Nettwerk,
2009.
Munich
Toronto, Tony Dekker, Ongiara, folk rock; het zouden de
vijf trefwoorden uit ‘De Slimste Mens’ kunnen zijn om het Canadese
collectief de Great Lake Swimmers te kunnen omschrijven.
Dat wij zeer te spreken zijn over deze heren kunt u
nalezen in de recensies van hun vorige albums ‘Ongiara ‘ en ‘Bodies and Minds ‘. Ondertussen
brengen zij in alle stilte hun vierde langspeler uit, die terug
alle ingrediënten bevat die op een typische GLS-plaat moeten staan.
Voor de leek betekent dit dus dat melancholie, serene schoonheid,
tijdloze folk, odes aan de weidse natuurpracht, alt.country en
kippenvel wederom van de partij zijn. We kunnen het dus al van bij
het begin van deze recensie niet verhullen: ‘Lost Channels’ heeft
ons geraakt en in de verste verte niet ontgoocheld.
Met het openingsnummer ‘Palmistry’ zullen wellicht geen commerciële
records worden gebroken, maar iedereen die een eenvoudige
(klinkende) popsong weet te waarderen (en de kenner zal weten hoe
moeilijk die te schrijven zijn) zou verplicht moeten worden zijn
oor hier te luister te leggen. Het is een song waar
singer-songwritende Belgen als Milow
of Venus In Flames wellicht stikjaloers op zijn, iets wat
we wellicht van nog enkele songs op dit werkstuk kunnen
zeggen.
Alhoewel de Great Lake Swimmers zich vooral bedienen van folkrock,
sluipt er toch een heleboel Americana en zelfs (alt)country in hun
sound door. Zo dachten wij spontaan aan paarden in voorzichtige
galop bij ‘Everything is Moving so Fast’, en bij ‘The Chorus in the
Underground’ moesten we ons zelfs hard inhouden om niet “Op de
prairie!” te gaan roepen, let those banjos rock!”
‘Still’ is dan weer een song die het alleen van een akoestisch
gitaartje moet hebben en verder bijna niets, maar zoals zo vaak
geldt hier dat less is more! Het lijkt de lijfspreuk wel
van deze romantische cowboys.
Een van de absolute sterktes van Great Lake Swimmers is zonder
enige twijfel de hartverwarmende stem van Tony Dekker, die zo
zalvend klinkt dat we hem ervan verdenken in zijn vrije tijd bij te
klussen als priester. Als er één man in staat zou moeten zijn om de
leegloop van de kerken tegen te gaan, moet het wel onze Tony zijn!
De songs zelf zouden trouwens ook fantastisch goed gedijen binnen
de gewelven van een kerk. Wat is dat trouwens met die Canadezen en
hun kerken, hoor ik u denken. De Cowboy Junkies (ook uit Toronto)
namen ruim twintig jaar geleden hun ‘Trinity Sessions’ op in een
kerk, en onlangs nog kochten die van Arcade Fire een kerk op om hun
eigen ‘Neon Bible‘ te schrijven. En halfweg op deze ‘Lost
Channels’ horen we zelfs de kerkklokken luiden!
Maar terug naar die stem: wie luistert naar het evangelie ‘Stealing
Tomorrow’ hoort er de stem van Dekker in volle glorie, en de
spaarzame instrumentatie onderstreept nog maar eens dat deze
stembanden de grootste atheïst aan het twijfelen zou moeten
brengen. En mocht dat niet lukken, dan zal ‘River’s Edge’ – waarin
een trillende twijfel bezit heeft genomen van Dekkers stem – wel de
doorslag geven.
Terwijl Fleet Foxes in dit genre in één ruk naar boven schoten,
lijken de Great Lake Swimmers zeer langzaam maar trefzeker aan hun
opmars bezig. Elk album van deze band drukt ons met de neus op de
feiten: we hebben hier te maken met een band in grote doen. ‘Lost
Channels’ is daarin een schitterend, weemoedig, aards, wijds,
sereen nieuw hoofdstuk geworden. We zouden zelfs durven te beweren
dat wie dit evangelie tot zich durft nemen, er als een overtuigd
bekeerling zal uit komen. Gun met andere woorden de spirituele mens
(diep) in uw binnenste ook eens iets en koop dit album! Tot zover
deze vierde lezing…
www.myspace.com/greatlakeswimmers
