Warner Bros., 2008
Ten tijde van Around The Sun, de tot
op vandaag laatste R.E.M.-plaat, stond de band op springen. Het was
het tweede album naeen dat de heren Stipe, Buck en Mills niet goed
genoeg vonden, meteen goed voor een artistiek vacuüm van een klein
decennium. Na het vertrek van drummer en vriend Bill Berry was de
band niet meer dezelfde, liet Stipe herhaaldelijk optekenen, en de
band die je met vier hebt, kon niet zomaar voortgezet worden met
z’n drieën. Ons zal je zeker niet horen zeggen dat Around The Sun en
vooral ‘Reveal’ slechte platen zijn, maar het niveau van het oudere
werk werd niet gehaald. Enkel een groep van een zodanig hoog niveau
als R.E.M. komt met bovengenoemde cd’s niet met glans weg.
Vandaag ligt ‘Accelerate’ voor ons, het album dat er knal op moest
zitten, of het was gedaan met Georgia’s finest. Aan de
nummers werd op alle mogelijke manieren geschaafd, tot op een
podium in Dublin toe, maar we kunnen u verzekeren, ‘Accelerate’ is
een knaller geworden. Zoals magnumflessen na een seizoen Formule 1
schiet ‘Living Well Is The Best Revenge’ uit de startblokken. Geen
mens die weet of het nu een politiek, een persoonlijk of een ander
ras van nummer is, feit blijft dat alles klopt, dat Bucks gitaren
voor het eerst sinds lang weer snedig klinken en naar voor gemixt
zijn, dat de bas van Mills zo in de verf wordt gezet, en dat je
weet: R.E.M. is terug.
De woede die Stipe etaleert zal het hele album overeind blijven. Om
te beginnen in ‘Sized Wreath’, dat verdergaat waar ‘Living Well…’
gestopt was. Daarna volgt de ondertussen gekende single
‘Supernatural Superserious’, alhier al donkergrijs gedraaid, en het
beste wat de band na ‘Bad Day’ heeft uitgebracht. Geen toevallige
referentie, want ‘Supernatural’ is niets minder dan een organische
voortzetting van ‘It’s The End Of The World As We Know It –
Imitation Of Life – Bad Day’. “Humiliation of your teenage
nation […] Nobody cares”, het had over België kunnen gaan,
maar niet voor het laatst wordt Stipe’s thuisland aangesproken. Zo
klinkt het in ‘Houston’ – overigens ondanks het rauwe karakter
ervan samen met ‘Until The Day Is Done’ het minste nummer op
‘Accelerate’ – “If the storm doesn’t kill me, the government
will”. Katrina is nooit ver weg, en wat is de grootste staat
van de VS? En van waar zijn de Bushes afkomstig? You bet!
‘Until The Day Is Done’ kan nog het best vertaald worden als ’tot
de legislatuur uit is’, maar kan zoals gezegd niet volledig
overtuigen. ‘Mr. Richards’ zou een aanklacht aan het adres van
Bush-adviseur Karl Rove zijn, maar de geadresseerde kan evengoed
iemand anders, een entiteit of waarom niet gewoon de hele
Bush-administratie zijn. Denk vooral aan ‘What’s The Frequency,
Kenneth’, vanwaar de intro minstens een beetje geleend is.
Een van dé beste nummers op ‘Accelerate’ is ‘Hollow Man’. Je zou
het de eerste halve minuut niet denken, maar daarna wordt het een
geluidsmuur om ‘Reckoning’ tegen te zeggen, een schreeuw om hoop,
een muzikale cumulatie. Enkel ‘I’m Gonna DJ’, drie jaar geleden al
live gebracht, overtroeft het nummer. Wij geloven niet genoeg in
toeval om het feit dat net het meest apolitieke nummer het meest
bruisende, bijna burleske is. ‘I’m Gonna DJ’ klonk anno 2005 al
fris en hoopgevend, en is na het schaven een van de beste songs van
het jaar. In het punky ‘Horse To Water’ rechtvaardigt Stipe zijn
gepreek door te zeggen dat hij had kunnen zwijgen, maar dat zoiets
ronduit belachelijk en hypocriet was geweest. Een mei ’68 zullen de
jongens uit Athens er niet mee ontketenen, maar de boodschap mag er
zijn.
Het heeft de nodige voeten in de aarde gehad, maar R.E.M. is weer
de band die ‘Reckoning’, ‘Document’ en ‘Monster’ gemaakt heeft. Net
als tijdens Reagans laatste stuiptrekkingen kleurt de band weer
politiek en bovenal beter dan we nog hadden kunnen verhopen.
‘Accelerate’ neigt naar het verleden zonder nostalgisch te zijn,
klinkt jong maar niet gedateerd, en doet ons nu al reikhalzend
kwijlen richting Werchter. Dit is een heel erg straffe plaat.
