Na Bevergem keert Gilles Coulier terug naar West-Vlaanderen met een filmdebuut over broers en de vistraditie. Als er al een vergelijking tussen beide gemaakt zou kunnen worden, stokt die bij “Sam Louwyck gebruikt ook geen washandjes onder de douche”. Eigenlijk valt er helemaal niets te lachen met Cargo, gezien er een coma, mannen van middelbare leeftijd in de kast en niet-verteerbare gevoelens aan te pas komen. Het zijn bikkelharde thema’s die Coulier omzette in pakkende beeldtaal.
Cargo is een drama dat zich afspeelt in een familiebedrijf aan de Oostendse haven. Tijdens het vissen verzwelgt Leon Broucke, de pater familias, in de woeste Noordzeegolven te midden van een donkere storm. Dit is het einde van pépé’s aandeel in het familiebedrijf dat zich toelegde op de traditie van de viskunst. Terwijl Leon het bezoek van Magere Hein afwacht, wordt duidelijk wat voor brokstukken hij achterliet: een berg schulden en drie broers die het praten met elkaar afgeleerd zijn. Francis (Wim Willaert), William (Sebastien Dewaele) en Jean (Sam Louwyck) zijn West-Vlaamse binnenfretters, met het hart op de juiste plaats, maar niet op de tong. Binnen de familie schijnt nochtans al jarenlang een vracht aan verwijten, wrok en verdriet te hangen. Daarbovenop schommelt de visserij volop in de overgang tussen traditie en vergane glorie, waarin de broers elk hun plaats en identiteit trachten te vinden. De thematiek van Cargo is bijzonder actueel: de vistraditie zit verwikkeld in een verloren strijd tegen mechanisering en massaproductie. Het is aan Jean om de afweging te maken hoeveel je op het spel kan zetten om een cultuur en een familie te bewaren.
Cargo excelleert in sfeerschepping. De broers Broucke zijn doorleefd, alsof ze nachtenlang vis ophaalden in de ijzige koude. Bovendien lijkt Coulier zijn kleurenpalet uit de donkerste dieptes van de oceaan geput te hebben. Oostende straalt wel degelijk weemoed uit, maar de vele zee-en-meeuw-shots laten je begrijpen waarom de Brouckes zo naar het water verlangen. Coulier slaagde erin om de vissersgeest authentiek en geloofwaardig neer te zetten. Zo is de rouwscène om Leon Broucke een improvisatieoefening van Oostendse vissers. Verder is Sam Louwyck schitterend als stuurse zeeman, met net als zijn broers een volle baard als harnas tegen de werkelijkheid. De visserij is immers een mannenwereld (let op het gebrek aan vrouwen in de film) waar emoties moeilijk te ventileren zijn. De stiltes, die soms onderbroken worden door houterige dialogen, dragen de tragiek van de film. Het is wat ongezegd gelaten wordt dat ervoor zorgt dat het niet enkel de viscultuur is die afbrokkelt, maar ook een familie, geborgenheid en troost.
Cargo is het “kindje” van Gilles Coulier, een debuut waaraan vier jaar gesleuteld is. Het bestaat uit korte scènes, korte dialogen en een korte speelduur (91 minuten), waarbij alles mooi in elkaar past. Vooral de thematiek, setting en de diep uitgewerkte personages zorgen dat Cargo bij de beste leerlingen van de Belgische klas hoort. Speur niet naar verrassingen in het plot of naar baanbrekende regie. Als je op zoek bent naar een degelijke prent over Oostende (“het New York van Vlaanderen”, aldus Sebastien Dewaele), broederschap, traditie en het belang van praten: zeil jouw boot naar de dichtstbijzijnde bioscoop.
