– So I’ll do better this time. People change.
– Faces change. And asses and thighs, but people? Come on, Sean, you think that guy’s gonna be any more Japanese because we make him look Asian? No-one changes. We are who we are.
Een tv-serie over plastische chirurgie! Natuurlijk! Achteraf gezien lijkt het idee even geniaal als voor de hand liggend. Uiterlijke schoonheid, dé obsessie van onze moderne tijd, die bovendien niet zelden een psychologische kortsluiting of een dieper liggend gebrek aan zelfwaardering verbergt. Daar valt wel wat mee aan te vangen… Ryan Murphy, u heden ten dage waarschijnlijk beter bekend als één van de showrunners van de musicalserie Glee, had het op voorhand gezien. De voormalige journalist was eind jaren ’90 begonnen met het schrijven van scripts en had de tienerdramedy Popular al op zijn palmares staan toen hij in 2003 keihard zijn grote doorbraak forceerde met (het door kijker én criticus gewaardeerde) Nip/Tuck.
Centraal staan Sean McNamara (Dylan Walsh) en Christian Troy (Julian McMahon), twee plastische chirurgen die samen een praktijk openhouden, genaamd McNamara/Troy. Die slash staat daar met recht en reden: de twee mogen dan college friends en collega’s zijn, je zult nauwelijks twee mensen vinden die sterker van elkaar verschillen. Sean is de burgerlijkheid zelve, zo preuts dat hij zelfs het woord preuts niet over de lippen zou krijgen omdat het te hard op dat andere woord lijkt; gelukkig maar o zo saai getrouwd met Julia (Joely Richardson); een schat van een dochter, Annie, en Matt (John Hensley), een zoon die misschien niet meer helemaal de schat is die hij ooit was, maar die goed genoeg opgevoed is om het niet te laten merken. Sean is bij momenten zo naïef dat het aandoenlijk wordt. Zo ijvert hij er bij Christian hevig voor om het talent waarmee ze begiftigd zijn aan te wenden om als weldoeners operaties uit te voeren bij mensen die het écht nodig hebben. En hij gelooft nog dat het lukt ook – omdat er once in a blue moon iemand met een keurig opgelapte brandwonde hun praktijk uitsloft. Recht door dat beschroomde bolwerk dat Sean heet heen, racet Christian met zijn opgefokte sportbolide. Hij leeft het schoolvoorbeeld van een life in the fast lane: feest zich te pletter en neukt zich plat, als het niet op een of andere exclusieve party is, dan wel op zijn bescheiden jacht, dat hij – mottig als een kleffe kwak gel in een beslapen ochtendkapsel – “The Boatox” heeft gedoopt.
Zeggen dat het wel eens tot botsingen komt tussen beide heren, is, met zo’n verschil in levensstijl tussen de twee, uiteraard een open Gate of Mordor intrappen. Toch is het nog nooit tot een breuk gekomen. Dat komt deels doordat ze beste vrienden zijn en deels doordat ze niet zonder elkaar kunnen: Sean is de kundige van de twee, degene met de gouden handen, terwijl Christian de zakelijke edge heeft en de klanten binnen brengt. Dat het daarbij vaak gaat om op party’s opgescharrelde poppetjes met zo’n wanhopige covergirl-wens dat het zeer doet, hoeft Sean niet per se te weten. Ziedaar het speelveld; laat die klanten nu maar komen!
“Tell me what you don’t like about yourself.” De klanten die langskomen voor een verkennend gesprek klagen over de meest uiteenlopende zaken. Van de voorspelbare te kleine borsten en hoognodige facelifts over te dikke kuiten en het hebben van een piemel tot simpelweg ‘the usual’ voor de vaste klandizie. Zoals het een zichzelf respecterende eenentwintigste-eeuwse tv-serie betaamt, maken de confrontaties met al dat geklantte ook één en ander los bij onze hoofdpersonages. En uiteindelijk luidt het te bediscussiëren vraagstuk: blijven mensen wie ze waren, zijn en zullen worden ondanks een laag coating? Of verbergt er zich iets onder ‘s mens uiterlijk dat kan veranderen (verbeteren)? Wat gebeurt er ten huize McNamara wanneer zoon Matt opeens laat vallen dat hij koste wat het kost een besnijdenis wil? Of wanneer de hondstrouwe Sean een leuke vrouw leert kennen op het werk? Doet-ie het of doet-ie het niet? En Christian, wat doet die ermee? Zwicht hij voor het grote geld dat bij de nóg minder ethische concurrentie te rapen valt? Blijft hij leven zoals hij bezig is, van onenightstand naar wegwerprelatie en even snel weer terug?
Eigenlijk kan je al aan de titel zien wat Murphy’s eigen uitgangspunt is; ook die slash staat er immers niet zomaar. Alles in Nip/Tuck draait om dualiteit. Uiterlijke perfectie die een innerlijk slagveld verhult. Een schijnbaar harteloze seksmaniak die óók kan huilen. De suburban huisvader wiens gezellig familiale leventje barsten begint te vertonen. En dan die onmiskenbare whiff of suspicion dat er meer aan de hand is (geweest) tussen Julia en Christian…
Ook vormelijk trekt Murphy die tweeledigheid door. Zwaar emotionele momenten met breekbare muziek worden afgewisseld met keiharde carpe diem-sequenties, de gewichtigheid van een life-changing event met de gore van de steeds in veel detail getoonde operaties, een gezellig dineetje met een mish-mash van gortdroge neukbeurten. Heel soms dreigt daarbij een vlees-noch-vis-fiasco en zijn de overgangen op het randje van bruskerend, maar over het algemeen resulteert de aanpak in een nu eens pakkende, dan weer uitzinnige, maar altijd meeslepende kijkervaring.
Nip/Tuck is goeie tv – met bovendien één van de beste pilots die wij ooit zagen. Het soort tv waarvan Breaking Bad stilaan vaandeldrager is geworden: dat zowel de meerwaardezoeker als de popcornjunk weet aan te spreken. Die laatste wordt in Nip/Tuck misschien nét een tikje vaker geprikkeld, maar laat dat alstublieft geen bezwaar zijn. Zijn we per slot van rekening niet allemaal meerwaardezoeker én popcornjunk? Et voilà, daarmee is de cirkel rond.
