Voor de liefhebbers van ‘s mans muziek is de carrière van Will Oldham onder al zijn verschillende pseudoniemen even boeiend als onvoorspelbaar. Onvoorspelbaar, omdat hij steeds weer een ongewone afslag neemt en met verrassende samenwerkingen of onvermoede projecten op de proppen komt. Boeiend, omdat hij er consequent in slaagt de kwaliteit op niveau te houden. Dat is niet anders op z’n nieuwste album.
Op Best Troubador neemt Oldham — als Bonnie ‘Prince’ Billy — het oeuvre van countrylegende Merle Haggard onder handen, met zowel door Haggard geschreven als gecoverde nummers. Het is overigens niet de eerste keer dat Oldham een album vol covers van een bepaalde artiest uitbrengt. Zo bracht hij in 2013 samen met Dawn McCarthy What The Brothers Sang uit, een eerbetoon aan de Everly Brothers, en maakte hij vorig jaar deel uit van de supergroep — Angel Olsen speelt er ook in mee — Chivalrous Amoukons die een album uitbrachten dat uitsluitend bestond uit nummers van The Mekons.
De vorig jaar overleden Merle Haggard was een van de grote namen van de Amerikaanse countrymuziek. Veel country-artiesten dwepen graag met een rebels imago of wekken de schijn op regelmatig met de arm der wet in aanraking te komen. Merle Haggard was op dat vlak the real deal, opgegroeid als hij was in verschillende jeugdinstellingen en na een paar passages in de nor. Het was trouwens in de gevangenis van San Quentin dat hij in 1959 een optreden van Johnny Cash zag. Nadien groeide hij uit tot een van de meest succesvolle countryartiesten van de volgende decennia. Een artiest ook die de verpersoonlijking werd van de conservatieve kant van de countrymuziek. Zo stak hij in een van zijn bekendste nummers, “Okie From Muskogee”, de draak met de hippies en verheerlijkte hij zijn gewone komaf.
Het zijn niet de bekendste nummers van Haggard die Will Oldham hier naar zijn hand zet. Geen klassiekers als “The Fighting Side Of Me” of “Workin’ Man Blues” dus, maar minder voor de hand liggend materiaal. Het zijn nummers die Oldham zich helemaal eigen weet te maken. Het uitbundige van het werk van Haggard wordt hier ingeruild voor een respectvol maar sobere alternatief, waarbij de muzikale inkleding smaakvol verzorgd wordt door fluiten, blazers en strijkers. Een begeleiding die zich steeds ten dienste stelt van de song zonder de nummers te overwoekeren.
Best Troubador baadt grotendeels in een rustig, wat deemoedig sfeertje. Slechts een enkele keer wordt die rust opgeschrikt door een wat meer swingend nummer. “The Day The Rains Come” is zo’n relaxte, slepende song waarbij de zachtjes getokkelde gitaar van Oldham mooi ondersteund wordt door een mistroostige dwarsfluit. “I Always Get Lucky With You” is een kaduuk klaaglied, het lui wiegende “The Fugitive” is ergens tussen folk en country verzeild geraakt en het zit daar goed. Een van de hoogtepunten is “Haggard (Like I’ve Never Been Before)” waar de blazers subtiel contrasteren met de uitgepuurde country en de bedeesde zang van Oldham.
“Wouldn’t That Be Something” begint als een breekbaar miniatuurtje dat zich langzaam ontpopt tot een zwierig old school liefdesliedje. Die zeldzame keer dat Oldham dan toch eens een keer het gezapige tempo van het album achter zich laat (“Leonard”), wordt het nummer wat verknoeid door de veel te prominent in de mix aanwezige drums. Helemaal op het einde van het album staat nog een pareltje: “If Only I Could fly” van de Texaanse songschrijver Blaze Foley klinkt krakkemikkig en ijl, maar tegelijk uiterst beklijvend.
Ondanks de lengte (16 nummers) en het gemoedelijke ritme van het album weet Oldham toch de aandacht vast te houden. Het resultaat is een respectvolle en eigenzinnige interpretatie van een van de iconen van de countryscene. Best Troubador bewijst nogmaals de eigenzinnigheid van Will Oldham en resulteert in een mooie aanvulling op een ondertussen al behoorlijk imposant oeuvre.
