De zwakste lead single uit haar carrière, een vlakke playbackshow op de Superbowl en een slechts half-en-halve twaalfde studioplaat — sinds haar oversekste crisis medio jaren negentig heeft Madonna geen grotere dip gekend dan begin 2012. Zelfs een überpositivo kan daarom niet naar de tournee rond MDNA gaan zonder de vrees om de grootmoederversie van mighty Madge te zien.
Eén ding is zeker: het diva-gehalte van Madonna is nog niet met pensioen. Tijdens de soundcheck slingert ze verwijten naar het hele personeelsbestand van de Ziggo Dome om vervolgens haar uitgelaten fans tot kwart over tien te laten wachten alvorens een volgend teken van leven te geven. In een mix van gejuich en gejoel zal de koningin van de popmuziek hard mogen knokken om haar heerschappij staande te houden.
Aan een gebrek aan theatraliteit lijdt de MDNA Tour duidelijk niet. Een legertje monniken trekt op de tonen van joodse gezangen het spektakel op gang alvorens een videosimulatie van een kerkportaal het silhouet van een biechtende Madonna onthult die als een moordzuchtige maagd Maria met een shotgun de scheidingswand aan diggelen schiet. Het duistere openingsluik gaat gebukt onder een teveel aan vooraf opgenomen zanglijnen en vocodergebruik alsook onevenwichtige setlistkeuzes — de draken “Revolver” en “I Don’t Give A” hadden sowieso het levenslicht beter niet gezien. Nadien trekt de show zich echter recht en bloeit hij open tot een veelzijdig totaalspektakel.
Na drie succesnummers zat Jamie King duidelijk aan het einde van zijn Latijn bij de karakterloze Sticky & Sweet Tour. Ditmaal mag Michel Laprise de regisseursstoel bemannen. Hij belicht de verschillende facetten van Madonna maar verloochent haar persoonlijkheid niet. De aftrap “Girl Gone Wild” benadrukt haar fascinatie voor religieuze ritualisatie, hekkensluiter “Celebration” voert haar terug naar haar begindagen in de club scene, “Candy Shop” reïncarneert de androgyne dominatrix uit The Girlie Show. In tegenstelling tot de brave voorganger is er deze keer duidelijk geen gebrek aan seks. Het tussenfilmpje bij “Justify My Love” baadt in kant en leder, even later mondt “Human Nature” uit in een live striptease . Een vette middelvinger naar de criticasters die menen dat haar houdbaarheidsdatum als sex kitten ver overschreden is. En het moet gezegd: schaars was de broek die niet ging spannen.
Laprise schittert ook in een grensverleggende enscenering. Door grote videomuren te combineren met kleinere dynamische schermblokken bouwt hij een visualisatie in drie dimensies op waarmee de grote bezetting kan interageren. Logischerwijs voert die de ploeg doorheen kathedralen en vuurzeeën, maar later blijkt ook een busrit door de jungle uitmondend in een Indisch tempelcomplex (“I’m A Sinner”) mogelijk. Het blijft niet bij beelden alleen, ook qua choreografie ligt de lat merkelijk hoger. In een groezelige motelkamer ontketent Madge tijdens “Gang Bang” een bloedbad op naaldhakken, even later voert ze een cheerleader squad aan terwijl een luchtfanfare het ritme van de superieure Just Blaze-remix van “Gimme All Your Luvin” dicteert.
Alweer tieren de herinterpretaties van albummateriaal welig, maar godzijdank is de dwangmatige neiging om daarbij steevast uit het Eurohouse-vat te tappen afgenomen. Gestut door het Baskische Kalakan Trio krijgt “Open Your Heart” een folkloristisch kleedje aangemeten, wat ook al eens wat warmte in de show brengt. Een vertraagd “Like A Virgin”, herwerkt tot wals, verrast door zowaar een breekbare Madonna te tonen en werpt zich op tot één van de hoogtepunten van de avond. Niet elke klassieker hoeft in een nieuw jasje te verschijnen. Het deed deugd om “Like A Prayer” en “Vogue” — voor de gelegenheid nog eens met een punt-BH van huize Gaultier — in hun oorspronkelijke jasje te horen en met de gepaste inkleding te zien, respectievelijk een gospelmis en een art deco modeshow.
Net wanneer we haar verticaal wilden klasseren, claimt Madonna toch opnieuw haar recht op de troon. Uiteraard gruwelde de liefhebber van de betere noot bij het playbackwerk — toegegeven, minder frequent aanwezig dan bij de vorige tour — of bij het dunne stemmetje dat hier en daar flirtte met kattengezang, maar temidden van deze zintuiglijke wervelwind kon je daar niet lang bij stilstaan. Uiteindelijk kan je niets dan respect hebben voor de fysiek, de discipline en de uitstraling van deze vrouw. Wanneer je haar in “Express Yourself” naadloos het refrein van “Born This Way” hoort inlassen, besef je dat Lady Gaga in september flink haar best zal mogen doen om deze show te evenaren. Blijkbaar zijn iconen niet alleen tijd- maar ook leeftijdloos.
