Oorlogsperiodes blijven een dankbare bron van inspiratie voor een familiesaga. Jean-Claude Bartoll bewerkte de herinneringen van zijn moeder tot een vlot stripverhaal. Dit eerste deel doet verlangen naar meer.
John Dillman woont in New York en schrijft romans. Hij doet dat niet onaardig, maar de nieuwste worp wil maar niet voltooid geraken. Vlak voor haar overlijden vertelt Johns moeder hem dat ze eigenlijk zijn tante is en dat zijn familie een bijzonder bewogen geschiedenis heeft meegemaakt. Eigenlijk is zijn achternaam Schoenfeld en liggen zijn roots in Frankrijk. Op zoek naar zijn verleden en naar inspiratie, trekt John naar Rabaillac. Beetje bij beetje ontdekt hij wat er in het verleden zoal gebeurd kan zijn en welk onrecht zijn familie is aangedaan.
Met reeksen als Flor de Luna of De Orde van Cicero bewees uitgeverij Glenat in het verleden al dat ze een neus hebben voor meeslepende familieverhalen. De geschiedenis wordt volledig omspand en het verhaal springt heen en weer in de tijd dat het geen naam heeft. In dit eerste deel slaagt scenarist Jean-Claude Bartoll (Insiders) erin om een cast van personages voor te stellen die rijk is en vol zit met mogelijke verhaalwendingen. In het midden van het album raakten wij wel even het spoor bijster met alle mannelijke en vrouwelijke zonen, dochters, vrienden en vriendinnen die visueel nogal gelijk werden uitgewerkt.
Jean-Claude Bartoll heeft van het verhaal van zijn moeder een vlot avonturenverhaal gemaakt, zonder te vervallen in al te doorzichtige en oppervlakkige personages. Hij geeft voldoende ruimte aan de sfeer van het landelijke Frankrijk en de angst van de joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Aan het einde van dit album weten we als lezer al heel wat meer dan de personages op dat ogenblik. Zo blijven we op het puntje van de stoel zitten tot het verschijnen van het vervolg.
Na zijn eerste voorzichtige stappen als tekenaar van enkele Alex-albums, waagt de Brusselaar Cédric Hervan nu de overstap naar een nieuwe creatie die hij volledig zelf vorm geeft. Niet overal blijft hij even goed overeind. Het zijn vooral de decors en de warme kleuren die dit album laten schitteren. De situering in het pittoreske Frankrijk blijkt ook een goede keuze. Het geeft De laatste van de Schoenfelds meer karakter en warmte. Tekenaar Hervan zou in de toekomst de stijfheid van zijn figuren van zich moeten kunnen afschudden. Ondanks deze minpuntjes plaatsen wij De laatste van de Schoenfelds met veel overtuiging in de categorie ’beloftevol’.
