Het voelt enigszins raar aan, een oudgediende als Roland Van Campenhout die het publiek mag opwarmen voor Tiny Legs Tim. Maar zelf had Van Campenhout er geen probleem mee, want hij gaf de goedgevulde zaal een muzikale les die kan tellen.
Een kleine twee maand geleden kwam “Folksongs From A Non-Existing Land” uit, een verzameling songs die Van Campenhout met enkele compagnons de route inspeelde op één dag. Die compagnons zijn niet van de minste, en mochten vanavond ook weer aantreden: Pieter-Jan De Smet op gitaar, Mirko Banovic op bas en Teun Verbruggen op drums. Voor bijkomende snerpende viool en lapsteelgeluiden moest je dan weer bij Nils De Caster zijn, niet terug te vinden op het album, maar live een duidelijke meerwaarde.
De iets mindere geluidmix zorgde ervoor dat Rolands bindteksten niet altijd duidelijk waren, maar wat wel helder was, is dat hij er zin in had. Met opener “Washi Te Kudasai (Folksongs)” maakte Van Campenhout onmiddellijk duidelijk dat het geen bluesfeestje zou worden, maar een muziekfeest. Een trip op oosterse golven doorweven met mystieke en mysterieuze teksten. Daarbij is Teun Verbruggen een van de drijvende krachten in de band. Met een simpele tempoversnelling dwingt hij de andere muzikanten hem te volgen in een meesterlijke jam.
Het swampy “Swamp Adversity” wordt dan weer overheerst door De Casters viool, die dreigend en knarsend de toon aangeeft, en opnieuw uitmondt in een funky en dreigende trip, New Orleans-waardig. “Pack Up Your Sorrows” krijgt een sitar-bewerking, met De Smet en De Caster als ideale backingvocalisten. Van Campenhout slaagt er zelfs in om van een rustig akoestisch nummer als “Liesje Van Izegem” een feest te maken dat vervolgens uitvloeit in filosofisch gedachten, genre “C’est quel couleur le noir?”, gedachten die hij al rijmend improviseert, of haalt uit de flarden teksten die voor hem op een pupiter staan.
Missie geslaagd, publiek voldoende opgewarmd.
Ook Tiny Legs Tim aka Tim De Graeve heeft voor een feestje gezorgd, want met de XL-bezetting van zijn huidige begeleidingsband krijgt zijn herkenbaar bluesgeluid een extra boost. Hij toert momenteel rond ter promotie van “Elsewhere Bound”, een album vol funky en bluesy invloeden, ook hier weer met een uitgesproken voorkeur voor New Orleans. De set bestond grotendeels uit dezelfde songs als het vorige concert in de AB, alleen lijkt het alsof de muzikanten nu nog meer op elkaar ingespeeld zijn. Er wordt al eens gelachen en steelse blikken worden uitgewisseld.
Al was het ook hier jammer dat de geluidsbalans niet goed zat, waardoor de finesses in De Graeves gitaarspel verdwenen, en ook de harmonicapartijen van Steven Troch klonken niet altijd zo snedig als we van de man gewoon zijn. En dat lag niet aan de muzikant zelf.
Hoogtepunten waren ook nu weer het broeierige sfeertje in “One More Chance” en het perfecte samenspel van de blazerssectie met de mondharmonica in “Don’t Be Sorry”. Maar de trofee voor de beste vertolking gaat opnieuw naar “Nowhere My Home”, in een akoestische en verstilde versie, die helaas verstoord werd door de babbelaars achteraan die het nodig vonden hun week te overlopen. Wie zei er ook alweer dat een toog in de zaal een goed idee was?
Gelukkig houdt De Graeve zich niet alleen aan de songs die op “Elsewhere Bound” staan, ook oudere “krakers”, zoals “Stepping Up” en “Heart Of The City”, hebben een blazersarrangement meegekregen dat de oorspronkelijke versies nog verbetert. En “Walk With The Devil” was de perfecte afsluiter, met een uitgebreide jam en gitaar/harmonicaduel tussen De Graeve en Troch. Dat die twee elkaar muzikaal perfect aanvoelen, dat ziet ondertussen het kleinste kind.
Ondanks het gebabbel van het publiek aan de toog en achteraan, en de iets mindere geluidsbalans is Tiny Legs Tim er uitstekend in geslaagd een feestje te bouwen in de Casino. En Van Campenhout mag op zijn beide oren slapen, met muzikanten van het kaliber van De Graeve is de opvolging verzekerd.
