Drukke tijden voor gitarist Steve Gunn. Na zijn doorbraakplaat, het uitstekende Time Off in 2013, kwam de man al op de proppen met een duo-EP met Mike Gangloff, verscheen hij op een dubbele 10” van Ed Askew en bracht hij een duoplaat uit met gitaarveteraan Cooper. En intussen kan je ook al weer ’s mans nieuwe plaat Way Out Weather (uit op 7 oktober) bestellen. Maar eerst even terug naar die samenwerking met veteraan Mike Cooper.
Knap initiatief trouwens van het Rvng Intl.-label, dat in de FRKWYS-reeks jonge muzikanten koppelt aan hun voorgangers, regelmatig met opmerkelijke resultaten. Zo speelde Julianna Barwick ook al met Ikue Mori en werd Blues Control aan Laraaji gekoppeld. Deze keer wordt dus wat extra gewicht uit de kast gehaald, want Gunn is zowat de rijzende ster van de huidige generatie experimentele folkgitaristen, terwijl Mike Cooper er intussen een carrière van een slordige halve eeuw op heeft zitten die getuigt van een creatieve en rusteloze geest. Hij paste ooit voor een plaatsje in The Rolling Stones (waardoor die verder moesten met tweede keuze Brian Jones, en je ziet wat daar van kwam), en bouwde vervolgens aan een oeuvre dat folk, blues, exotica, experiment en vrije improvisatie uitbalanceerde tot een uniek geheel.
Op deze release zorgt Cooper trouwens voor de meest experimentele insteek, door de muziek regelmatig met allerhande klanken en effecten te bewerken en naar abstract terrein te sturen. Niet dat Gunn daar problemen ondervindt, want het samenspel is doorheen de plaat mooi in evenwicht, soms op het telepathische af, zowel tijdens de meer traditionele als ontregelde momenten. Bovendien is de variatie behoorlijk breed en gaat de plaat van start met z’n meest conventioneel klinkende nummer. “Saudade Do Santos-o-Vehlo” is een sfeervol stuk dat inzet op bedachtzaam en sober samenspel. Het roept open en weidse vlaktes op en herinnert wat dat betreft een beetje aan Richard Thompsons werk voor Werner Herzogs documentaire Grizzly Man.
Die dromerige, haast tranceachtige kwaliteit is een constante doorheen het grootste deel van de plaat, niet het minst in het filmische “Pena Panorama”, waarin de gitaren knap rond het cellospel van Helena Espvall gevlochten worden. De achterwaartse effecten en Coopers bluesy spel doen wat denken aan zijn project Truth In The Abstract Blues, waarmee hij dat rootsgenre compleet demonteert, terwijl Gunns zachte zang al helemaal naar de natuur kijkt. “Song For Charlie” is dan weer een abrupte gedaanteverwisseling, met grovere, noisy klankgolven en stemmen uit veldopnames die het stuk al helemaal naar het terrein van de koortsdromen sturen.
“Pony Blues”, een stuk dat doorgaans met blueslegende Charlie Patton geassocieerd wordt, klinkt hier het meest rechtlijnig, zeker ook door Coopers bluesvocalen, maar de huilende gitaren en roterende gitaareffecten creëren opnieuw een eigenaardige sfeer met een surreële rand. Het is samen met de opener vermoedelijk ook het hoogtepunt en meest nazinderende moment van de plaat, omdat de resterende stukken nadrukkelijk in een abstracter richting loeren en wat lichter wegen: “The Enchanted Moura” klinkt met z’n galmende effecten wel intrigerend, maar voelt aan als een overgangsstuk. Het sinistere “Lampedusa 2013” is een en al ongrijpbaarheid met een repetitief motiefje, terwijl afsluiter “Saramago” krakkemikkig van start gaat en vervolgens opvalt door een paar eigenaardige effecten die niet kunnen voorkomen dat het vooral als een stukje spielerei aanvoelt.
De grotendeels geïmproviseerde samenwerking van Gunn en Cooper in Lissabon is er absoluut eentje die steek houdt en voor de liefhebbers van beide artiesten onontbeerlijke kost is. Tegelijkertijd mist het wel de consistentie om mee te kunnen met de beste werken in hun individuele discografie of meteen uitgeroepen te worden tot een moderne volbloed klassieker. Die krijgen we misschien nog.
Steve Gunn speelt op 22 november in de Trix (Antwerpen). Ook op de affiche: Sir Richard Bishop.
