Het kan vlug gaan in de muziekwereld; daar kan de 24-jarige Andrew Hozier-Byrne van meespreken. Begin dit jaar stond hij op Eurosonic als onbekende Ierse bard, en 10 maanden later is hij niet meer uit de nationale en internationale media weg te slaan met “Take me to Church”, de eerste single uit zijn titelloos debuut.
Als zoon van een blues-drummer leek het vanzelfsprekend dat de jonge Hozier hetzelfde muzikale pad zou bewandelen. Zijn hele jeugd was hij omringd door Muddy Waters, John Lee Hooker en muziek van Chess Records en Motown. Hozier ging studeren aan Trinity College, maar daar merkte hij vlug dat een academische benadering niks voor hem was. Hij wou gitaar spelen, zingen en optreden. Die laatste twee deed hij van 2008 tot 2012 bij Anuna, een koor dat voornamelijk Keltische en traditioneel middeleeuwse muziek brengt.
Tijdens zijn tijd bij het koor leerde Hozier hoe hij zijn buigzame stem moest gebruiken. Die training heeft duidelijk vruchten afgeworpen, want hij gaat moeiteloos van zalvend naar snijdend. Dat de Ier een grote bewondering heeft voor Ella Fitzgerald en Nina Simone is ook duidelijk te horen. Hij probeert diezelfde mysterieuze sfeer te bereiken en slaagt daar af en toe wonderwel in.
Op Hozier staan 13 goede tot heel goede songs. Het is een mengeling van gospel, blues en soul. De volgorde is mooi in balans: het rustigere werk, zoals “Someone New” en “In a Week”, en de ruigere bluesy songs zoals “To Be Alone” of “Work Song” wisselen elkaar mooi af. Ook “Sedated” is een radiovriendelijk lied met een aanstekelijk pianoriedeltje. De bezwerende slidegitaar in “It will come back” is een perfect voorbeeld van de veelzijdigheid van de Ier, want op weinig popalbums staat zo’n stevige blues-song, die dan nog eindigt met “Don’t you hear me howlin’”. Op zulke momenten is de Mississippi Delta nooit veraf, ook niet op “To Be Alone”, waarin een spookachtige en koortsachtige gitaarriff ons voortdurend opzweept.
In “Jackie and Wilson” bezingt Hozier zijn liefde voor Jackie Wilson, met het grappige refrein: “We’ll name our children Jackie and Wilson, and raise them on rhythm ‘n’ blues.” Benieuwd of dat er ooit van komt.
Is Hozier het debuut van het jaar? Time will tell, maar Andrew Hozier-Byrne levert alvast een veelbelovende plaat af. Hitgevoelige en aanstekelijke songs wisselen af met bluesy anthems die al jaren niet meer op de radio te horen zijn. Dat zit dus al snor. Benieuwd welke richting Hozier uitgaat met een volgend album.
