Begin jaren negentig was het Amphetamine Records-label een van de meest gerespecteerde leveranciers van lawaaierige rock-‘n-roll. Sommige van de bands die er passeerden (Unsane, Cows, Jesus Lizard of Helmet) worden nu nog altijd met het label of het noiserockgenre geassocieerd, maar er waren ook heel wat kleinere namen die prima spul maakten, zoals Steel Pole Bathtub, Feedtime en Hammerhead. Die laatste band dook na een stilte van veertien jaar in 2010 terug op en komt nu met een gloednieuwe ep die doet alsof de tijd al die jaren stilstond.
Nu ja, helemaal verdwijnen deden de kerels niet, want bassist Paul Erickson en drummer Jeff Mooridian stonden intussen ook aan het roer van het in cultkringen gerenommeerde VAZ. Hammerhead was trouwens een van de vele bands die begin jaren negentig de kop opstaken om relatief snel weer te verdwijnen. De groep zorgde tussen 1992 en 1996 alleszins voor drie gesmaakte langspelers en een (naar verluidt) ijzersterke livereputatie. Hammerhead liet horen dat er in Minneapolis nog een toekomst voor gitaarrock was na Husker Du en The Replacements. Erickson en Mooridian haalden na hun VAZ-avontuur gitarist Paul Sanders terug aan boord en dat is maar goed ook, want er wordt met knallende overtuiging van leer getrokken.
Opener “Global Depression” is meteen een muilpeer met stalen kloten: potig bonkende bas, snerende zangpartij, nijdige gitaar, hamerende drums. Denk Shellac, maar minder Spartaans. Of zoek het ergens tussen Big’n en The Fall, maar dan met een betonnen geluidsmuur. Beenhard, maar eigenlijk ook best toegankelijk, zeker als de stemmetjes in het refrein opduiken en de strijd aangaan met die kerfgitaar. Bijna even goed: de monolithische riff van “Santa Prisca”, een beest dat zich kan meten met het zware werk van Melvins en Unsane, maar hier vooral opvalt door het contrast met de jennende zang. Weinig om het lijf, maar oh zo efficiënt.
“Like A Wizard” zet dan weer volop in op die loeiharde bas van Erickson, die samen met het drumwerk van Mooridian een enorme trance-achtige stuwkracht aan het nummer geeft. Het compacte “Outer Rim” — 108 seconden, droog aan de haak is dan weer de single van dienst: gedreven door punkenergie en een koppig stompend ritme, goed om in een opgefokte roestbak door de nacht te razen. “Another Room” is aanvankelijk trager en zwaar repetitief, tot een versnelling halverwege de boel op gang trekt, waarna het helemaal ontspoort. Afsluiter “Descended From Apes” kan enkel als een overschotje gezien worden; de overstuurde zang en de galmende effecten kunnen helaas niet verhelpen dat zelfs twee minuten te lang is.
Eindigen gebeurt in mineur, maar wat zich daarvoor afspeelt is wel degelijk voldoende als bestaansreden. Hammerhead maakt nog steeds lawaaierige, no nonsense rock-‘n-roll van de soort die we dezer dagen eerlijk gezegd een beetje missen. We gaan ervan uit dat we niet de enige zijn, dus wie soms ook een beetje ten prooi valt aan nostalgische buien en dromen over manische gitaarrock, die weet wat gedaan. Dit kwartier brengt soelaas waar nodig.
Goed nieuws: Hammerhead is intussen begonnen aan zijn eerste Europese tour sinds 1996. Op 1 oktober speelt de band in Magasin 4, met Deer en en Viva Cats!