27 is ze. En Zwitsers. Niet dat dat van groot belang is, maar dan is Anna Aaron meteen toch een beetje geplaatst. Twee jaar na haar veelbelovende (én te korte) debuut I’ll Dry Your Eyes Little Murderer krijgen we nu Dogs In Spirit in onze maag gestompt. Anders verwoorden lukt niet. We proberen uit te leggen hoe dat komt.
Op haar debuut klonk Aaron als een niet volgroeide PJ Harvey, een aarzelende Fiona Apple, soms zelfs als het jonge zusje van Tom Waits, dat ondanks heel goed naar de oudere broer geluisterd te hebben toch graag haar eigen weg zou inslaan maar net niet ver genoeg van het familiaire pad wegliep. Twee jaar later heeft ze precies vrede genomen met de onuitwisbare invloeden en tilt ze haar kunstje naar eigen hoogtes die zich perfect kunnen meten met het betere werk van voorgenoemde artiesten.
Dogs In Spirit opent met de drone van “Elijah’s Chant”. Een drum en het ge-hum van Aaron, onderbroken om adem te scheppen. Elijah was de Hebreeuwse profeet die de doden liet opstaan, vuur uit de hemel commandeerde en zich verzette tegen de god Baal. Aaron maakt geen meisjesliedjes en dat is hier maar al te duidelijk. Ze klinkt dreigend en ontzagwekkend, zoals Elijah zou moeten geklonken hebben. Wanneer het nummer uitsterft in eenzelfde drone als waarmee het begon en de luisteraar auditief dreigt gehypnotiseerd te worden, schiet ze uit haar krammen met “Sea Monsters”. Als een hedendaagse Annabel Lamb kronkelt ze zich in het nummer en ment ze mythologische wezens op het ritme van haar pianospel. In “Where Are You David” haalt ze er opnieuw de bijbel bij en gaat ze op een legerkadans op zoek naar David die het net gemaakt heeft (nadat hij Goliath tegen de grond heeft gelegd?). Als we vergelijkingen moeten maken, horen we hier Paula Cole en Happy Rhodes ineen gerold. Hetzelfde geluid doet ze nog eens over in “In The Devil’s Camp”, waar ze het ene moment als de duivel zelf klinkt maar de andere strofe als een engeltje zoetgevooisd Beëlzebub te lijf gaat. En de duistere opera gaat verder in het voortreffelijke “Fire Over The Forbidden Mountain”, waarmee duidelijk wordt dat Sarah McLachlan geen vreemde voor Aaron is. Ze eindigt de cd met het wiegeliedje “A Sun Shines On Aimée”, wat de perfecte afsluiter vormt voor de drie kwartier rockgeweld dat “Dogs In Spirit” in wezen is.
In het midden van de cd bevinden zich zeven nummers die op zich een fantastiche ep zouden hebben gemaakt. “The Drainout” is een herneming van het nummer dat ze op haar debuut al bracht, maar nu krijgt het orgel en de trompet van de Zwitsers-Franse trompetlegende Erik Truffaz een prominente rol. Aaron zingt met een spaarzaamheid die de luisteraar op waakmodus zet. Het blijft rustig tijdens “Siren” waar ze de melodieuze melancholie van Sam Philips (niet de producer maar de zangeres!) evoceert. En wanneer Aaron het a capella “The Passion” inzet, lijkt het geweld van een paar nummers eerder volledig verdwenen. Ze puurt het religieuze thema helemaal uit en brengt een psalm zoals het hoort. Maar dan komt “Queen Of Sound” langs. Met krakende stem wurmt ze zich doorheen het zeer Amerikaans klinkende nummer. Een gitaarloze Heart dringt zich aan ons op en we zijn er perfect gelukkig mee. Het daaropvolgende “King Of The Dogs” baadt in hetzelfde niet zo afgevlakte FM-bad, en hier klinkt Aaron als Susanna Hoffs op haar samenwerking met Matthew Sweet. “Joanna” is opnieuw rustig en laat opnieuw de piano en stem schitteren. Het zet alvast de toon voor het geweldige “Since I Met You My Peace Is Gone”. In een stomende folk/blues/jazz-tirade zet ze haar geliefde op zijn plaats. Ze doet dat terwijl ze net niet roept maar wél met handgeklap en tamboerijngefeest!
Is “Dogs In Spirit” een opeenvolging van zich opdringende vergelijkingen? Nee, helemaal niet, maar ze klinken er wel doorheen, ook al ga je nergens Aaron verdenken van plagiaat of diefstal. Ze heeft goed geluisterd, geleerd en met de leerstof haar eigen werkstuk gemaakt. En dat werkstuk mag er zeker zijn. Zal ze er een doorbraak mee forceren? We vermoeden van niet, hoogstens de alerte luisteraar voor zich winnen. En dan hopen we oprecht dat ze met de volgende cd de goegemeente achterover blaast en haar verdiende plaats opeist!
