Hoe
krijg je de crème de la crème (of toch een belangrijk deel ervan)
van het indiewereldje zover een nummer af te staan om in elkaars
gezelschap op een dubbel-cd gebrand te worden? Door er veel geld
tegenaan te gooien? Misschien, maar in dit geval fout. Door het aan
een goed doel te verbinden? Juist.
Dat goede doel heet in dit geval Red Hot Organization, een
organisatie die al geruime tijd de publieke aandacht rond
Aids(-preventie) hoog wil houden, dit via populaire cultuur. Zo
zitten ze met ‘Dark Was the Night’ al aan hun twintigste
compilatie, die vanaf de eerste in 1990 met U2, David Byrne en Tom
Waits reeds erg mooie namen kon voorleggen. Voor ‘Dark Was the
Night’ werd beroep gedaan op broertjes Aaron en Bryce Dessner (The
National), die sinds 2005 bij bevriende bands hebben aangeklopt met
31 klinkende songs tot gevolg. Het is een compilatie van opvallende
covers en eigen nummers waarin de ene grote naam de andere opvolgt.
Ziehier de opvallende opvallendheden!
De beste nieuwe nummers zijn er te veel om op te
noemen eigenlijk. Yeasayer maakt een van hun leukste songs met als
titel ‘Tightrope’. De al even hippe Dirty Projectors kregen
assistentie van niemand minder dan David Byrne (Talking Heads) met
het vlotte ‘Knotty Pine’ tot gevolg. Uiteraard mocht ook The National zelf
niet ontbreken, dat met ‘So Far Around the Bend’ – mét medewerking
van coming man Nico Muhly – een meer dan geslaagde bijdrage levert.
Justin Vernon, ook wel Bon
Iver, haalt nog eens zijn beste kunnen boven in het mooie,
ingetogen – uiteraard – ‘Bracket, W9’. Het tweede schijfje opent
sterk met het opgefokte ‘Well Alright’ van Spoon. Beirut is zijn zwierige zelf op ‘Mimizan’. Riceboy
Sleeps tenslotte, treedt binnenkort uit de status van relatieve
onbekendheid want het duo Jónsi, de frontman van Sigur
Rós, en z’n vriend Alex Somers brengt deze zomer hun
gelijknamige debuut uit. De verwachtingen zijn niet gering want
‘Happiness’ is een heerlijke wegdromer, met een erg duidelijke
Sigur Rós-stempel.
De beste covers: onze hoed af voor Sufjan
Stevens die met de sterkste prestatie van deze ‘Dark Was The
Night’ gaat lopen. Geen idee of hij überhaupt nog aan zijn
statenplan bezig is, maar zijn ‘You Are The Blood’, een cover van
Devastations, is een verbluffende tien minuten. Geen typische,
zweverige Stevens-arrangementen maar knisperende, downtempo
elektronica die de hele rit verdomd interessant blijft. Ook de
hiphopbewerking van hetzelfde nummer door Buck 65, aka Richard
Terfry, is een heerlijk streepje muziek. Feist
en Ben Gibbard (Death Cab for Cutie) laten hun stemmen mooi
samenklinken op Vashti Bunyans ‘Train Song’. My
Brightest Diamond voegt zich in het rijtje van artiesten die
‘Feeling Good’ hebben aangepakt en blijft haar theatrale zelf. Op
het tweede album kunnen we niet genoeg krijgen van het pure ‘Hey,
Snow White’ door The New Pornographers. Ook ‘The Giant of
Illinois’ (door Andrew Bird) en het donkere ‘With a Girl Like
You’ (door Dave Sitek van TV on the
Radio) zijn goud waard.
De tegenvallers zijn ver te zoeken, al het nummer
‘Die’ van Iron & Wine te kort om iets los te maken. Cat
Powers versie van ‘Amazing Grace’ is niet echt het onthouden
waard en ‘Dark Was the Night’ – oorspronkelijk door Blind Willie
Johnson – is best origineel uitgevoerd door Kronos Quartet, maar
gaat een beetje verloren in al het indiegeweld.
Zoals dat nogal eens bij compilaties gaat, is er weinig lijn te
trekken in deze dubbelaar, tenzij dan deze van kwaliteit. Aaron en
Bryce Dessner hebben blijkbaar veel vrienden met het hart op de
juiste plaats. Geen idee of het allemaal een fuck
uitmaakt, maar een ding is zeker: Aids-preventie klonk nog nooit zo
geweldig.
http://www.myspace.com/darkwasthenight
http://www.darkwasthenight.com/
