IJle zangpartijen, scherpe gitaren met de efficiëntie van een vlindermes en een baslijn waarvan het lichaam stuiptrekkingen krijgt. Ja, The Fool van Warpaint heeft veel gemeen met het debuut van The XX vorig jaar. Alleen: nóg beter.
Toen het kwartet uit Los Angeles afgelopen Nuits Botanique een eerste maal van zich liet horen, waren we al overdonderd. Vier vrouwen — schijnbaar gedrogeerd en met de uitstraling van sekteleden — grabbelden als tieners naar hun instrumenten, en schopten het tegen alle verwachtingen in tot verrassing van het festival. We hoorden flarden van The Cure, melancholie overheerste en vooral de feilloze zang speelde een prominente rol. Met debuut-EP Exquisite Corpse begon Warpaint stilaan respect af te dwingen binnen de muziekwereld. The Fool maakt het plaatje compleet.
Warpaint speelt op een bijzondere wijze met angst en brouwt een zweverig experimenteel geluid waar zelfs een ADHD-lijder van tot rust komt. De samenzang tussen Emily Kokal en Theresa Wayman heeft eerder iets bevreemdends, maar kan evengoed als heldere engelenzang worden beschreven. Als Kevin Shields al niet one hell of a job had gedaan, had het zelfs de perfecte soundtrack van Lost In Translation kunnen zijn, waar liefde en onzekerheid continu in de gedachten spoken.
Het vraagt geduld om The Fool te doorgronden, elk nummer heeft tijd nodig om tot de essentie te komen. Zo tast opener "Set Your Arms Down" voorzichtig af en komt de kille fluisterpop traag uit de startblokken. De gitaren lonken naar het minimalisme van The XX, terwijl de samenzang van Kokal en Wayman met zijn heldere geluid de aandacht trekt. Het zijn hun hypnotiserende stemmen die de grootste troef van The Fool blijken te zijn, waarmee ze de luisteraar meeslepen op een nachtelijke trip.
Tijdens "Warpaint" haalt de groep de reverb, die Exquisite Corpse zo typeerde, opnieuw uit de kast, terwijl drumster Stella Mozgawa met machinaal drumgeroffel het boeltje geleidelijk op gang trekt. Warpaint speelt kenbaar met passie en weet voortdurend de emoties te strelen. "Undertow" krijgt zelfs dat tikkeltje meer; het ontoegankelijke geluid begint stilaan een hecht geheel te worden. Mondjesmaat bouwt The Fool aan een eigen universum waarin angst en liefde elkaar aantrekken en afstoten en kille melancholie wordt vermengd met eightiestinten.
"Baby" is een bloedmooie ballad, waarin Emily Kokal ons met haar ijle zang recht in de ogen kijkt. "Don’t you call anybody else, baby, cause I’m your baby still", trilt ze, terwijl het lijkt alsof we ons in een spookhuis bevinden. Het perfectionisme van "Majesty" gaat dan weer hand in hand met de minimalistische gitaartonen. Elektronica zweeft op een donkere wolk doorheen het liedje, terwijl de piano netjes binnen de lijnen kleurt. Maar Warpaint kan ook de ruige kant op. "Composure" en "Shadows" betoveren de luisteraar met hun doordringende psychedelica, waarin de bloedmooie tekst als een nachtmerrie door de gedachten spookt.
The Fool lijkt een onbesuisd liefdesspel, waarin angst en ongeluk een hoofdrol spelen. Maar vooral de stilte, het perfectionisme en heerlijke melancholie vullen elkaar zo goed aan dat je niet anders kan dan gecharmeerd te worden door dit kwartet. Warpaint is een openbaring en The Fool is vanaf nu ons favoriete spookhuis.
