Toen de legendarische BBC-DJ John Peel in 2004 op 65-jarige leeftijd overleed, ging er een schok door de muziekwereld. Peel, een notoire brompot en muziekconnaisseur pur sang, stond bekend om zijn indrukwekkende muziekkennis, openheid voor jonge bands en vooral zijn verlangen hen een podium te geven. Dat laatste gebeurde onder meer via de befaamde “Peel Sessions” (iets meer dan vierduizend) waarbij bands (iets meer dan tweeduizend) in de BBC vier studio-opnames maakten die in het programma uitgezonden werden.
Dat verschillende van die sessies later hun weg vonden naar albumuitgaven hoeft niet te verbazen, evenmin als het feit dat dergelijke releases een zeker kwaliteitskenmerk in zich droegen. Voor verschillende bands was de opname, die op een viersporenrecorder gebeurde, daarenboven een kans om nummers semi-live dan wel in een andere versie uit te brengen. “Peel Sessions” was maar al te vaak de titel om meteen de teneur van de plaat vast te leggen en impliciet mee te geven dat de band in kwestie alvast Peels stempel van goedkeuring meegekregen had. Of het louter balorigheid is dan wel een bewuste keuze zal wel steeds een raadsel blijven, maar een feit is dat Bonnie ‘Prince’ Billy voor zijn verzamelde Peel-sessies de link in de titel alvast achterwege laat en voor het poëtische Pond Scum opteert.
In totaal trad Will Oldham zes keer aan bij Peel en dit zowel onder zijn eigen naam als onder die van Bonnie ‘ Prince’ Billy als de Palace-incarnaties. Geen wonder dus dat het album het hele oeuvre van Oldham bestrijkt en zowel stokoude als recentere (uiteraard van voor 2004) songs omvat. Geheel conform Oldhams eigen wispelturige natuur en neiging om de albumversies van nummers vooral nooit live te brengen, bevat ook Pond Scum eigenzinnige interpretaties van klassiekers als “(I was Drunk At) The Pulpit”, “Death To Everyone” en “Arise Therefore”, maar ook van minder bekend werk zoals “Stable Will” en “Trudy Dies”. Wat de plaat, alvast voor verzamelaars, pas echt interessant maakt, zijn het eerder niet uitgebrachte “Beezle” en een opmerkelijke cover van Princes “The Cross”.
Oldham is nooit vies geweest van een cover meer of minder en heeft er zelfs hele platen aan opgedragen, maar toch blijft “The Cross” een opmerkelijke keuze, te meer daar Oldham voor een uitgeklede versie gaat waarbij hij zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. Over de waarde ervan zullen de meningen wel verdeeld blijven (al zijn er vooral positieve stemmen te horen), toch kan niet ontkend worden dat Oldham een opvallende emotie in het nummer legt waardoor de haperende stem en de monotoon aandoende begeleiding een charmante authenticiteit krijgen. “Beezle” laat horen hoezeer Oldham nog steeds weet te ontroeren en te raken met zijn typerende vorm van zingen, waarbij emoties de bovenhand voeren op een zuivere uitvoering of toonvastheid.
De EP Get On Jolly
krijgt opvallend veel aandacht met mooie, ingetogen versies van “2/15” en “5”, waarbij Oldham voor die laatste song ondersteuning krijgt van Dave Heumann (Arbouretum), die ook aantreedt voor de eerder vermelde “(I was Drunk At) The Pulpit”, “Death To Everyone” en “Arise Therefore”, die allen een even spaarzame invulling krijgen als de rest van de plaat. Wie Oldham eerder solo aan het werk zag of bijvoorbeeld getuige was van hoe hij in zijn eentje een afgeladen AB stil kreeg (22 maart 2007), weet dat de man gewapend met niet meer dan een gitaar prachtig uitgebeende versies weet te brengen die tot op het bot gaan.
Doordat de “Peel Session” tijdens verschillende momenten over een periode van acht jaar opgenomen is, is er sowieso een verschil te horen in de aflevering en (vooral) de manier van zingen. De coherentie die op andere albums van Oldham, zelfs wanneer het interpretaties van eigen songs betreft, aanwezig is, ontbreekt enigszins op Pond Scum, al kan het bezwaarlijk als een probleem beschouwd worden. Want ook al zal het album zal niet meteen uitgroeien tot een klassieker binnen Oldhams gigantische catalogus, het bevat nog steeds voldoende talent en pracht om als meer dan een introductie tot of een bundel songs en opnames afgedaan te worden. Pond Scum bevestigt niet alleen de waarde van Bonnie ‘Prince’ Billy, maar ook Peels talent om het beste uit zijn gasten te halen.
