MOTEK gaat opnieuw resoluut voor postrock, so what? In het geval van de Gents-Aalsterse band mag dat gezegd worden. Met Sonder heeft het viertal een plaat gemaakt waar het weer helemaal achter staat.
Ook niet onbelangrijk: met dunk!records hebben de postrockers ook een beetje een nieuwe thuis gevonden. Toen Sonder afgewerkt was, zijn beide kanten haast spontaan naar elkaar toegegroeid. Niet toevallig, want Motek was weg bij EMI en had opnieuw gekozen voor het authentieke, en dunk!records is een sprekende naam in het wereldje.
Geduld is een mooie deugd, moeten bassist Steven Biebaut, gitaristen Wout Roelants en Kim Aernoudt en drummer Bert Delafontaine gedacht hebben toen ze het voorbije jaar de plaat in drie sessies afwerkten. Jams die uitstonden tijdens repetities werden verder verfijnd tot lang uitgesponnen, spanning opbouwende nummers. En dat merk je ook aan de songlengte: niet minder dan vijf van de zes nummers klokken af op meer dan zeven minuten. De afzonderlijke nummers op Sonder zullen dus minder blijven hangen, de plaat wordt bij voorkeur in een geheel beluisterd. Eentje voor de volhouders, met andere woorden.
In tegenstelling tot bij de twee vorige albums zal MOTEK niet gauw meer in De Afrekening te horen zijn. Op Port Sunshine liet MOTEK al een toegankelijker geluid horen — u herinnert zich “Tryer” wellicht nog? — , maar gelukkig zonder de emotie en de sfeer overboord te gooien. Met Dragons uit 2010 was het nóg moeilijker om MOTEK in een vakje te stoppen. Mathrock, postrock of poppy elektronica: MOTEK kon het allemaal. Keerzijde van de medaille: de band bleef schipperen tussen experiment en indie.
MOTEK gaat nu dus old school? Ja en neen. Sonder is kort door de bocht net als het titelloze debuut meer een genreoefening, maar de postrock klinkt slim, rauw en eigenzinnig. En zo hebben we het graag. De met effect geladen gitaren blijven de rode draad, in een nummer als “Vivid And Complex As Your Own” komen ook de hypnotiserende drums en meeslepende bassen op de voorgrond. Net als in “You Might Appear Only Once” doen de hevige, repetitieve melodieën soms aan Godspeed You! Black Emperor denken. MOTEK zou niet misstaan in een radioprogramma als duyster.
Ook openingsnummer “Ambitions, Friends, Routines, Worries And Inherited Craziness” is geen postrock van dertien in een dozijn. Het nummer kabbelt minutenlang gezapig verder, tot plots een chaotische, intense explosie de rust doorbreekt. Geen bombastische dramatiek hier, wel goed doordachte instrumentale rock die soms tegendraads aandoet. Ook “Sonder” lijkt nog een verrassing in petto te hebben, maar dat valt tegen. Het is een nummer dat net iets té rustig blijft.
“Each Random Passerby” daarentegen kan de aandacht wel vasthouden. De basintro doet misschien vreemd aan, de daaropvolgende afwisseling tussen proggy atmosferische stukken, melodische gitaren en zachte tokkelstukken kan wel bekoren. Vooral de samenzang op het einde mag er zijn. Die is ontroerend mooi en biedt net als “Other Lives” een welgekomen rustmoment. In dat slotnummer zweeft MOTEK vooral op een wolk van (iets te) veel gitaareffecten en dromerige bassen.
In de Minard kon MOTEK de hoge verwachtingen die Sonder creëerde nog niet helemaal waarmaken. Maar zo’n plaat spelen kan je nu eenmaal niet op automatische piloot. MOTEK bewijst met Sonder dat ze ook vandaag nog relevant blijft in de postrockwereld, maar ook in de Belgische experimentele scene.