De voorbije jaren is er een opvallende tendens waar te nemen in de muziek: pop is niet langer een scheldwoord, meer zelfs: zogenaamde indie-bands als Sigur Rós en Animal Collective en Yeasayer omarmen dit toegankelijker geluid en maken het hun geheel eigen. Vreemd genoeg lijkt dit nieuwe popgeluid ook verbonden te zijn met een voorliefde voor een vervlogen tijdperk.
Het aantal bands dat schaamteloos het popgeluid van de jaren tachtig plundert, is al lang niet meer te tellen. Bovendien worden de schotten tussen commerciële/populaire en alternatieve muziek in dergelijke mate opgeheven dat er van een guilty pleasure nauwelijks nog sprake kan zijn. Met Efterklangs Magic Chairs is de kruisbestuiving bovendien compleet. Het derde album van deze Deense band switcht moeiteloos tussen eighties kitsch en de eigen epische stijl.
Toen de band een aantal jaren geleden debuteerde, werd zijn warme elektronica als typerend voor de Scandinavische landen omschreven. In het bijzonder Múm en Sigur Rós doken (bij gebrek aan) op als referentiekader. Met het in 2007 verschenen Parades gooide de band het juk van de vergelijkingen van zich af. Het sprookjesachtige en dromerige element bleef behouden maar de songs gonsden net zo goed met een nieuwe levenskracht. Met de vorig jaar verschenen liveregistratie van het album sloot de band naar eigen zeggen een hoofdstuk af. Maar ook al luidt Magic Chairs een nieuw begin in, het oude Efterklang is nog steeds hoorbaar.
Geen beter bewijs hiervoor dan het prachtige "Full Moon" dat de sterktes van het oude geluid behoudt, maar net zo goed de nieuwe ingeslagen weg omarmt. In het bijzonder het koorgezang zit stevig geworteld in de Parades-aanpak, maar als geheel is het nummer meer dan schatplichtig aan de jaren tachtig en zijn redelijk unieke manier om epische songs in een popformaat te passen. Eenzelfde bedenking maakt opgeld voor albumopener "Modern Drift" dat schaamteloos flirt met de jaren tachtig (de hoge zangstem) maar ook de typerende, vermelde epiek van de band incorporeert.
In "Alike" worden de stuiterende drums uit het Tripper-tijdperk bovengehaald, maar vallen de invloeden van de new romantics-beweging net zo min te ontkennen. Het nummer is net zo goed een update van A Flock Of Seagulls/O.MD./… als een toonbeeld van de nieuwe Efterklang. Wie liever de oude Efterklang hoort, zal eerder teruggrijpen naar "Raincoats" of "Harmonics" die dichter aanleunen bij de eerste twee platen en de laatste stijlinvloeden min of meer weren. Toch vallen de songs niet uit de toon op het album dat zich moeiteloos binnen het universum van de band laveert.
"The Soft Beating" weet als enige niet goed wat het met zichzelf aanmoet en strandt finaal in een zwakke balladepastiche, of hoe popinvloeden ook nefast kunnen werken. Het is een kleine inzinking, nauwelijks merkbaar op een plaat die net zo goed het amusant frivole "Scandinavian Love" (die blazers!) en het poëtisch kabbelende "Mirror Mirror" voorschotelt, zonder het ingetogen "Natural Tune" (met een sterrol voor de piano en strijkers) of het indrukwekkend geconstrueerde en door de baslijnen gedomineerde "I Was Playing Drums" daarbij uit het oog te verliezen.
Performing Parades sloot volgens de band een hoofdstuk af, alsof Efterklang klaar was om andere horizonten op te zoeken. En hoewel niet ontkend mag worden dat het nieuwe album nieuwe paden bewandelt, zou het te ver gaan om te beweren dat de groep hier een nieuw geluid opzoekt. Magic Chairs is een nieuwe stap in het bandgeluid waarbij de mix van episch, dromerig en poppy steeds beter gedoseerd wordt. Efterklang is nog steeds geen pure popgroep maar veel dichter dan met deze plaat zullen ze er waarschijnlijk niet geraken.
