die uit maximum vier woorden bestaat) en bovenal ondergeschikt zijn aan de song. Hier en daar breekt Pearson wel zijn eigen regels, maar de opzet is duidelijk: het moest een album worden met simpele, opwindende no-nonsense nummers.
Opener “Straight To The Top!” toont meteen de radicale stijlbreuk met z’n vroegere werk. Ergens tussen garagerock en elementaire country is het een binnenkomer om rekening mee te houden. Dit is niet meer de Pearson van weleer. Ook “Give It To Me Straight” ontpopt zich na een akoestisch begin tot een uit de kluiten gewassen countryrocker met een oppeppend refrein. Het hoogtepunt onder de stevige nummers is echter het omineuze “Loved Straight to Hell” dat herinneringen oproept aan 16 Horsepower.
Dat wil niet zeggen dat er geen rustiger werk op het album staat, integendeel. “The Dire Straits Of Love” sluit qua sfeer nog het dichtst aan bij zijn vroegere werk en “Straight Down Again” is onderkoeld, waarbij de piano knap voor extra dreigende elementen zorgt. “Whiskey Straight Love” is een breekbaar miniatuurtje dat toont dat Pearson ook weet te raken zonder zich te verliezen in epische escapades. Af en toe vergaloppeert Pearson zich wel, zoals in “A Love Song (Set Me Straight)” dat veelbelovend begint, maar zich langzaamaan verliest in een te bombastisch tweede deel.
Zeven jaar hebben we dus moeten wachten op een vervolg op het sombere, in pijn en verlies gedrenkte Last Of The Country Gentlemen. Onvermijdelijk zijn de verwachtingen dan hooggespannen. Dat Josh T. Pearson uitpakt met een snel opgenomen en nonchalant aanvoelend album, zal sommigen ongetwijfeld teleurstellen. The Straight Hits! klinkt eerder als een tussendoortje, maar dat zou het album een beetje tekortdoen. Het is dan misschien geen zwaarmoedig epos geworden zoals we van hem gewend zijn, Pearson toont wel dat hij ook met meer traditionele nummers uit de voeten kan.
Op 26 mei treedt Josh T. Pearson op in de Botanique.
