Wounded, het debuutalbum van het Brusselse BRNS, telt slechts zeven nummers. Schrappen is immers de kunst. Het bezorgt hen een aanmoedigend enolarapport van 7.5 op 10. Thuis laten tekenen en maandag terug meebrengen.
Toegegeven, we waren een beetje van onze (witte) sokken (in sandalen) geblazen toen we het ongeleide projectiel “Mexico” van BRNS voor het eerst hoorden. Zelden zo’n onweerstaanbaar meeschreeuwrefrein gehoord. Een dampende portie instante opwinding uit de grote Klankautomaat. Zou BRNS voor (jonge onstuimige) BRaNieS staan ? Neen dus. BRNS dien je uit te spreken als het meer ingetogen en celebraal uitgekiende BRAINS. Naar aanleiding van de release van het mini-album Wounded van deze jonge Brusseleirs werd ten kantore enola in allerlijl een geïmproviseerde eenkoppige onderzoekscommissie opgericht. Opdracht: formuleer een zinnig antwoord op de volgende cruciale en hersenpijnigende vragen: zijn ze erin geslaagd het verrassend hoge niveau van Mexico aan te houden ? En wisten ze hun overweldigend dynamisch livegeluid neer te poten in een steriele studiosetting ? Musicleaks-gewijs willen we alvast een beduimelde tip van de sluier oplichten.
Het antwoord op de eerste vraag is een kort maar krachtig “ja”. De exact 35’ 42” durende roller coaster trip vol poppy postrock-arrangementen vangt aan met binnenkomer “Clairvoyant”. De fade in ride cymbal intro wordt discreet vertrappeld door een aanzwellende Sigur Ros-meute, achternagezeten door meerstemmige vocale staccato harmonieën, waar de kroonprinsen van alt-J een patent op hebben. De ketjes zijn meesters in het gecontroleerd losgehen. Met een voorhamer subtiel op de voorruit tikken. Verrassend resultaat: een Carglass-barstje maar geen totale verbrijzeling. Beheerste overstuurde erupties, aangestuurd door retestrakke algoritmes, worden efficiënt gecounterd door lieftallige intermezzi met melodieuze akoestische gittaarrifs, een geïsoleerde beklijvende zanglijn (“I love you so !” in “Deathbed”) en/of een tegendraadse interventie van een verdwaalde xylofoon. Deze laatste idiofone weerhaken zijn trouwens zowat het BRNS-handelsmerk. Check de zuurstofverrijkende meerwaarde die ze opleveren in paradepaardjes “Mexico”,Deathbed” en “Here Dead He Lies”. En als het moment is aangebroken voor ongebreidelde chaos en apocalyptische gelaagdheid, zullen we het ook geweten hebben. “I don’t hear myself !” schreeuwt opperbrein (lead)zanger/drummer Tim Philippe, verdwaald in het epicentrum van de een of andere middelpuntvliedende geluidsdraaikolk. ’t Zal wel zijn…
Net als zijn Mancunian evenbeeld WU LYF opereert BRNS netjes binnen de lijntjes van het strakke “Heavy Pop”-idioom. De gelijkenissen zijn opvallend: de schreeuwerige en bijna overgeacteerde (lead)zang, het typische gaten opvullende slagwerk en het vaak melancholisch gitaarspel, dat bol staat van afwisselend delay, echo en reverb. De jongens hebben ongetwijfeld ook een subtiel verborgen gevoel voor humor. Zo staat de lieflijke sfeer van “Thru The Graveyard” lekker ironisch haaks op de titel van het nummer. Dergelijke esoterische klanken roepen eerder het Fellini-beeld op van dartele bosnimfen die je tegemoet komen in mistig en met ochtenddauw bedekt Toscaans weidelandschap. Op’t einde breekt de zon door en dalen de obligate rozeblaadjes neer. Een kerkhof ? Not. Humor maar ook een vreemde morbide fascinatie. Wat moet je anders denken van songtitels als “Deathbed”, “Here Dead He Lies” en het net vermelde “Thru The Graveyard” ?
Het antwoord op de tweede vraag ? Een eerder twijfelachtig “ja”. BRNS is en blijft een intrigerende band die je in eerste instantie live moet ervaren. Qua productie is Wounded een verdienstelijke autodidactische poging, die hen ongetwijfeld het felbegeerde visitekaartje oplevert om vroeg of laat een topproducer binnen te halen. Zo hebben we niets tegen Kringloopwinkels maar de snaredrum klinkt als een gerecycleerde Dash-trommel en is op die manier vaak een belemmerende factor bij de opbouw naar de explosieve en dynamische crescendo’s. En nu we toch bezig zijn: het verbasterde Franglais en de bevreemdende uitspraak van frontman Tim(othée) doen je af en toe de wenkbrauwen fronsen. Met een “r” die eerder ombuigt naar een “w” is wielericoon Ewik Vandewaewden nooit ver weg. Zo wordt rollercoaster in “Here Dead He Lies” als snel worstenbroodje. Niet echt storend dus maar eerder sympathiek ontwapenend. “The Story Of Bible” krijgt van ons het label “een tikkeltje overbodig” mee. Net iets te weinig spankracht ondanks de plots opduikende sprankelende Vampire Weekend-gitaarriedel.
Los van dit alles: de BRNS-sneltrein dendert sinds kort met een rotvaart door het (overwegend Franstalige) muzieklandschap. Zo had het multi-instrumentale kwartet uit de hoofstad uitnodigingen op zak voor ondermeer Dour, Les Ardentes en Rock en Seine . En het najaar zit ook al netjes volgeboekt tot eind november met concerten in Frankrijk, België, Luxemburg en Zwitserland. Op die manier lijkt het zelfs een beetje vreemd dat ze (in extremis) niet werden toegevoegd aan de Pukkelpop 2.0-affiche. Want, naast hun ijzersterke livereputatie, heeft hun debuut Wounded intrinsieke kwaliteiten genoeg om hen vroeg of laat een stek te bezorgen op dergelijke sleutelevenementen (boven de taalgrens).
