Sinds het geniale ‘Unreasonable Behaviour’ is Laurent Garnier niet
meer losgelaten door de jazz-microbe. Een uiting hiervan is zijn
bescheiden uitgebrachte samenwerking met Bugge Wesseltoft, Philippe
Nadaud en Benjamin Rippert. De klus die ze willen klaren is niet
eenvoudig: het improvisatorische van jazz combineren met de
strakheid van techno. Op Garniers laatste langspeler, The Cloud Making
Machine, ging dat af en toe serieus de mist in, en zaten we
meer in een prententieuze acid trip dan in een vernieuwend muzikaal
spektakel, maar met zijn live-muzikanten heeft hij zich
herpakt.
De filmische nummers ’63’ en ‘Butterfly’ mogen de spits afbijten.
Waar ’63’ loom opbouwt met behulp van zeer oldschool basdisruptie
en een funky saxofoon, presenteert ‘Butterfly’ ons het echte werk,
als een larve die een vlinder wordt. Wat begint als een jazzy,
subtiel minimalistisch stukje ambient waar een piano af en toe haar
haar klauwen in de snelle hi-hats zet, transformeert naar het einde
toe in een dreigende blauwdruk van ‘The Man with the Red Face’,
waardoor het een donkere, stadse kwaliteit krijgt die te
vergelijken valt met de sterkste momenten van ‘Unreasonable
Behaviour.’
Het is echter niet al chillout wat de klok slaat. Het terecht zo
getitelde ‘Bass’ is een wild drum & bass nummer waar de sax,
zich hitsig rond de beat kronkelend, de gemoederen aanvuurt. Alsof
we nog niet ten overvloede wisten dat dit een combinatie is van
twee oorspronkelijk zwart-Amerikaanse genres, wordt er ook nog eens
een donker gepigmenteerde medemens overgegooid die mee voor
variatie in deze genadeloze kraker mag zorgen. Ook de remix van het
op ‘The Cloud Making Machine’ hallucinant teleurstellende ‘First
Reactions’ mag er eigenlijk best zijn, als je weet wat een weg dat
nummer afgelegd heeft. Het geïmproviseerde verhaal van een
nachtmerrie wordt ondersteund door een pompende beat, en ontploft
uiteindelijk in paranoia.
‘Controlling the House’, ook al een nummer dat op Garniers laatste
langspeler stond, is hier eveneens in een ander jasje gestoken, en
klinkt plots een stuk appetijtelijker. Als LTJ Bukem op speed, hoor
je er echo’s in van St Germain en Marc Moulin. Snobs zullen er
allicht hun neus over ophalen, want op dit nummer moet je duidelijk
dansen. Dat geldt nog meer voor het EBM-achtige ‘The Battle’, waar
een zware stem een even zware, diep sputterende bas en breakbeat
begeleidt in wat een essentiële dansbom is. Jawel, Laurent Garnier
heeft het nog in de vingers. Het korte plaatje wordt afgesloten
door een andere oude bekende, ‘Barbiturik Blues’, waar weinig aan
veranderd is. Dat hoefde ook niet, want het was op zich al een goed
nummer. Het verbeeldt lege bluesbars op zondagavond, waarin
muzikanten op het gemak en in zuiverste melancholie wat
improviseren met drums en trieste piano-fragmentjes.
‘Public Outburst’ is zeker de moeite waard om in huis te halen als
je houdt van eens iets anders dan snoeiharde electro of pompeuze
jazz. Met Laurent Garnier in de driver seat en zijn
getalenteerde muzikanten als copiloten, heeft dit cd’tje alles in
huis om zowel sfeer te brengen op een chillout feestje als op een
alternatieve fuif. De enige reden waarom het dan ook geen vier
sterren verdient, is een beetje het gebrek aan nieuw materiaal.
Maar kom, waarom zouden we daarover nog veel zeuren, als dit een
lichtjaar beter is dan ‘The Cloud Making Machine’?
