Hebt u die clip voor “Heathen Child” gezien? Griekse krijgeroutfits, bliksems uit ogen, algehele waanzin … Is Nick Cave gék geworden? Neen, hij amuseert zich gewoon te pletter, met een demonische grijns om de lippen. Er is, met andere woorden, een nieuwe Grinderman. En hij is zwaar de moeite.
Voor de tweede keer sloot Cave zich met zijn hobbyproject op, om op beperkte tijd een plaat op te nemen. Vijf dagen werd er doorgeschreven, twintig uur materiaal was het resultaat. Hemdsmouwen oprollen en werken. Maar als je elkaar al jaren door en door kent, zoals het geval is met drummer Jim Sclavunos, bassist Martyn Casey en multi-instrumentalist Warren Ellis, dan kun je dat. Dan schrijf je wel even een album tijdens een weekje vakantie.
Nog dieper gaat Cave met Grinderman 2 terug naar de bron, naar het prille begin: ternauwernood in songvorm gedwongen lappen rauw lawaai. Maar dan gedaan met de ervaring van jaren, en dus met het metier om net aan de juiste kant van de chaos te blijven. Luister nog eens naar “No Pussy Blues” na “Heathen Child”; popnummertje. Hitparademuziek. “Heathen Child” is één scheurende riff en voor de rest tonnen attitude. Met de broek op de enkels de kont in het gezicht van de goden schudden: “She don’t care about Allah, she IS the Allah”.
Het verschil met Grinderman? Zelfvertrouwen. Was die eerste plaat een experiment, een zoektocht naar een andere taal dan die van de te overdachte laatste Bad Seeds-platen, dan weet het viertal nu waar het mee bezig is. En dus mag er wat met de spierballen worden gerold en mag alles bij momenten nog net dat tikje uitdagender. Gitaren eisen de hoofdrol op met de meest brute klanken, ergens in de diepten gaan drums wild tekeer. Zo drijft “Bellringer Blues” op een piepende scharnier die prominent de aandacht opeist.
Of neem nu het exorcisme van “Evil”. “Who needs the TV? You are my TV”, reciteert Cave als de gekke priester die hij zo graag mag spelen, terwijl achter hem de band probeert glas te harken over metaal en bas en drum een weg naar de hel graven. “Palace Of Montezuma” is dan weer zo’n nummer dat bulkt van de goesting. Want al wordt het deze keer iets subtieler verwoord dan in “No Pussy Blues” en probeert Cave het met een hoop mooie beloftes, de groove maakt geen geheim van zijn eigenlijke plannen wanneer hij zingt “Oh c’mon baby, let’s get out of the cold/and give me your precious love to hold”: het gaat niet om handjes vasthouden.
Natuurlijk gaat het niet om flauwe klefheden, dit is Grinderman; een niet te stoppen beest van een rockgroep. Het presenteert een Nick Cave in bloedvorm, weg van de karikatuur die hij van zichzelf had gemaakt bij The Bad Seeds: vuil plaatje. En dat bedoelen we positief.
Grinderman speelt op 17 en 18 oktober in een uitverkochte AB.